liberal.gr
Ό(χ)ι Παυλή μου. Αν είναι να γκρουφτείς, καλιά που μου τα ‘γραψες χύμα και ξεθύμανες. Τρεις ολόκληρους μήνες τα ‘χες μπιθιαγμένα βαθιά μέσα σου όπως κατάλαβα, όχι να πάθεις και τίποτα εξ αιτίας μου. Δεν θέλω τέτοιο κρίμα στον λαιμό μου, ειλικρινά σου λέω.
(Για τους βορειότερους που δεν καταλαβαίνουν, «γκρούβομαι» στα κρητικά σημαίνει πνίγομαι, δεν έχω αέρα. Η γιαγιά μου η Μαριάνθη έλεγε στον αγροτικό γιατρό στο Κολυμπάρι πως είχε «γκρούψη», δύσπνοια δηλαδή.)
Πίσω σε σένα κύριε βουλευτά: Έχεις τα θερμά μου συγχαρίκια για την επανεκλογή σου. Εγώ ομολογώ πως δεν το πίστευα. Αλλά αφού οι Συριζαίοι πατριώτες μας σε ψηφίσανε, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Σέβομαι την επιλογή τους και εσένα σου βγάζω το καπέλο. (Για πες κι εσύ το ίδιο για όλη την Ελλάδα κι εκείνον που εξέλεξε.)
Ξέρεις βέβαια ότι διαθέτω επαρκές απόθεμα λέξεων και μπορώ να σου απαντήσω μ’ ένα ολόκληρο κατεβατό, λούζοντας σε πατόκορφα με υπενθυμίσεις και χαρακτηρισμούς. (Που πάλι εσύ δεν τους απέφυγες στην ανάρτηση σου, αλλά ομολογουμένως τους περιόρισες. Αυτή τη φορά μόνο πληρωμένο με είπες.) Όμως εγώ έχω επίγνωση πως όσον αφορά τα Χανιά, τώρα είναι η σειρά σου. Μια μου και μια σου Παυλή. Είσαι σκληρό καρύδι, μπράβο σου.
Βέβαια, μην δείχνεις τόσο χαρούμενος και θριαμβευτής (που νίκησες τον Σταθάκη) γιατί είσαι λιγάκι παράταιρος με όλους τους υπόλοιπους συντρόφους σου που έχουνε κρεμάσει μαύρες πλερέζες. Εννιά μονάδες και μια αυτοδυναμία σας ρίξανε στο κεφάλι, μην ξεχνιόμαστε. Αλλιώς αυτή την στιγμή, στο υπουργείο θα ήσουνα εσύ κι όχι ο Κικίλιας. Να μη λέμε και κουζουλάδες τώρα μεταξύ μας…
Αφήνω κατά μέρος αυτά για τα βουλευτιλίκια μου που ήδη τα ‘χω βαρεθεί, περσινά ξινά σταφύλια. Άμα ήθελα το βουλευτιλίκι Παυλή, θα το ‘χα πολύ πριν σκάσεις εσύ από τ’ αβγό. Αν και ομολογώ πως με γαργάλισε μερικές φορές το θέμα, τελικά κατέληγα ότι εδώ δυσκολεύομαι να κουμαντάρω το σπίτι μου, την χώρα θα κυβερνήσω; Δεν ξέρω πως το αποφασίζετε έτσι εύκολα εσείς οι αποδέλοιποι…
Τέλος πάντων για να μην το ξαναγυρίσουμε στην αντιπαράθεση, εγώ θα ‘ρθω και φέτος στα Σφακιά στα τέλη του Ιούλη. Και μετά χαράς να πιούμε το κρασί στον Βουβά, αν το εννοείς. Που ξέρεις, μπορεί άμα γνωριστούμε να καταλάβουμε πως κι εγώ σε αδικώ κι εσύ με αδικείς. Όχι στα πολιτικά, στα ανθρώπινα. Εκτός κι αν δεν επιθυμείς να τα διαχωρίζεις αυτά τα δυο, οπότε πάω πάσο.
Δεν κατάφερα ν’ ανοίξω τον σκοπό του Χιωτάκη, αλλά αφού σκέφτεσαι να γλεντήσουμε (όχι να με γλεντήσεις μεγάλε, αυτά σε κανένα κοριτσόπουλο όχι σε μένα), να πούμε και καμιά μαντινάδα στο τραπέζι για να αντιληφθούν οι γύρω μας την διαφορά του χαρακτήρα μας.
Εσύ θα λες «ούλοι οι καιροί με δέρνουνε / μα οι κλώνοι μου δεν σπούνε / γιατί έχω ρίζες δυνατές / βαθιά και με κρατούνε» και εγώ θα λέω «με τσι μικρούς είμαι μικρός / με τσ’ άντρες αντρειωμένος / με τσι παραπονιάρηδες / πιο παραπονεμένος».
Κι ό,τι καταλάβουνε όσοι θα κάθουνται γύρω από την τάβλα για το πώς βλέπεις εσύ τη ζωή και πως εγώ.
(Έχεις δίκιο πάντως για τον Βουβά. Πριν από σένα, με μέμφθηκε αυστηρότατα η θειά μου η Σοφία που ζει στην Δρακόνα παντρεμένη με τον αδερφό της μάνας μου, το γένος Μαρινάκη, γεννημένη και μεγαλωμένη στον Βουβά, επειδή έγραψα λάθος το χωριό της. Την πάτησα γιατί η γυναίκα μου είναι κατά το ήμισυ απ’ τον Αζογυρέ και μπέρδεψα τον διπλανό της Βουτά με τον Σφακιανό Βουβά. Τέλος πάντων.)
Αλλά μετά το κρασί, μόλις φθινοπωριάσει, θα ‘ρθεις κι εσύ στον ΣΚΑΙ στην εκπομπή μου. Δεν είναι όρος, μια ιδέα ρίχνω. Να μου κάνεις λίγη τηλεθέαση βρε, όπως θα ‘κανε ο Αλέξης στον Κυριάκο στο ντι-μπέιτ που δεν έγινε. Θα ναι άλλη μια ηρωική συνέντευξη μέσα στο φρούριο του εχθρού. Σκέψου το Παυλή. Χαιρετώ σε.