«Θυμάμαι να είμαι στη θάλασσα με τα χέρια απλωμένα και να βγάζω τις σάρκες μου». Οι μαρτυρίες που κατατίθενται καθημερινά στο τριμελές πλημμελειοδικείο της Αθήνας ξετυλίγουν, με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο, τα δραματικά γεγονότα που οδήγησαν σε τραγικό θάνατο περισσότερους από 100 συμπολίτες μας. Οι συγγενείς των θυμάτων περιγράφουν με λεπτομέρειες που συγκλονίζουν πως έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους που κάηκαν αφημένοι στο έλεος της φωτιάς από έναν ανέτοιμο, ανίκανο και εγκληματικά ανεύθυνο κρατικό μηχανισμό.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την παντελή απουσία υπεύθυνης ενημέρωσης, τις αλληλοσυγκρουόμενες εντολές και το κομφούζιο των αρμοδιοτήτων; Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι ακόμα και η περισυλλογή αυτών που έπεσαν στη θάλασσα για να σβήσουν τη φωτιά από τα σώματά τους έγινε από ψαράδες της περιοχής που έσπευσαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους; Και κυρίως, ποιος μπορεί να βγάλει από το μυαλό του εκείνη την «ενημερωτική» σύσκεψη-παράσταση που προβλήθηκε από τη δημόσια τηλεόραση την ώρα που τόσοι άνθρωποι είχαν ήδη παραδοθεί στις φλόγες ανυπεράσπιστοι;

Τρισήμιση χρόνια μετά, η Δικαιοσύνη επιχειρεί, με τους δικούς της αργούς ρυθμούς, να αποδώσει τις ποινικές ευθύνες του φρικτού εγκλήματος και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους. Προφανώς η δικαστική διαδικασία δεν θα είναι σύντομη, τα θύματα και οι συγγενείς τους θα αργήσουν να νιώσουν δικαιωμένοι, αν νιώσουν τελικά. Όσο για τις άλλες, τις πολιτικές ευθύνες, η ανάληψή τους για όσους τις ανέλαβαν δεν είχε καμιά απολύτως πρακτική συνέπεια. Αντίθετα, οι περισσότεροι από τους πολιτικούς που πήραν μέρος σ’ εκείνη τη σύσκεψη της ντροπής, αναβαπτίστηκαν μετά από ένα χρόνο στην κάλπη του Σιλωάμ και τώρα διεκδικούν να κυβερνήσουν ξανά τη χώρα. Απαλλαγμένοι πλέον από το «ηθικό πλεονέκτημα» της ευαισθησίας που τους βάραινε την πρώτη φορά…