Την ύπαρξη της υπόθεσης Novartis την πληροφορηθήκαμε ξαφνικά ένα βράδυ από το κεντρικό πρόσωπο της «καραμανλικής συνιστώσας» στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και αρχηγό της ΚΥΠ επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, Δημήτρη Παπαγγελόπουλο. Όταν, ως αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, με βαρύγδουπο «διάγγελμα» στα κανάλια, παρακάμπτοντας και τον υπουργό, διακήρυξε ότι η υπόθεση Novartis ήταν «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους».
Είναι πλέον δεδομένο ότι η υπόθεση Novartis, κυρίως ως προς τα πρόσωπα που θυματοποιήθηκαν, σχεδιάστηκε στα έγκατα του ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό, προφυλακίζοντας τους αντιπάλους τους, να διαλύσουν όλη τη δημοκρατική αντιπολίτευση και να παραμείνουν για πάντα στην εξουσία.
Από την εμπλοκή των προσώπων είναι πλέον δεδομένο ότι τη σχεδίαση και εκτέλεση της συνωμοσίας ανέλαβε η «καραμανλική συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Θυμίζουμε επίσης ότι Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν «ο Προκόπης ο Παυλόπουλος», κατά τη διάλεκτο του Τσίπρα.
Είναι προφανές επίσης ότι ο Αλέξης Τσίπρας με την «καραμανλική συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εξύφαιναν ποτέ μια τόσο ανατριχιαστική συνωμοσία, χωρίς να λάβουν την έγκριση του Κώστα Καραμανλή.
Τουλάχιστον για τα πρόσωπα που επέλεξαν ως θύματα της συνωμοσίας.
Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη είχε εκπληρώσει όλες τις δικές του «υποχρεώσεις» απέναντι στον Κώστα Καραμανλή.
Αφού είχε επιχειρήσει τη μεγαλύτερη ατιμία της ιστορίας μας: την απόπειρα να φυλακίσει τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, επειδή είχαν την εντιμότητα να καταγράψουν το θηριώδες έλλειμμα της χώρας που άφησε η κυβέρνηση Καραμανλή.
Μάλιστα, σε μια πρωτοφανή αναισχυντία, ενώ χρησιμοποιούσαν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ στη σύνταξη του προϋπολογισμού επειδή ήταν απολύτως ακριβή, ταυτόχρονα, μέσω της Αυγής (4/8/2016), έστελναν μήνυμα στην Δικαιοσύνη ότι τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ που τα κατέγραψαν, «Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα…».
Ήταν δηλαδή, κατά τον Αλέξη Τσίπρα, προδότες, αυτοί που έπραξαν το καθήκον τους.
Και όλα αυτά με σκοπό την εξαφάνιση της ευθύνης του Κώστα Καραμανλή για την πτώχευση της χώρας.
Έπειτα λοιπόν από μία τέτοια ηθική και θεσμική εξαχρείωση του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε σκοπό να συσκοτιστεί η αλήθεια και να αναβαπτιστεί μέσα στο ψέμα ο Κώστας Καραμανλής, η ανταπόδοση υπηρεσιών του τελευταίου στον Αλέξη Τσίπρα για να διαιωνίσει την εξουσία του ήταν εύλογη.
Και αυτό είναι το πιο σκοτεινό σημείο της υπόθεσης.
Το οποίο όμως, επειδή ούτε η λογική ούτε η ηθική καταργούνται με ένα νόμο και ένα άρθρο, ούτε και η προσωπική ευθύνη των ανθρώπων εξαλείφεται, οφείλει να φωτίσει ο Κώστας Καραμανλής.
Η σημασία του απαλλακτικού βουλεύματος για την κυρία Τουλουπάκη
Επειδή όμως αντιτείνεται ότι υπάρχει και η ύστερη απαλλαγή της εισαγγελέως κυρίας Τουλουπάκη από τη Δικαιοσύνη, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπήρξε καμία συνωμοσία, πρέπει να διευκρινιστούν τα εξής:
Ως προς την ευθύνη του δικαστή για τις αποφάσεις του, κρατούσε μέχρι πρόσφατα η νομολογιακή θέση ότι έχουμε ενσυνείδητα εσφαλμένη δικαστική απόφαση, η οποία και συνεπάγεται ευθύνη του δικαστή, όταν αυτή αντίκειται, όχι στην πραγματική αλήθεια αλλά στην αλήθεια των αποδείξεων που υπήρχαν και μπορούσε να ερευνήσει αυτός κατά την έκδοσή της.
Ενδεικτικά: «ως εσφαλμένη απόφαση νοείται, όσον αφορά και την ποινική ευθύνη του δικαστή για το περιεχόμενό της, όχι η αντικείμενη στην πραγματική αλήθεια, αλλά η αντικειμένη στην αλήθεια των αποδείξεων που υπήρχαν και μπορούσε να ερευνήσει ο δικαστής, κατά την έκδοση της» (Εφ. Αθ. 53/1993, Τράπεζα Πληροφοριών ΝΟΜΟΣ).
Το υπ’ αρ. 25/2022 βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου του άρθρου 86 παρ. 4 του Συντάγματος, με το οποίο κρίθηκε ότι δεν πρέπει να γίνει κατηγορία κατά των Εισαγγελικών Λειτουργών για το έγκλημα της κατάχρησης εξουσίας σε βάρος των δέκα πολιτικών προσώπων, αποφάνθηκε ότι «δεν επιτρέπεται πειθαρχικός και ποινικός έλεγχος των δικαστικών λειτουργών για τη δικαστική τους κρίση καθεαυτή, δηλ. για την επιστημονική άποψη που ακολούθησαν όσον αφορά τα νομικά ζητήματα που αντιμετώπισαν και την πεποίθηση την οποία σχημάτισαν από την εκτίμηση των αποδείξεων». Και περαιτέρω ότι δεν μπορεί να ζητηθεί ευθύνη από δικαστή για τη γνώμη που διατύπωσε στην απόφασή του, «έστω και αν αυτή είναι αντίθετη με τη νομολογία και τη νομική διδασκαλία, εφόσον από το σύνολο των συγκεκριμένων περιστάσεων δεν προκύπτει ότι οφείλεται σε προσωπικό ή άλλο εξωϋπηρεσιακό, θετικό ή αρνητικό ενδιαφέρον του στη συγκεκριμένη υπόθεση».
Πράγμα που σημαίνει ότι ο δικαστής έχει «ασυλία» ό,τι και να κάνει κατά την άσκηση των καθηκόντων του, αφού δεν δεσμεύεται ούτε από τον νόμο, ούτε από τις αποδείξεις, ούτε από τη λογική. Πλην αν συλληφθεί να συναλλάσσεται.
Γι’ αυτό και το βούλευμα δεν ασχολήθηκε με την τυχόν ευθύνη της κυρίας Τουλουπάκη.
Είναι αυτό που υποχρέωσε τον Ευάγγελο Βενιζέλο να μιλήσει για «λογικά ασύντακτο βούλευμα» και πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να γράψει: «δεν μπορεί να είναι η αλήθεια οι σκέψεις και το συμπέρασμα του ως άνω βουλεύματος».
Άρα τίποτε δεν απαλλάσσει τον Κώστα Καραμανλή από την υποχρέωση να φωτίσει τη δική του πλευρά.
Πηγή: booksjournal.gr