Η μακροβιότερη περίοδος σταθερής δημοκρατίας που βιώνουμε μεταπολιτευτικά ήρθε ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης των δύο μοντέλων αυταρχισμού στα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Η πτώση της χούντας έβαλε τέλος στο μετεμφυλιακό καθεστώς που ενέπνεε τους νικητές, ενώ η πτώση του τείχους έβαλε τέλος στο σοσιαλιστικό όραμα των ηττημένων. Μπορεί τους καρπούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας να τους γεύονται όλοι, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκαν οι προκαταλήψεις και οι ιδεοληψίες του παρελθόντος. Στο υπό διερεύνηση θέμα των υποκλοπών για παράδειγμα, η μεν κυβέρνηση προτίμησε να επικαλεσθεί παντού το «εθνικό» απόρρητο αντί να θέσει εξ αρχής τον δάκτυλο στον τύπο των ήλων της λειτουργίας της ΕΥΠ/ΚΥΠ η δε αξιωματική αντιπολίτευση επιχειρεί την επικοινωνιακή-δημοσκοπική αξιοποίηση ενός κρίσιμου προβλήματος μπροστά στο οποίο η ίδια έκλεισε συνειδητά και καιροσκοπικά τα μάτια όταν κυβερνούσε.
Χαρακτηριστική της τακτικής αυτής είναι και ο σχολιασμός από τον καθηγητή Νίκο Μαραντζίδη των συναισθημάτων που ένιωσε η κ. Σίφορντ όταν διάβασε ότι παρακολουθείται. Γράφει συγκεκριμένα η κ. Σίφορντ (Καθημερινή 29/11): «είναι ο φόβος, η ανημποριά και η μοναξιά που αισθάνεται κάποιος που βρίσκει τον εαυτό του σε μια τέτοια θέση που θυμίζει μαρτυρίες από πολίτες απολυταρχικών καθεστώτων», αφού όμως είχε παραδεχτεί προηγουμένως ότι «όταν βγήκε η λίστα της πρώτης Κυριακής δεν την πολυπίστεψα. Δεν προερχόταν από πηγές που προσωπικά διαβάζω ή εμπιστεύομαι». Τι είναι αυτό που άλλαξε τη γνώμη της κ. Σίφορντ από τη μια Κυριακή στην άλλη; Είναι αυτό που επισημαίνει ο Τάσος Τέλλογλου, ότι «αλλάζει εντελώς η ψυχολογία του ανθρώπου όταν διαβάσει ότι παρακολουθείται». Και είναι αυτό ακριβώς που εκμεταλλεύονται οι «λίσταρχοι της Κυριακής» ώστε να κάνουν όσο γίνεται περισσότερους να νιώσουν όπως η κ. Σίφορντ.
Σε επιστολή του προς την κ. Σίφορντ (Καθημερινή 4/12) ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης γράφει: «βεβαίως σίγουρα συμφωνείτε πως οι εκλογές δεν απαλλάσσουν αυτόματα κανέναν ηγέτη από τις ευθύνες του». Ωστόσο, σε πλήρη αντίφαση με την αποστροφή αυτή, λίγο νωρίτερα, σημειώνει ότι ανέμενε πως οι «φιλελεύθεροι διανοούμενοι θα έβγαιναν από τη φοβική σκιά του 2015». Γιατί άραγε θα έπρεπε να σβηστεί από τις μνήμες, και μάλιστα μετά από μια εκλογική ήττα, μια σκιά που εξακολουθεί να στοιχειώνει τα «ειδικά» και τα ποινικά δικαστήρια θυμίζοντας μερικές από τις πιο τραγικές στιγμές της σύγχρονης Ελλάδας συμπεριλαμβανομένου και του κινδύνου της εξόδου από την Ενωμένη Ευρώπη; Είναι αληθινά κρίμα, διακεκριμένοι καθηγητές της ιστορίας να γίνονται και οι ίδιοι φορείς της παθογένειας που θέλει την ιστορία να εξυπηρετεί κομματικές ιδεοληψίες και επιδιώξεις.
Δύο χρόνια μετά το θάνατο του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Γρηγόρη Φαράκου (2007) διοργανώθηκε στο Ναύπλιο, αφιερωμένο στη μνήμη του, επιστημονικό συνέδριο στο οποίο προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν πολιτικοί και μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Οι προερχόμενοι από την Αριστερά ιστορικοί έθεσαν ως όρο για τη συμμετοχή τους τον αποκλεισμό των ιστορικών που υποστήριζαν διαφορετική άποψη όρος ο οποίος δεν έγινε δεκτός από τους διοργανωτές. Έτσι στο συνέδριο πήραν τελικά μέρος, προς τιμήν τους, μόνον ο Στάθης Καλύβας και ο Νίκος Μαραντζίδης. Οι συνάδελφοί τους δεν είχαν καν την στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία να ακούσουν - και να αντικρούσουν - την άλλη άποψη. Τώρα ο κ. καθηγητής καλεί τους φιλελεύθερους να διαγράψουν από τη μνήμη τους τη «σκιά του ‘15», προσχωρώντας στην «φιλελεύθερη» αντίληψη εκείνων που προσπάθησαν πριν μερικά χρόνια να τον αποκλείσουν.
Το άρθρο δημοσιεύεται στα ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 10/12/2022
Πηγή: www.tanea.gr