[1] Βλέπε σχετικά, Ιωακειμίδης, Παναγιώτης, ‘Λάθη και Παραλείψεις,’ Εφημερίδα ‘Τα Νέα,’ 22/08/2022, σελ. 10. Σύμφωνα με την άποψη του Παναγιώτη Ιωακειμίδη, σε αυτή την συνάντηση μεταξύ των ηγετών των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, θα έπρεπε, πέραν της Τουρκίας, να προσκληθεί και η Κυπριακή Δημοκρατία. Η άποψη αυτή είναι κατανοητή, στο βαθμό που αντανακλά μία ευρύτερη αντίληψη σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία μπορούν και πρέπει να αναλάβουν περισσότερες κοινές πρωτοβουλίες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, εάν ιδωθεί ευρύτερα, τότε θα διαφανεί πως η άποψη αυτή παραβλέπει πως δεν μιλάμε για μία διευρυμένη σύνοδο (κατά τα πρότυπα των δύο ‘Συνόδων για την Λιβύη’ που έλαβαν χώρα την προηγούμενη διετία), στην οποία να λαμβάνουν μέρος χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιθέτως, η συνάντηση προσέλαβε τα χαρακτηριστικά ‘γεύματος εργασίας’ του Κυριάκου Μητσοτάκη με τους ηγέτες των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, στο οποίο γεύμα συμμετείχαν η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα Φον Ντερ Λάϊεν και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ. Δεύτερον, το συγκεκριμένο ‘γεύμα εργασίας’ αφορούσε αποκλειστικά τους ηγέτες χωρών που φέρουν ‘status’ υποψήφιων χωρών προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να εντάξουμε και την πρόσκληση της προέδρου της Μολδαβίας Μάγιας Σάντου, και την πρόσκληση στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αν και στη δεύτερη περίπτωση σαφώς, υπεισέρχονται και άλλοι λόγοι. Η συγκεκριμένη σύνθεση του ‘γεύματος’ δεν επηρέασε καθόλου την σημαντικότητα τόσο της συνάντησης, όσο και όσων διαμείφθηκαν μεταξύ των ηγετών. Και, ‘Ευαγγελοδήμου, Ελένη., ‘Τριπλή στήριξη στην Ουκρανία…ό.π., σελ. 10. «Στη συνάντηση Μητσοτάκη-Ζελένσκι «κλείδωσαν» η εκπαίδευση ουκρανών πιλότων για τα F-16,  η ελληνική συμβολή στον διάδρομο των σιτηρών και η ελληνική σφραγίδα στην ανοικοδόμηση της Οδησσού».

[2] Μία λύση που θα άξιζε τον κόπο να εξεταστεί από στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών, αφορά την συνεργασία Ελλάδας-Βουλγαρίας ως προς την μεταφόρτωση των Ουκρανικών σιτηρών σε πλοία ελληνικής ιδιοκτησίας και την μεταφορά τους. Σε αυτό το πλαίσιο, θα μπορούσε να ζητηθεί από την  Βουλγαρία να ‘ανοίξει’ τα λιμάνια της στον Εύξεινο Πόντο για την υποδοχή ελληνικών πλοίων που μεταφέρουν Ουκρανικά σιτηρά, ώστε από εκεί, μετά από την εκ νέου μεταφόρτωση τους σε κατάλληλα διαμορφωμένα φορτηγά, να μεταφερθούν προς το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Το οποίο δεν θα είναι ο τελικός προορισμός, αλλά, αντιθέτως, η αφετηρία έναρξης ενός νέου ταξιδιού με προορισμό χώρες στις οποίες κατέληγαν όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, τα Ουκρανικά σιτηρά. Μία τέτοια συνεργασία μεταξύ δύο γειτονικών χωρών, μπορεί να τεθεί υπό την ‘αιγίδα’ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

