Παρατηρούμε   μεγάλα γεγονότα να ξετυλίγονται  μπρος τα μάτια μας δημιουρώντας ένα  ζοφερό σκηνικό. Κάποιοι ανησυχούν. Οι βεβαιότητες λιγοστεύουν. Πολλές φορές νιώθουμε ανήμποροι, όχι σε επίπεδο πράξης, όσο σε επίπεδο κατανόησης του κόσμου γύρω μας. 

Η αδυναμία  κατανόησης  όμως δίνει τη θέση της σε μια  γόνιμη θλίψη.

Μα, είναι κακό πράγμα η θλίψη θα πείτε.  Είναι αλήθεια, δεν αρέσει σε κανένα.

Είτε εκείνη έρχεται  απρόσκλητη  σε εμάς και μας σκεπάζει σαν πέπλο, είτε εμείς την προσκαλούμε πιο πολύ ακκιζόμενοι,  αφού μας αρέσει  να παραπονιόμαστε.

Τις περισσότερες  φορές  η συνάντηση με τη θλίψη δεν μας κάνει σοφότερους.

Αν όμως  έχει νόημα το χάλασμα της ψυχικής μας διάθεσης, είναι για να δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι.

Να εγκαταλείψουμε έστω προσωρινά τη σφαίρα της βεβαιότητας. 

Στην παράσταση αυτή, γιατί  όλο αυτό είναι μια παράσταση,   εμείς οι ίδιοι είμαστε  πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι  ανάλογα  με  τα γεγονότα  που χρησιμοποιούμε  για να  δικαιολογήσουμε   τη μαυρίλα μας.

Υπάρχουν τα  πελώρια, όπως  διεθνή,  πόλεμοι ή καταστροφές,  που αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων , υπάρχουν κι εκείνα που  αφορούν το κοντινό μας κόσμο,  την ζωή που πραγματικά ορίζουμε

Αυτά τα τελευταία   θα μας  δώσουν το υλικό με το οποίο  θα δουλέψουμε με τον εαυτό μας.

Κι ενώ η παράσταση που παίζεται αφορά εμάς, αφού όλο αυτό μοιάζει με παράσταση αλλά  δεν το καταλαβαίνουμε, αφού χαμένοι μέσα στο  πλήθος περιμένουμε τάχα τις οδηγίες ενός  σκηνοθέτη.  Σαν να παίρνει κάποιος άλλος την ευθύνη της ζωής μας. Για τα καλά και τα άσχημα.  Μόνο που η ευθύνη  είναι πέρα για πέρα δική μας.

Κι έτσι,  δεν μπορεί λέω, για κάποιο λόγο τα ζώ όλα αυτά. Αν δεν δω αυτά  που με ενοχλούν σαν δικά προβλήματα, σαν οργανικό μέρος της δικής μου ζωής  δεν θα καταλάβω τι έγινε και έφτασα ως εδώ.

Νοιώθουμε  αναλώσιμοι. Είμαστε όμως στ’ αλήθεια;  

Η γόνιμη θλίψη λοιπόν είναι το φάρμακο που εγώ αναζητώ. Δεν μου αρέσει, αλλά αν δεν σωπάσω μέσα στη θλίψη μου, δεν θα δω  να αχνοφέγγει μια αχτίδα φωτός, δεν θα ακούσω κάποια άλλη ομιλία, πιο έναρθρη και πιο μελωδική.

Η χρησιμότητα της θλίψης έιναι στην εσωστρέφεια  που αυτή κουβαλάει. Μας αναγκάζει να κοιτάξουμε εντός μας και να αφουγκραστούμε  τον εαυτό μας.

Μαθαίνουμε λοιπόν σιγά σιγά  να  ρίχνουμε λάδι στις πληγές κι όχι στις φωτιές που ανάβουν κάποιοι άλλοι.

Ας σταματήσουμε να  δικάζουμε και ξαναδικάζουμε τους ανόητους, τους άθλιους, και άφρονες γύρω μας. Δεν είναι  αυτοί η πλειοψηφία. Η πλειοψηφία είμαστε εμείς

Λίγο συγχώρεση χρειαζόμαστε, να φέρουμε δηλαδή λίγο χώρο ανάμεσα σε εμάς και τον εξωτερικό  κόσμο παίρνοντας   απόσταση από τα προσωπεία που κάνουν πως έρχονται κατά  πάνω μας και μας απειλούν, Επιτέλους, να κοιτάξουμε κι εμείς που πατάμε.

Και πιστέψτε με, τότε μόνο θα δούμε μέσα μας όλα όσα κουβαλάμε, τα όνειρα, τις αγαθές προθέσεις, τις μοιρασιές,  τα μικρά ή μεγάλα μας κατορθώματα. Θα αντιληφθούμε τότε γύρω μας τους φίλους μας, φίλους πραγματικούς που μοιραζόμαστε μαζί  τους τρόπους και ματιές ζωής ολόκληρης, κι ας έχουμε χαθεί με πολλούς. Εκεί είναι, το ξέρουν και το ξέρουμε.

Και μετά από μια βαθιά εκπνοή φρέσκος αέρας θα γεμίσει το στήθος μας και θα ξανασταθούμε στα πόδια μας.

Μόνο ως τότε μη φοβάστε τη θλίψη που μας συντροφεύει. Γιατί όπως μου είπε κι ένας φίλος «Η θλίψη είναι  αγάπη που δεν έχει που να πάει».

Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