Τι δεν ισχύει απ΄ όσα είπε ο βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος για την τρομοκρατία, το ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, εξ αφορμής των οποίων βρέθηκε εκτός του κόμματος με το οποίο εξελέγη; Όποια και αν είναι η απάντηση η ουσία παραμένει η ίδια. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν τα πάει καλά με την αλήθεια, παρότι όλα χρησιμοποιούν τη λέξη πάρα πολλές φορές, αλλά την εννοούν ελάχιστες.

Αυτό πλήρωσε τελικά ο Τατσόπουλος; Το ότι επέλεξε να είναι ειλικρινής συμμετέχοντας σ΄ ένα σύστημα που μάλλον για το αντίθετο χαρακτηρίζεται;

Δύσκολο ν΄ απαντήσεις μ΄ ένα ναι ή ένα όχι καθώς το στιγμιαίο παράπτωμα μπορεί να προκαλέσει μέχρι και «πολιτικό σεισμό», αλλά σε κάθε περίπτωση μετράει και ο πρότερος βίος. Και ο πρότερος πολιτικός βίος του βουλευτή Τατσόπουλου σηκώνει πολύ συζήτηση και πολλές ενστάσεις. Όχι επειδή αναλώθηκε συχνά πυκνά σε καυγάδες μέσω τηλεοπτικών εκπομπών ή του διαδικτύου, «άθλημα» στο οποίο σήμερα επιδίδονται πολλοί συνάδελφοι του… χτίζοντας έτσι την πολιτική τους καριέρα, ούτε λόγω διάφορων δηλώσεων του. Σηκώνει πολύ συζήτηση διότι μπήκε στην πολιτική σκηνή έχοντας διαμορφώσει ένα όνομα σ΄ έναν απ΄ τους σημαντικότερους χώρους κάθε κοινωνίας, το χώρο των γραμμάτων.

Στην ελληνική Βουλή μπήκαν κατά καιρούς διάφοροι «άνθρωποι του πολιτισμού», κατά βάση άνθρωποι των πάσης φύσεως θεαμάτων, εξαργυρώνοντας έτσι την αναγνωρισιμότητα τους στο ευρύ κοινό και συνδράμοντας σημαντικά τα κόμματα που τους συμπεριέλαβαν στα ψηφοδέλτια τους στη συλλογή ψήφων. Μπήκαν και βγήκαν όμως, χωρίς να αφήσουν ουσιαστικά τίποτα, δημιουργώντας έναν κανόνα, στον οποίο οι εξαιρέσεις ήταν ελάχιστες με τη Μελίνα Μερκούρη να είναι η φωτεινότερη. Δεν τους κατηγόρησε βέβαια και κανείς, και πολύ καλώς, διότι μπορεί να έφεραν την ετικέτα «άνθρωποι του πολιτισμού», αλλά δεν ήταν κατ΄ ανάγκη και παραγωγοί του. Μεταπράτες οι περισσότεροι ναι, παραγωγοί όχι.

Ο Τατσόπουλος όμως είναι αποδεδειγμένα απ΄ αυτούς που παράγουν πολιτισμό. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με τα γραπτά του, σημασία έχει πως είναι τα αποτελέσματα ενός ανθρώπου που σκέφτεται, προβληματίζεται, αναρωτιέται, προτείνει, βάζει θέματα προς συζήτηση και προβληματισμό. Γι΄ αυτό η είσοδος του στη Βουλή δημιούργησε την ελπίδα πως η παρουσία του θα συνέβαλε στο να ανοίξει έστω μια χαραμάδα για να μπει πραγματικό φως σ΄ ένα πολιτικό σκηνικό γεμάτο σκιές και γκρίζα τοπία.

Το αποτέλεσμα τι δείχνει; Πως η ελπίδα για λίγο πραγματικό φως διαψεύστηκε; Όχι τόσο λόγω της κοινοβουλευτικής του παρουσίας, όσο της εν γένει παρουσίας του στα δημόσια πράγματα μας;

Ναι, η εποχή είναι πολύ δύσκολη για όλους κάνοντας τις εντάσεις κατανοητές. Πολύ δε περισσότερο όταν βρίσκεσαι διαρκώς στο στόχαστρο άδικων και ανέντιμων προκλήσεων, όπως συνέβη κάποιες φορές εις βάρος του Τατσόπουλου. Το άνθρωπος είσαι και λυγάς δεν είναι δυνατόν να ισχύει και να δικαιολογεί τον καθένα από μας και όχι τους βουλευτές, όπως τον ίδιο. Σεβαστά και κατανοητά όλα αυτά, αλλά μέχρι ένα σημείο. Αυτό το σημείο που ένας άνθρωπος σαν τον Τατσόπουλο οφείλει να βρίσκει πιο εύκολα απ΄ οποιονδήποτε άλλο και, κυρίως, να μην το προσπερνά. Τουλάχιστον τόσες φορές, χάνοντας εν τέλει το δίκιο του.

Μπήκαμε σ΄ αυτή την κρίση ως κοινωνία με ένα ευτελές σύστημα αξιών και ελάχιστα θετικά ανθρώπινα παραδείγματα. Γι΄ αυτό είναι λογικό και επόμενο να ζητάμε περισσότερα από ανθρώπους σαν τον Τατσόπουλο. Ίσως μάλιστα να τους αδικούμε, καθώς μπορεί να τους ζητάμε και περισσότερα απ΄ όσα μπορούν να σηκώσουν στην πλάτη τους. Ναι, αλλά υπάρχει εξήγηση. Όλοι αντιλαμβανόμαστε πως εκτός από σοβαρές και βιώσιμες λύσεις που θα μας βγάλουν απ΄ το τέλμα, χρειαζόμαστε και τα θετικά παραδείγματα, σαν αυτά που πρέπει και μπορούν να μας προσφέρουν άνθρωποι που πραγματικά παράγουν πολιτισμό με τα έργα τους. Άνθρωποι σαν τον Τατσόπουλο που είναι ικανοί πριν χάσουν, οριστικά, την ευκαιρία τους να ξανασκεφτούν τον τρόπο με τον οποίο θα την παλέψουν για να την κερδίσουν…