Παραφράζοντας τον Θουκυδίδη και την γνωστή του φράση Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται, θα μπορούσαμε να πούμε σχολιάζοντας την περίπτωση του χρυσοφόρου κου Πατούλη, προς γαρ την τελευταία φωτό κάθε μία από τις προηγούμενες κρίνεται. Γιατι όλα αυτά τα χρόνια τραβούσε τα φώτα πάνω του με χιλιάδες φωτογραφίες της προσωπικής αλλά και της δημόσιας ζωής του. Σε βαθμό που τα όρια ανάμεσα στα δυο να είναι συγκεχυμένα. Αρκούσε όμως μια να αλλάξει την εντύπωση.
Ο Θουκυδίδης στο έργο του περιγράφει πολλούς ανθρωπότυπους οι οποίοι με τα μεσα της εποχής απέβλεπαν στον εντυπωσιασμό του Δήμου.
Δεν ξέρω πως θα περιέγραφε το φαινόμενο του κου Πατούλη αν ζουσε.
Σίγουρα όμως θα είχε πολύ υλικό αφού η ανθρώπινη φύση παραμένει ίδια με τις αρετές της και τις αδυναμίες της και στην πολιτική ζωή του τόπου μας πολλοί είναι εκείνοι που κανακεύοντας το δημόσιο αίσθημα, την αισθητική μα και τις πλάνες που κουβαλάμε σαν λαός. κατορθώνουν να κάνουν πολιτική καριέρα.
Για το δημόσιο αίσθημα, ποιος δεν θυμάται τις πάνδημες κατάρες στον κο Σόϊμπλε. Για την αισθητική, περιμέναμε αλήθεια να εμφανιστεί κουαρτέτο εγχόρδων αντί της κας Στανιση στην εκδήλωση του Κου Πατουλη; Κι όσο για τις πλάνες η ανάδειξη της λέξης φιλότιμο σαν μοναδικής που μας διαφοροποιεί από όλους τους λαούς της γης αλλά και οι θεωρίες για την σπουδαιότητα της ελληνικής γλώσσας στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές λένε πολλά.
Εντούτοις το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις πεποιθήσεις που έχει μέσος πολίτης, όσο η αίσθηση που με τον καιρό αποκτούν πολλά δημόσια πρόσωπα ότι εξαιτίας όλων αυτών των χαρακτηριστικών, που ανέφερα, ο μέσος πολίτης στερείται της αίσθησης του μέτρου και δεν θα τους κρίνει.
Και όμως το μέτρο είναι η σύγκριση που κάνει ο πολίτης με τα δεδομένα της δικής του ζωής. Την δύσκολη ώρα αναζητά ηγεσία.
Και ηγεσία δεν είναι όταν μέσα στο χαμό πηγαίνεις για ολιγοήμερες διακοπές στην Πάτμο όπως έκανε ο καθ ύλην αρμόδιος υπουργός κος Μηταράκης.
Ηγεσία δεν είναι όταν την ώρα που η χώρα καίγεται κι έχει μόλις κηδέψει δυο αεροπόρους εσύ σαν τον κόκορα χαριεντίζεσαι με ομάδα κυρίων της ομογένειας. Κι αν αυτές δεν είχαν την ενσυναίσθηση να αντιληφθούν τις δύσκολες στιγμές όφειλες εσύ σαν οικοδεσπότης να δώσεις τον σωστό τόνο στην εκδήλωση.
Γιατί πολιτική δεν είναι μόνο τα έργα τα οποία ισχυρίζεσαι ότι έχεις κάνει αλλά κάτι πιο σπουδαίο. Είναι η διαχείριση των συμβόλων και του συλλογικού πόνου.
Κι εκεί τόσο ο τέως Υπουργός όσο και ο περιφερειάρχης έδειξαν ότι δεν κατέχουν την αρετή του μέτρου και της ενσυναίσθησης.
Δεν είναι οι μόνοι που στερούνται αυτών των δυο
Η πολιτική ζωή είναι γεμάτη από τέτοιους και τέτοιες που κάνουν πολιτική καριέρα μιλώντας επιπλέον στο περίπου. Ευχής έργο θα ήταν να τους ξεφορτωνόμασταν σιγά σιγά.
Πως όμως θα γίνει αυτό;
Πιστεύω ότι η κοινωνία διψάει για αλλαγή παραδείγματος.
Θέλει ανθρώπους ικανούς να εμπνεύσουν, να στηρίξουν, να παραδειγματίσουν, να δημιουργήσουν ευκαιρίες για πιο νέους από αυτούς και να αποχωρήσουν όταν έρθει η ώρα.
Εμείς οι πολίτες δεν έχουμε άλλο τρόπο από το να στηλιτεύουμε τις στραβές συμπεριφορές και να παινεύουμε τις σωστές. Κι αυτό πρέπει να το κάνουμε πέρα και πάνω από τον παραμορφωτικό φακό της ιδεολογικής συνέπειας και κομματικής στράτευσης.
Μερικές φορές το αισθητήριο της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι πιο αποτελεσματικό δεκάδες πολιτικές συζητήσεις.
Ακούστηκε στην εκπομπή "Ο καθρέφτης" του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Πρώτο Πρόγραμμα.