Ο σαλτιμπάγκος στο Λευκό Οίκο εργάζεται για την «συμμορία των δισεκατομμυριούχων», που ελέγχει εν πολλοίς τον κόσμο των δικτύων ενημέρωσης. Ο έντιμος γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς σημειώνει: «από τότε που εκλέχτηκε ο Τραμπ πρόεδρος των ΗΠΑ, η περιουσία του Μασκ αυξήθηκε κατά το εξωφρενικό ποσό των 150 δισ. δολαρίων». 10/2. Ο ορισμός της πολιτικής του σαλτιμπάγκου σε 3 λέξεις: «πόσα μού δίνεις;». Με σειρά, Καναδάς, Γροιλανδία, Παναμάς, Μεξικό, η σχιζοφρενική πρότασή του για την Γάζα/Ριβιέρα την οποία επανέλαβε και χθες. Πέρα από τα διάσημα, κατηγόρησε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για «παράνομες και αβάσιμες ενέργειες με στόχο την Αμερική και το στενό μας σύμμαχο Ισραήλ», υπογράφοντας «διάταγμα για την επιβολή κυρώσεων», 7/2. Ύστερα «διακοπή της ομοσπονδιακής χρηματοδότησης σε κολέγια και σχολεία που επιτρέπουν παράνομες διαδηλώσεις. Οι ταραχοποιοί θα φυλακίζονται ή θα απελαύνονται στη χώρα από την οποία προέρχονται. Αμερικανοί φοιτητές θα αποβάλλονται οριστικά ή, ανάλογα με το έγκλημα, θα συλλαμβάνονται», 4/3. Τι σημαινει «παράνομες» διαδηλώσεις; Ποιο είναι το «έγκλημα;». Αυτός και ο Μασκ θα τα «κανονίζουν», προφανώς ότι «παράνομο» αφορά τις διαδηλώσεις για ειρήνη στην Γάζα.

·     Ο Ν. Τραμπ επιδιώκει να οδηγήσει τα πράγματα σε έναν  παγκόσμιο «τριπολικό σχήμα» (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα). Σήμερα σπάνιες γαίες στην Ουκρανία, αύριο σπάνιες γαίες στη Σιβηρία κλπ. Για να το πετύχει, επιτίθεται μετωπικά στην  ΕΕ, προφανώς η ΕΕ είναι ο κύριος αντίπαλός του γιατί θεωρεί ότι έτσι θα ανοίξει ο δρόμος στην (ανεδαφική) εγκεφαλική του συσκότιση. Έτσι, πλαγιοκοπεί τις αδύνατες πλευρές της ή εκείνες τις πλευρές που η ίδια η ΕΕ δεν φρόντισε να θωρακίσει έγκαιρα. Όπως σύνδεση της μη εφαρμογής συμφωνημένων πολιτικών με τον περιορισμό στην κοινοτική στήριξη, λ.χ. Ουγγαρία/μεταναστευτικό

·     Στον πραγματικό κόσμο, και όχι στον κόσμο των φαντασμάτων, η συμμετοχή της Κύπρου στην ΕΕ, είναι ότι γεωπολιτικά σημαντικότερο μπορεί να κατακτήσει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Σε μια πλουραλιστική συγκατοίκηση λαών, κρατών, ιδεολογικών ρευμάτων πολλά πράγματα είναι υπό διαμόρφωση. Οι εσωτερικοί συσχετισμοί, τα πρόσωπα με επιρροές,  παίζουν καταλυτικό ρόλο-αλλιώς η Κύπρος θα ήταν ακόμα στο κίνημα των αδεσμεύτων.

·     Η ΕΕ είναι παγκόσμια δύναμη με το ευρώ, όμως, λίγη σε ζητήματα άμυνας/ασφάλειας. Πολλές δηλώσεις, λίγα έργα (Μακρόν, Μέρκελ, κυρίως). Tώρα κάτω από την πίεση της συγκυρίας κινείται με άλλους ρυθμούς. Μια νέα αρχιτεκτονική για την ευρωπαϊκή ασφάλεια είναι αναγκαία. Η Κύπρος έχει θεσμικές δεσμεύσεις στην ΕΕ, όχι υποχρεώσεις στις ΗΠΑ, όχι υποχρεώσεις στον Νετανιάχου. Η ΕΕ λόγω του «μεγέθους» του κυπριακού προβλήματος, διαθέτει όλο το αναγκαίο υλικό για ότι χρειάζεται η νήσος για την επίλυση. Η Κύπρος έπρεπε να ήταν η πρώτη χώρα ανάμεσα στους «27» που θα μιλούσε για τη «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» (άρθρο 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης για την ΕΕ) και να την είχε ενσωματώσει στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του κυπριακού-κεφάλαιο ασφάλεια, μαζί ΕΕ-ΗΕ. Αλλά η «εκπαίδευση» καλά κρατεί: τα εργαλεία είναι εκεί, τα αφήνουμε αναξιοποίητα και ύστερα σπρώχνουμε την κοινή γνώμη αλλού («τι κάνει η ΕΕ στο κυπριακό;»), έτσι, για να μην βλέπει τις δικές μας κυρίαρχες ευθύνες/«για ούλλα φταίνει οι άλλοι»

·     Μια ατελής ομοσπονδία, όπως η ΕΕ, έχει εξ’ ορισμού ελλείμματα. Προοδεύει όσο οι πολίτες, τα κόμματα, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της, τής  επιτρέπουν να τρέξει. Αν λ.χ. στις ευρωεκλογές κερδίζει ο κ. Φουρλάς και χάνει ο ευρωπαϊστής κ. Πετρίδης, αν στις ευρωεκλογές η κ. Θεολόγου είναι πάνω από τον φεντεραλιστή κ. Κιζίλγιουρεκ, δεν ευθύνεται γι’ αυτό η (χλωμή για τη δουλειά) κα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν...