Με στοιχειώνει κοντά 58 χρόνια, τόσα έχουν περάσει από την 5η Δημοτικού, όταν βρέθηκα αντιμέτωπος με αμείλικτα ερωτήματα που από την πραγματική ζωή κατέληξαν να γίνουν προβλήματα αριθμητικής.
Τότε στο Δημοτικού δεν μαθαίναμε σύνολα, παρά κλάσματα και απλή μέθοδο των τριών.
Θυμάμαι ακόμα ένα παράλογο πρόβλημα της 5ης Δημοτικού.
Μια δεξαμενή γέμιζε από μια βρύση αλλά ξαφνικά ανακαλύπταμε οτι έχανε νερό από την τρύπα που επιμελώς σφράγιζε πριν μια τάπα.
Μια δεξαμενή, που εγώ την φανταζόμουνα τσιμεντένια, σαν την στέρνα που είχαμε στο εξοχικό μας.
Οι διαστάσεις ήταν πράγματι λογικές. Δεν μας μίλησαν για μια δεξαμενή 20 επι 40 μέτρα, ούτε για πισίνα. Οι πισίνες ήταν ακόμα εξωτικό είδος. Μάλλον στέρνα ήταν, σε κάποιο κτήμα όπου μαζεύανε το νερό με κάποια αντλία για να ποτίζουν
Κι εκεί που είχε ξεκινήσει το γέμισμα μετά από καμιά 15αριά λεπτά, ερχόταν αυτός ο άγνωστος , αυτός ο κάποιος, που έβγαζε την τάπα από το πάτο της δεξαμενής κι έπρεπε εσύ να βρεις αν στο τέλος θα γέμιζε ή θα άδειαζε η δεξαμενή, αφού στα δεδομένα του προβλήματος ήταν και τα λίτρα ανά ώρα που έριχνε η βρύση ή η αντλία.
Κι όπως τα 1000 λίτρα είχαν όγκο ένα κυβικό, έπρεπε κάνοντας τους κατάλληλους υπολογισμούς να απαντήσεις, θα γέμιζε ή θα άδειαζε;
Παλεύοντας τότε με το ερώτημα δεν σκεφτόμουνα για ποιο λόγο αυτός ο άγνωστος τραβούσε την τάπα. Σήμερα όμως από μια ετεροχρονισμένη διάθεση αμφισβήτησης της αυθεντίας του δασκάλου και του σχολείου ρωτάω.
Ποιος ήταν τάχα; Γιατί το έκανε; Γιατί δεν έκλεινε τη βρύση παρά με σαδιστική διάθεση τραβούσε την τάπα; Να ήταν ο τρελός του χωριού, ή μήπως κάποιο παλιόπαιδο; Τίποτε .
Χρόνια ολόκληρα το ερώτημα μένει αναπάντητο κι όσο γερνάω με στοιχειώνει πιο πολύ.
Κι όμως τα μαθηματικά προβλήματα μέσα από την προσομοίωση είχαν σκοπό να μας μάθουν να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας για να βρίσκουμε λογικές απαντήσεις. Υπέρτατος κριτής πρέπει να είναι η κοινή λογική που δυστυχώς δεν ήταν το ζητούμενο στο σχολείο του καιρού μας. Φοβάμαι πως ακόμα δεν είναι.
Έτσι σε άλλο πρόβλημα κάποια παιδιά κατέληξαν πως με βάση τα τρόφιμα που είχε ένα πλοίο όταν συνέλεξε κάποιους ναυαγούς και τις μέρες που ύστερα αυτά κράτησαν, οι ναυαγοί ήσαν 22,5, μιας κι αυτό 0,5 στο μυαλό μας λογιζόταν σαν ολόκληρος αριθμός. Ναυαγούς μας ζητούσε, στα δεκαδικά θα κολλούσαμε;
Κι όταν ο κλειδούχος των μιας διασταύρωσης τραίνου δεν πρόλαβε να γυρίσει το κλειδί και οδηγηθήκαμε στην καταστροφή μονολογώντας μας ειπε : όλα τα χρόνια που κάνω την άσκηση, προλαβαίνει να το γυρίσει, μάλλον έδωσα λάθος νούμερα “ για να του πει ο ετοιμόλογος της τάξης, είμαστε πια στο γυμνάσιο “Ε θα γέρασε κι αυτός κύριε”.
Μεγάλος πια συλλογιέμαι την μηδέποτε κατανοητή πραγματικότητα πίσω από τους αριθμούς, βλέποντας οι μεν να μιλάνε για τους ανθρώπους πίσω και πάνω από τους αριθμούς και οι δε με το γυάλινο μάτι να να κάνουνε υπολογισμούς του πληθωρισμού και των επιτοκίων. Τώρα πια ξέρω πως οι αριθμοί κρύβουν πίσω τους μια πραγματικότητα και αληθινές ζωές. Τα χρήματα είναι πραγματικά κι έχουν βγει από πραγματικές τσέπες και τα δάνεια θα πρέπει να πληρωθούν.
Και για να το γενικεύσω, αυτή η συνεχιζόμενη αναντιστοιχία εκπαίδευσης κι πραγματικότητας με αγχώνει περισσότερο από το αν θα γεμίσει η θα αδειάσει η στέρνα. Γιατί την αναντιστοιχία θα την πληρώσουν κυριολεκτικά και μεταφορικά τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Ήταν το σχόλιο της ημέρας ( 14/2/24) στην εκπομπή Καθρέφτης του Χρήστου Μιχαηλίδη στην ΕΡΑ 1