[3] Ως προς τον λόγο που εκφέρουν διάφοροι φιλο-Πουτινικοί και φιλο-Ρώσοι, πολέμιοι της Ουκρανίας και προσωπικά του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, μπορούμε να επισημάνουμε το εξής: Παρατηρούμε την ύπαρξη μίας εν τοις όροις αντίφασης στα λεγόμενα και στα γραφόμενα τους. Και τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Σημαίνει πως οι ίδιοι που όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα ‘εξεγείρονταν’ όταν κάποιος τους αποκαλούσε ‘φασίστες’ και ‘ακροδεξιούς,’ δεν διστάζουν να αποδίδουν με περισσή ευκολία και με την άνεση και το ‘δικαίωμα’ (από που προκύπτει το ‘δικαίωμα’; ) που ‘νομίζουν πως έχουν’ ως Φεϊσμπουκικοί ‘σχολιαστές επί παντός επιστητού,’ τον χαρακτηρισμό ‘νεοναζί’ στον πρόεδρο μίας χώρας που μάχεται για την ίδια την ύπαρξη της, αντιμετωπίζοντας την ιταμή Ρωσική στρατιωτική εισβολή. Στον πρόεδρο μίας χώρας που εν προκειμένω ουδέποτε έχει σπεύσει να οικειοποιηθεί ναζιστικά σύμβολα και να εκφωνήσει ομιλίες βασισμένες στην ναζιστική ιδεολογία. Είναι σε αυτό ακριβώς το σημείο όπου συγκλίνουν Αριστεροί ριζοσπάστες (κομμουνιστές, νεο-κομμουνιστές), με εθνικο-λαϊκιστές παραδοσιακής-συντηρητικής κατεύθυνσης, στο εγκάρσιο σημείο όπου όσο μεγαλύτερη η συμπάθεια για την Ρωσία και προσωπικά για τον αυταρχικό ηγέτη Βλαντίμιρ Πούτιν (η αυταρχικότητα του τελευταίου, όταν δεν τίθεται στο περιθώριο, δεν είναι παρά ‘πταίσμα’ μπροστά στην ‘ιδεολογία’ που ασπάζεται ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι), τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες να γίνει χρήση του όρου ‘νεοναζί,’ ανεξαρτήτως πολιτικοϊδεολογικής προέλευσης. Όσο περισσότερο ο χρήστης του όρου  ‘νεοναζί’ φορτίζει με θετικό τρόπο την έννοια του πολιτικού ‘ριζοσπαστισμού,’ για να παραπέμψουμε στους Γεωργιάδου & Ozturan (έχουμε κατά νου Αριστερούς λαϊκιστές), τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες, όχι να κάνει χρήση του όρου ‘νεοναζί,’ κάτι που ήδη έχει συμβεί, όσο να οικειοποιηθεί το Ρωσικό σύμβολο ‘Ζ’ ως ‘αντίδοτο’ στον θεωρούμενο, τελείως εσφαλμένα και ανιστορικά, ως  σύγχρονο Ουκρανικό ‘νεο-ναζισμό.’ Η ανάλυση μας επιτρέπει να εμβαθύνουμε περαιτέρω, λέγοντας πως όσο περισσότερο αντι-δυτικός και αντι-αμερικανός είναι κάποιος, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες να οικειοποιηθεί το ‘Ζ’ καθιστώντας το πρωταρχικό συμβολικό και πολιτικό ‘υποκατάστατο’ της σημαίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της αστερόεσσας. Στην τελευταία κατηγορία και όχι μόνο βέβαια, μπορούμε να εντάξουμε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον πρώην υπουργό της συγκυβέρνησης Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς-Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ο οποίος αποτελεί έναν από τους φιλο-Πουτινικούς Αριστερούς πολιτικούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με τον ίδιο να συμβάλλει στην μετατροπή της ιστοσελίδας ‘Iskra’ σε ‘εργαλείο’ αναπαραγωγή των Ρωσικών αντι-δυτικών και συνωμοσιολογικών αφηγήσεων, το οποίο συναγωνίζεται άνετα Ρωσικά, κρατικά πρακτορεία τύπου. Βλέπε σχετικά, Ozturan, Gurkan., ‘Rise of radical right in the Balkans during Europeanization process. Comparative case of Greek LAOS and Bulgarian ATAKA parties,’ Lambert Academic Publishing, Saarbrucken, 2010. Και, Γεωργιάδου, Βασιλική., ‘Η Ελληνική Άκρα Δεξιά στον χώρο και στον χρόνο: Η συγκριτική της διάσταση,’ Επιστήμη και Κοινωνία: Επιθεώρηση Ηθικής και Πολιτικής Θεωρίας, Τεύχος 27, 2011, σελ. 177, Διαθέσιμο στο: (PDF) Η ελληνική Άκρα Δεξιά στον χώρο και στον χρόνο: Η συγκριτική της διάσταση (researchgate.net)

