Η νέα διαμορφούμενη οικονομική κατάσταση παγκοσμίως, θέτει επί τάπητος, τις οικονομικές πολιτικές που επιβάλλονται να εφαρμοστούν, ώστε να αμβλυνθούν όσο δύνανται οι παράγοντες που επηρεάζουν το εισόδημα και ακολούθως το βιοτικό επίπεδο των νοικοκυριών και των ανθρώπων σε σημαντικό βαθμό.
Οι απρόβλεπτες συνέπειες από την πανδημία που προέκυψαν και η απίστευτη άνοδος του κόστους ενέργειας, των καυσίμων, των πρώτων υλών και των μεταφορικών, οδηγούν σε ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα και υπηρεσίες συρρικνώνοντας το εισόδημα των νοικοκυριών σε σημαντικό βαθμό και σε αρκετές περιπτώσεις τίθεται και καθαρά θέμα επιβίωσης.
Με βάση την οικονομική θεωρία και λογική οι προϋπολογισμοί των κρατών σε ανάλογες περιπτώσεις , όχι μόνο πρέπει να είναι περιορισμένοι και σφικτοί, αλλά με τις δαπάνες τους θα πρέπει να καταβάλλουν προσπάθεια για να καλύψουν τις απώλειες που έχουν υποστεί στο εισόδημα τους τα νοικοκυριά από την κατακόρυφη αύξηση του κόστους ζωής.
Η Γαλλία και η Ιταλία έχουν επισημάνει και επιθυμούν την αναθεώρηση του συμφώνου σταθερότητάς και ανάπτυξης, που θα οδηγήσει σε μια απομάκρυνση από τις αυστηρές δημοσιονομικές πολιτικές λιτότητες και σε δείκτες που απαιτούν συγκεκριμένες ασφυκτικές τιμές όπως το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα των κρατικών προϋπολογισμών.
Φυσικά υπάρχουν υποδείξεις και από τον κεντρικό τραπεζίτη για τον περιορισμό των υποσχέσεων των κομμάτων. Όμως το θέμα είναι ότι εάν δεν υπάρξει μια οικονομική πολιτική περιορισμού των έμμεσων φόρων και της σταδιακής αύξησης δημοσίων παροχών και επενδύσεων που έχουν πραγματοποιήσει χώρες, όπως η Ισπανία, η Κύπρος και άλλες, όχι μόνο δεν θα υπάρχουν εισοδήματα να φορολογηθούν, αλλά και άνθρωποι για να καταβάλουν φόρους αφού είναι ήδη αρκετοί κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η οικονομική αυτή δυσμορφία όμως δεν απειλεί μόνο την ίδια την επιβίωση των ατόμων και το βιοτικό τους επίπεδο, αλλά επιφέρει και ένα αντίκρισμα που πλήττει και απειλεί όλο το αξιακό πλαίσιο της κοινωνίας μας όπως τις αρχές της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, της ισότητας, του κράτους πρόνοιας και άλλων αξιών.
Διότι ανίσχυροι οικονομικά πολίτες δεν είναι σε θέση ούτε να διεκδικήσουν ισότιμα τη θέση τους στην κοινωνία και την ανάπτυξη της προσωπικότητας τους, αλλά ταυτόχρονα ή οδηγούνται σε πλήρη αποχή από τα κοινά ζητήματα και δράσεις, ή οδηγούνται σε ακραίες συμπεριφορές και υποστήριξη συλλογικοτήτων και ατόμων με αντιδραστικό και ακραίο λόγο και ρόλο με καίριο τον κίνδυνο της ανατροπής της δημοκρατικής ομαλότητας.
Η ανωτέρω κατάσταση ενισχύεται και όταν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους και της εφαρμογής των Συνταγματικών επιταγών, αλλά διαμορφώνουν με το τρόπο που λειτουργούν δυσάρεστες καταστάσεις για την δημοκρατία μας και την ισόρροπη ανάπτυξη της κοινωνίας μας.
Στο πλαίσιο ενός εμπεδωμένου δημοκρατικού καθεστώτος, η δημόσια διοίκηση οφείλει να διαθέτει την ικανότητα να συμβάλλει στη δημιουργία του θεσμικού εκείνου περιβάλλοντος που θα είναι ικανό να προάγει δημόσιες πολιτικές που όχι μόνο θα διασφαλίζουν τη δημοκρατία, αλλά δια μέσου αυτής και της εξασφάλισης όλων των βασικών αρχών την ανάπτυξη ολοκλήρου της κοινωνίας.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως το κύριο προοδευτικό κόμμα, κατανοώντας τις αναγκαιότητες της κοινωνίας μέσω των κύριων προτάσεων του για επένδυση στην παιδεία, για αξιοπρεπείς συντάξεις για δεύτερη ευκαιρία στους δανειολήπτες και δίκαιο φορολογικό σύστημα, επιθυμεί να θέσει τέλμα στην πορεία της κοινωνίας προς την εξαθλίωση και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την πρόοδο της όπως και στο παρελθόν είχε πράξει.