Σκοτείνιασε η ψυχή μου, λίγο ο θρίαμβος του Τραμπ, λίγο οι εγχώριοι ομοϊδεάτες που πήραν θάρρος, να κι η Λατινοπούλου που χορεύει στα κανάλια.
Και τα ευτράπελα στον ΣΥΡΙΖΑ, έξη διασπάσεις μέχρι στιγμής και που είσαι ακόμη,
Που θα ήταν αστείο αν δεν συνοδευόταν με αυτές τις φοβερές αλληλοκατηγορίες για διαπλοκές, ύποπτα σχέδια σκοτεινών κύκλων, κεφαλοκλειδώματα…
Καταγγελτικός ο λόγος, μάτι που γυαλίζει, μα πόσο σοβαρά παίρνουν τον εαυτό τους οι επαγγελματίες σωτήρες μας…
Δύσκολη η τέχνη της αποχώρησης.
Ας μιλήσω όμως για κάτι παρηγορητικό, ιδιότυπα αισιόδοξο για τη μικρή μας κοινωνία.
Πέθανε ο Γιάννης Μπουτάρης!
Μας κοροϊδεύεις κύριε, παρηγορεί ο θάνατος;
Κι όμως, όλοι θα πεθάνουμε υποθέτω αλλά αυτό που μετράει είναι το πως ζήσαμε, πόσο τιμήσαμε το ακριβό δώρο της ύπαρξης και πως αποχωρήσαμε.
Έ, ο κυρ Γιάννης δίδαξε…
Ωραίος, αντισυμβατικός, ασυμβίβαστος, ο λόγος του αρκούντως αυθάδης με ακρίβεια και χάρη, δήμαρχος σοβαρός, μαχητής της οικολογίας…
Ο θρήνος δεν του ταιριάζει, είμαι εξοικειωμένος με το θάνατο, δήλωσε.
Το έζησα, χόρτασα, αντίο…
Έτσι πρέπει…
Μα εγώ τον αγάπησα περισσότερο σαν τον άνθρωπο του κρασιού.
Του δώρου των θεών που τόσο πιστά υπηρέτησε.
Έχει κι η κρασοφιλία μου την ιστορία της.
Εκεί στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, παίρναμε κι εμείς τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά.
Αριστεροί επαναστάτες, ταγάρια, αμπέχονα, σταλινικό μουστάκι, ο Τσε σε κονκάρδα, ταβερνάκια, κρασί χύμα βαρελίσιο, αντάρτικα…
Μα νά, έφευγε η σκιά της χούντας. Κι αρχίσαμε, με λελογισμένες τύψεις, να ανακαλύπτουμε τις μικρές απαγορευμένες απολαύσεις του μισητού καπιταλισμού…
Πιο μοδάτο ντύσιμο, τα πρώτα μπαράκια, το “Ντεκαντάνς” στα Εξάρχεια, τα πιο κυριλέ “Παπάκια” δειλά σε εστιατόριο με άποψη και οι πρώτες ετικέτες αντί για χύμα.
Θυμάμαι τη «Στροφιλιά», αργότερα το “Γεροβασιλείου”, το πιο λαϊκό αλλά σταθερή αξία “Νάουσα Μπουτάρη”…
Τη συνέχεια την ξέρετε, δεκάδες ετικέτες ελληνικών κρασιών, με το άρωμα του αμπελώνα της περιοχής, ωραιότατα, μέτρια, ακριβά, φθηνά αλλά έντιμα, απ όλα…
Το παρακάναμε και λίγο, τώρα και στο τελευταίο ταβερνείο, θα στηθεί με ύφος ο σερβιτόρος, κολονάτο ποτήρι, δοκιμάστε κύριε, κι ας είναι το πιο φθηνό, δεν αντέχει πάντα η τσέπη μας…
Πως σας φαίνεται, ωραιότατο σερβίρετε παρακαλώ,
Εμένα όλα ωραία μου φαίνονται, δεν ξεχωρίζω τις ποικιλίες, θυμώνει η γυναίκα μου που είναι Γαλλίδα και τοχει στο αίμα της αλλά έχω κι εγώ τα κόλπα μου.
Έμαθα το γλωσσάριο τον οινολόγων, άρωμα από εσπεριδοειδή, όστρακα, αχλάδι, οι τανίνες, κάτι εντυπωσιακό που μου αποκάλυψε ο σομελιέ στο νησί, εσάνς φρεσκοκομμένου γρασιδιού και, το διάβασα στο «Οινοχόο», άρωμα μαρμελάδας Αγγλικής εξοχής. Πολύ ψαγμένο αυτό.
Δεν μυρίζω τίποτα από αυτά, το κρύβω, παίρνω ύφος ειδικού, αναδεύω το ποτήρι με στυλ, και προφέρω τις μαγικές λέξεις με νόημα εντυπωσιάζοντας τους αδαείς της παρέας. Η γυναίκα μου με κοιτάει αυστηρά, συνήθως δεν με προδίδει.
Δεν υποτιμώ καθόλου τους γνώστες, βασικά ζηλεύω, αλλά κι εγώ χαίρομαι τη μικρή θεατρική παράσταση, την αθώα υποκρισία και την έστω και αδιευκρίνιστη τελική ευωχία που μου δίνει η κάθε γουλιά…
Θέλω να πω με τον τρόπο μου, χαλαρώστε σύντροφοι…
Η ζωή αγαπά την ιλαρότητα…
Ο κυρ Γιάννης έχει χιούμορ, είσαι άσχετος αλλά χαλάλι σου ρε φίλε, το χαίρεσαι, μου κλείνει το μάτι…
Εβίβα και με μέτρο…
Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