Το ενδιαφέρον στην αθλιότητα Αυγενάκη είναι ότι δεν του πέρασε. Ή μάλλον, ότι ακολούθησε την πεπατημένη του μα σκόνταψε στα σύγχρονα συναισθήματα. Του δικαίου, της καθολικότητας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, της καχυποψίας έναντι των εξουσιαστών και της ανθρώπινης αλληλεγγύης.

Ο ίδιος, όπως και αρκετοί άλλοι μέσα στο πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα στα Δεξιά του, ταυτίζουν όλες τις δημόσιες λειτουργίες με το Κράτος και συνάμα την κομματική τους ισχύ (κυβερνητική ή όχι) επίσης με το Κράτος. Κοινώς ταυτίζουν τον προσωπικό τους ρόλο με το Κράτος. Με έναν τρόπο λειτουργούν ως προνομιούχα κάστα μέσα σε όλη τη δημόσια σφαίρα και δεν αντιλαμβάνονται στοιχειώδεις διαχωρισμούς. Οι κανόνες λυγίζουν όταν τους αφορούν, όλα μπορούν να γίνουν κατ οικονομίαν υπέρ τους, δεν υπάρχει πρωτόκολλο που να μην παραβιάζεται κλπ. Και κάποτε ήταν όλα έτσι. Ένας ισχυρός πολιτευτής έκανε ότι ήθελε στο αεροδρόμιο, το αεροπλάνο θα καθυστερούσε για την ανάγκη του και ο φόβος να μετατεθεί ο αστυφύλαξ στην Πινέζα ήταν αρκετός για να μην κάνει την δουλειά του και να σκύψει μπρος στο βουλευτή. Από την άλλη, τον γεγονός ότι δεν τον έχει λούσει αρκετή ντροπή ώστε να παραιτηθεί από βουλευτής και να πάει σπίτι του σημαίνει ότι το νοοτροπιακό έθος της εξουσίας έχει ακόμα βαθιά αυταρχικές ρίζες.

Από ανάρτηση στο facebook