[4] Εν είδει υποθέσεως εργασίας, θα υποστηρίξουμε πως όσο μεγαλύτερη η καταστροφή από τις πυρκαγιές, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες να τεθεί στο στόχαστρο προσωπικά ο πρωθυπουργός της χώρας που δεν αναπαρίσταται παρά ως ‘Κούλης’. Για πρώτη φορά μετά τις βουλευτικές εκλογές της 25^ης Ιουνίου, εμφανίζονται στο προσκήνιο (δεν έχει σημασία εδώ η ιδεολογία), όλοι όσοι, δίκην ‘αυτοεκπληρούμενης προφητείας,’ ‘προειδοποιούσαν’ για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η άνετη και ‘μεγάλη’ εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας: Αναζητώντας να προσηλυτίσουν άτομα προκειμένου όλοι μαζί να κάνουν ‘αντιπολίτευση στον Κούλη’ που δεν μπορούν να κάνουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αναφωνούν ‘εμείς τα λέγαμε για το τι σημαίνει το 41%. Φάτε τα τώρα στη μάπα.’ Αναφωνούν ‘δεν σας αξίζει τίποτε άλλο, παρά ο Κούλης σε ρόλο Νέρωνα.’ Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των απόψεων είναι πως δεν εμφανίζονται διεσπαρμένες όπως μπορεί να συνέβαινε από τον Ιούλιο και έπειτα, αλλά, αντιθέτως, περισσότερο ομογενοποιημένες και συγκεντρωμένες, όντας η συγκολλητική ουσία πάνω στην οποία δομείται ή αλλιώς, συγκροτείται ο ‘αντι-Μητσοτακισμός’ της νέας κοινοβουλευτικής-πολιτικής περιόδου. Δηλαδή, φαίνεται προς ώρας πως από το χυδαίο και υβριστικό ‘Μητσοτάκη, γα…σαι’ προ διετίας, μεταβαίνουμε στο ‘φορτισμένο’ πολιτικά ‘μην γκρινιάζετε και μην κλαίτε, Μητσοτάκη ψηφίσατε,’ σε μία εμφανή προσπάθεια να διαμορφωθεί η νέα αντίστιξη, σε αντίστοιχο εμφυλιοπολεμικό κλίμα (ας θυμηθούμε τις αφηγήσεις της πρώτης περιόδους της βαθιάς κοινωνικής-πολιτικής κρίσης), μεταξύ του ‘εμείς’ που παραμένει ανοιχτό και υπό διαμόρφωση με έντονο εθνικο-λαϊκιστικό τρόπο, και του ‘αυτοί’ στο οποίο ανήκουν τα ‘πρόβατα του 41% και ο αρχηγός τους.’

[5] Βλέπε σχετικά, Χάμπερμας, Γιούργκεν., ‘Why Europe needs a constitution,’ New Lest Review, 11, 2001.

[6] Καθαυτό θιασώτης του, υπήρξε ο άλλοτε καγκελάριος της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος, στις μεγάλες πλημμύρες του 2002, που συνέπεσαν με την πραγματοποίηση της προεκλογικής εκστρατείας, έσπευσε στις πληγείσες περιοχές φορώντας μπότες και περπατώντας μέσα στις λάσπες, όχι τόσο για να κατευθύνει το έργο των σωστικών συνεργείων, όσο για να ‘αποδείξει’ προς πολίτες και πολιτικούς αντιπάλους, πως είναι ‘διαρκώς δίπλα στους πληγέντες χωρίς να υπολογίζει τίποτε.’

[7] Βλέπε σχετικά, Χρυσοχόου, Δημήτρης., ‘Για μια ευρωπαϊκή res publica,’ Εκδόσεις Παπαζήσης, Αθήνα, 2005, σελ. 140. Αυτοί που φωνασκούν και ‘γκρινιάζουν’ αντιπαρατάσσουν στην «νόμιμα συντεταγμένη πολιτεία» ‘μονάδες’ ως εάν αυτές να λειτουργούν ή να μπορούν να λειτουργήσουν ερήμην των θεσμών. Έτσι όμως υποσκάπτουν δύο βασικά συστατικά αυτής της «νόμιμα συντεταγμένης πολιτείας»: Πρώτον, την έννοια της ευθύνης, η οποία διαχέεται σε όλα τα επίπεδα, και δεύτερον, την έννοια της κατά Χάμπερμας  «πολιτικής αλληλεγγύης» (civic solidarity), που πρέπει να τίθεται στο επίκεντρο σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες. Και πως μπορεί να προκύψει η «πολιτική αλληλεγγύη»; Μέσω της θετικής αντιμετώπισης των φορέων (δεν έχουμε κατά νου τον απαραίτητο σε τέτοιες περιπτώσεις, εθελοντισμό)  που εμπλέκονται στην κατάσβεση της πυρκαγιάς. Βλέπε σχετικά, Χάμπερμας, Γιούργκεν., ‘Why Europe needs a constitution…ό.π. Τώρα θέλουμε ‘πολίτες’ και όχι ‘δημόσιους κατήγορους.’

[8] Στο δια-παραταξιακό μέτωπο που συγκροτήθηκε (ΚΚΕ, Ελληνική Λύση, ‘ΝΙΚΗ’) Κυριάκος Μητσοτάκης και Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν είναι παρά οι ΄δύο όψεις του ίδιου νομίσματος’: ‘Απάτριδες’ και ‘λάτρεις του θανάτου.’ Το Κομμουνιστικό Κόμμα αλά Κλίντον, παραλίγο και θα ανακήρυσσε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι ‘persona non grata.’