Τελικά η Τουρκία είναι ως φαίνεται μια από τις πλέον ευνοούμενες χώρες του Αμερικανού προέδρου Ντ. Τραμπ. Και ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν από τους αγαπημένους του ηγέτες για τον οποίο φαίνεται ότι μπορεί να... χαρακτηρίσει ως παράλογο ακόμη και το σταθερό φίλο του Μπεντζαμίν Νετανιάχου, τον πρωθυπουργό του Ισραήλ. Τα όσα είπε για Τουρκία και Ερντογάν δημόσια (στο πλαίσιο της κοινής συνέντευξης με τον Νετανιάχου μέσα στο Λευκό Οίκο) είναι εξόχως ενδεικτικά και οπωσδήποτε θα έχουν προβληματίσει την Ελληνική πλευρά. Χαρακτήρισε τον πρόεδρο Ερντογάν ως σκληρό και έξυπνο ηγέτη και τον συνεχάρη γιατί πέτυχε να αποκτήσει τον έλεγχο της Συρίας, «κάτι που δεν είχε καταφέρει κανένας άλλος ηγέτης εδώ και 2.000 χρόνια». Και ότι μπορεί (ο Ντ. Τραμπ) να μεσολαβήσει προκειμένου να επιλυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα υπάρχει μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας. Παράλληλα η Τουρκία είναι μια από τις λίγες χώρες (η Ρωσία είναι μια άλλη) η οποία εξαιρέθηκε από τους υψηλούς δασμούς (πέραν του γενικού 10%) με τους οποίους έχει πλήξει ο Ντ. Τραμπ την παγκόσμια οικονομία.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Σημαίνουν πρώτα απ’ όλα ότι έχουμε σχεδόν πλήρη αβεβαιότητα για το πώς ακριβώς προσλαμβάνει ο πρόεδρος Τράμπ την τριγωνική σχέση Ελλάδα-Τουρκία-ΗΠΑ. Πολύ λιγότερο τη διμερή σχέση με την Ελλάδα( η αναφορά Τράμπ ότι γνωρίζει τον Ελληνα πρωθυπουργό ως «καλό άνθρωπο» αν και ευπρόσδεκτη, δεν αλλάζει την εικόνα) . Οι οποιεσδήποτε θέσεις του υπουργού Εξωτερικών Μ. Ρούμπιο ή οι «πανηγυρικές φιλοφρονήσεις» σχολικού επιπέδου σε δημόσιες εκδηλώσεις (25ης Μαρτίου) ουσιαστικά θολώνουν από τις επίσημες τοποθετήσεις Τραμπ για την Τουρκία. Από την άλλη μεριά, ομογενής βουλευτής καταθέτει νομοσχέδιο στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ με πρόβλεψη, μεταξύ άλλων, για τη θεσμοθέτηση της συνεργασίας 3+1 Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και ΗΠΑ και γενικώς ενίσχυση της Αμερικανικής παρουσίας στην Αν. Μεσόγειο. Αυτό όμως κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι οι ΗΠΑ υπό τον Ντ. Τραμπ είναι αποφασισμένες να λειτουργήσουν ως εγγυητές της σταθερότητας στην περιοχή. Κι ας φέρεται να πιστεύει το αντίθετο η Ελληνική πλευρά λόγω μεταξύ άλλων και της παρουσίας της Chevron νοτίως της Κρήτης. Ως εκ τούτου, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι σε ενδεχόμενο ακραίο επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας η Ουάσιγκτον θα παρέμβει ως έπραττε παραδοσιακά για τον έλεγχο της όλης κατάστασης. Η στρατηγική εταιρική σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ δεν εγγυάται απολύτως τίποτα. Άλλωστε και το μέλλον της ίδιας της στρατηγικής σχέσης θα προσδιορισθεί εν πολλοίς από τη δυναμική της διατλαντικής σχέσης (σχέση ΗΠΑ – ΕΕ). Εάν η τελευταία οδηγηθεί στην πλήρη κατάρρευση θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο έως ανέφικτο να διατηρηθεί αλώβητη η εταιρική σχέση Ελλάδας – ΗΠΑ.
Η ελληνική απάντηση σ’ όλες αυτές τις ανακατατάξεις δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η συμπεριληπτική στρατηγική (με αιρεσιμότητες) απέναντι στην Τουρκία, με τελικό στόχο την πλήρη εξομάλυνση της σχέσης μέσω της διευθέτησης των διαφορών. Είχαμε εγκαινιάσει μια τέτοια προσέγγιση (ψηφίζοντας η μία χώρα υπέρ της άλλης σε διεθνείς οργανισμούς). Δεν την συνεχίζουμε όμως σταθερά ώστε «να κλειδώσουμε» την Τουρκία σε θεσμικές διαδικασίες ελέγχου της συμπεριφοράς της. Επιχειρούμε άλλες επιλογές χωρίς ουσιαστική προστιθέμενη αξία για τα πάγια διαχρονικά συμφέροντά μας. Και εν τω μεταξύ η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Άγκυρα και η κρίσιμη συνάντηση του με τον πρόεδρο Ερντογάν αναβάλλονται επ’ αόριστον.Ενώ η οδύσσεια του καλωδίου συνεχίζεται . Δυσοίωνα....
Πηγή: www.tanea.gr