Εχει ήδη ειπωθεί ότι δύο ήταν τα μεγάλα λάθη της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ το τελευταίο διάστημα. Πρώτον, η αποχώρηση από την κυβέρνηση. Το επιχείρημα του «κακού ΠαΣοΚ» δεν έπεισε βέβαια κανέναν, αφού όλα αυτά ήταν γνωστά, και το επιφώνημα της έκπληξης (άλλα περιμέναμε) δεν είχε επίσης αποδέκτη. Να σημειώσω ακόμη ότι η απόσυρση από τον κυβερνητικό συνασπισμό είχε παράπλευρη συνέπεια την ακύρωση ολόκληρου του έργου που επετεύχθη στον έναν περίπου χρόνο της συγκυβέρνησης από τα πρόσωπα που τοποθετήθηκαν σε υπεύθυνα πόστα (υπουργοί, γενικοί γραμματείς και πρόεδροι οργανισμών), αφού ως γνωστόν η συνέχεια είναι όρος άγνωστος στο ελληνικό σύστημα άσκησης της εξουσίας. Επιπλέον, χάθηκε και η ευκαιρία απόκτησης εμπειρίας από τη συμμετοχή στα κοινά, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο σε μια Αριστερά που για δεκαετίες είχε αναλωθεί στον φαύλο κύκλο μιας αυτοκαταστροφικής εσωστρέφειας. Το δεύτερο λάθος ήταν, προφανώς, η άρνηση συμμετοχής στις διαδικασίες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, πράγμα που από την αρχή ακρωτηρίασε το εγχείρημα και άφησε τελείως ελεύθερο το πεδίο στο ΠαΣοΚ, που έραψε το κοστούμι της Ελιάς στα δικά του μέτρα. Η θεωρία ενός αυτόνομου πόλου, απαλλαγμένου από αμαρτωλούς συνεταίρους, που αντέταξε προεκλογικά ο κ. Κουβέλης σε μια προσπάθεια να σώσει την παρτίδα δεν βρήκε επίσης ανταπόκριση, αφού ήδη οι καλές θέσεις ήταν από καιρό καπαρωμένες. Μήπως τον αιφνιδίασε Το Ποτάμι; Μα ήταν τοις πάσι γνωστόν ότι μια αμιγής Αριστερά, χωρίς ρόλο, χωρίς ιδιαίτερο πρόσημο (πέραν της ευπρέπειας) και χωρίς δυναμική, με όρους πολιτικού μάρκετινγκ ήταν καταδικασμένη. Το άνοιγμα σε κεντρώες και φιλελεύθερες δυνάμεις που δεν συνέκλιναν στο ΠαΣοΚ ήταν η μόνη επιλογή, η οποία απεμπολήθηκε. Με αντάλλαγμα τι; Μια διαμαρτυρία για την ΕΡΤ και μια αντίσταση στις μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο; Και γιατί αυτά είναι αριστερές πολιτικές; Μπορούσαν κάλλιστα να τις επικαλεστούν όλες οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις – όπερ και εγένετο. Σε αυτές τις περιπτώσεις κερδίζει το αυθεντικό, οι ιμιτασιόν παραλλαγές είναι χαμένες από χέρι.

Είναι προφανές ότι μετά την καθίζηση της ΔΗΜΑΡ στις ευρωπαϊκές εκλογές δεν φτάνει μια αλλαγή ηγεσίας. Απαιτείται μια ολική επαναφορά σε αυτό που απετέλεσε την αφετηρία του σχηματισμού, με θαρραλέες αναθεωρήσεις και ολόκληρες αλήθειες. Και αυτό γιατί πολλά ακούστηκαν στο πρόσφατο παρελθόν για κρυφές ατζέντες και δεύτερες σκέψεις, τις οποίες ίσως και να μη μάθουμε ποτέ. Τα πολύ αξιόλογα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, μέσα και έξω από τη Βουλή, έχουν την υποχρέωση να ανοίξουν τώρα τον διάλογο, χωρίς κατ? ανάγκην την παραπομπή όλων των θεμάτων στα συνέδρια και στα αρμόδια όργανα του κόμματος… Απ? όσο ξέρουμε, αυτά δεν έλυσαν ποτέ κανένα πρόβλημα, στην καλύτερη των περιπτώσεων έδωσαν ένα δείγμα των συσχετισμών.

Βέβαια, όπως σε κάθε κρίση, υπάρχει και η προοπτική των διασπάσεων, των αποχωρήσεων και των διαρροών. Ομως εδώ που φτάσανε τα πράγματα δεν υπάρχει άλλη οδός. Ο Ανταμ Σμιθ έλεγε ότι αν τρώμε το βραδινό μας το ψωμί δεν οφείλεται στη φιλευσπλαχνία του φούρναρη αλλά στην ανάγκη του να επιβιώσει. Για τη ΔΗΜΑΡ είναι πλέον θέμα επιβίωσης, αλλά πλέον με τους όρους που θέτει η αγορά.