Εκτός από τους γνωστούς άγνωστους «ακροκεντρώους» ( που καμία σχέση με την μετριοπάθεια των κεντρώων δεν έχουν) οι περισσότεροι δέχθηκαν με ενθουσιασμό την παρέμβαση Τεμπονέρα. Μέχρι και για πλατφόρμα μίλησαν. Και εγώ είδα πολλά θετικά σ’ αυτήν, με σημαντικότερη την αναφορά στη «διαρκή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, να συνδεθεί με τις μάζες και να αποκτήσει στοιχειώδη ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία» και την αναφορά στην «κρίση ταυτότητας» του κόμματος. Κρίση ταυτότητας που υπάρχει και στο ΠΑΣΟΚ, άλλωστε.

Είδα όμως και τα βαρίδια αυτού του χώρου. Για παράδειγμα η κριτική στο σύνθημα «δίκαιη κοινωνία γι’ όλους» επειδή αυτό δήθεν παραγνωρίζει τις αντιθέσεις, έχει λενινιστική καταγωγή και καμία σχέση δεν έχει με τη σοσιαλδημοκρατία. Εξάλλου το σοσιαλδημοκρατικό σύνθημα είναι «δίκαιη κοινωνία». Σκέτο.

Δεν το γράφω αυτό για να απαξιώσω τη θέση του Τεμπονέρα, αλλά για να δείξω τη διαφορά της από τη σοσιαλδημοκρατική σκέψη σ’ αυτό το σημείο. Επίσης αυτό το περί «τραύματος και συμβιβασμού του 2015» δεν διευκρινίζει, αν αυτός ο συμβιβασμός ήταν σωτήριος ή όχι για τη χώρα. Αυτός όμως ο λόγος αν συναντιόταν με ένα σοσιαλδημοκρατικό λόγο, αν δηλαδή το ριζοσπαστικό ενδιαφέρον για τις ταξικές ανισότητες μπόλιαζε το σοσιαλδημοκρατικό ενδιαφέρον για το πρωτείο της Δημοκρατίας και τη Δίκαιη Ανάπτυξη- Παραγωγή και τ’ ανάποδο, θα μπορούσαν να αναζωογονηθούν και οι δυο χώροι.

Αυτό είναι το big bang για το οποίο γράφω από το 2019.

Από ανάρτηση στο Facebook