Στα φοιτητικά μου χρόνια έκανα συχνά έκανα συχνά το δρομολόγιο Αθήνα Θεσσαλονίκη .Λίγο τα ισχνά οικονομικά μου ,λίγο ο άφθονος χρόνος που διέθετα, με έκανε να ταξιδεύω πάντα με τρένο .Δυο πράγματα ήταν σίγουρα σε ένα τέτοιο ταξίδι: η ώρα αναχώρησης και ότι κάποτε θα έφτανες . Το πότε ήταν ένα στοίχημα .
Πέρασαν τα χρόνια και στο στοίχημα προστέθηκε ,με τραγικό τρόπο και ο προορισμός .θα φτάσεις; δε θα φτάσεις ;
Θυμάμαι κάτι ατελείωτες ώρες αναμονής ,στη μέση του Θεσσαλικού κάμπου σταματημένοι, να περιμένεις να περάσει το άλλο τρένο .Η γραμμή ήταν μονή τότε και
έπρεπε να «παραμερίσει» το ένα τρένο για να περάσει το άλλο. Θυμάμαι επίσης εκεί στη μέση του πουθενά ,στο κρύο ή στο λιοπύρι ,να προβάλλει ένας τύπος με το
κόκκινο καπελάκι του και να διευθετεί τις προτεραιότητες. Εμαθα ότι τους έλεγαν κλειδούχους και κατεύθυναν τα τρένα στις γραμμές με χειροκίνητα μέσα .
Από τότε άλλαξαν πολλά .Η γραμμή έγινε διπλή , ηλεκτροδοτήθηκε, ήρθαν καινούργια τρένα, γρήγορα και άνετα, και ο κλειδούχος βγήκε στη σύνταξη .Στη θέση του
«εκπαιδεύσαμε» ένα αχθοφόρο και τον βαπτίσαμε σταθμάρχη .Κάναμε και μια σύμβαση για τηλεδιοίκηση και αρχίσαμε τα γνωστά ελληνικά (παρεκκλίσεις
,καθυστερήσεις κλπ ) .Οσοι έχουμε εμπειρία από τρένα στην Ευρώπη, εκεί που οι γραμμές διασταυρώνονται σαν κουβάρι μπορούμε να καταλάβουμε τη χρησιμότητα
της τηλεδιοικησης . Στην Ελλάδα της μιας, κατ ουσίαν, γραμμής όπου ένα τρένο κατεβαίνει και ένα άλλο ανεβαίνει , η τηλεδιοίκηση φαντάζει στα μάτια μου περισσή
πολυτέλεια και σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί προτεραιότητα , , για αυτό άλλωστε αφέθηκε να χρονίζει. Γιατί έγινε? Μα για το γνωστό λόγο. για να «φαγωθούν» τα
λεφτά των κουτόγραγκων.
Πριν από λίγες μέρες μια έντρομη γυναίκα ζήτησε προστασία από το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς της .Η απάντηση που πήρε ήταν του τύπου «βρήτε τα» επηρεασμένοι ίσως από το «Σασμό», που μάλλον παρακολουθούν ανελλιπώς στο συγκεκριμένο τμήμα .Η γυναίκα καταλαβαίνοντας ότι «μάλλον ενοχλεί» φεύγει και
σφάζεται μπροστά στα πόδια του επίορκου φρουρού του τμήματος .Κανένα panic button δεν την προστάτευσε .
Δεν είναι δυστοπικές εικόνες από το μέλλον ,δεν είναι η καθημερινότητα μιας τριτοκοσμικής χώρας, είναι η Ελλάδα του 2024 .Υπάρχει ένας κοινός κρίκος που
συνδέει τα 2 περιστατικά και λέγεται ωχαδελφισμός και αίσθημα ατιμωρησίας στη Δημόσια Διοίκηση .Οσο αυτό δεν αλλάζει το επόμενο περιστατικό είναι θέμα χρόνου .
Οι πολιτικές ευθύνες είναι τεράστιες αλλά δεν είναι αυτές που συζητάμε .Καμμιά τηλεδιοίκηση δεν εξασφαλίζει την απόλυτη ασφάλεια ,κανένα πρωτόκολλο μόνο του
δεν προστατεύει την ανθρώπινη ζωή.
Αν θέλαμε στα αλήθεια σαν κοινωνία να σταματήσουμε το κακό θα θέταμε και θα ζητούσαμε απαντήσεις, σε ερωτήματα του τύπου :ποιος έχρισε σταθμάρχη τον
αχθοφόρο; ποια εκπαίδευση πήρε ; ποιος είναι υπεύθυνος εκπαίδευσης και ποιος το διόρισε ; πόσοι άλλοι επικίνδυνοι υπάρχουν στον οργανισμό ;πότε έγινε η τελευταία
αξιολόγηση και από ποιον ; τι παραπάνω χρειάζεται για να απολυθεί ένας επίορκος αστυνομικός ;γιατί πρέπει να μισθοδοτούμε ανθρώπους αδιάφορους και ανίκανουςγια τον ρόλο τους ;ποιος είναι διοικητης του ΟΣΕ και ποια η προυπηρεσία του ποιος διόρισε τον διοικητή του ΟΣΕ ; τι ακριβώς προσόντα αναγνώρισε ο Πρωθυπουργός στον συγκεκριμένο Υπουργό και του ανέθεσε αυτό το χαρτοφυλάκιο; Θα ξεκινούσαμε δηλαδή από κάτω προς τα πάνω και τότε κανένας «πάνω» δεν θα μπορούσε να κρυφτεί .θα υπήρχαν αποδείξεις και τεκμήρια.
Οσο δεν θέτουμε τα σωστά ερωτήματα ,όσο δεν απαιτούμε να σταματήσει η φαυλότητα της συναλλαγής πολιτικών –πολιτών, δηλαδή η εξαγορά ψήφων με
διευθετήσεις συμφερόντων, όσο δεν απαιτούμε αξιολόγηση στη Δημόσια Διοίκηση, τόσο το πολιτικό σύστημα θα κάνει ανούσιες επιτροπές , θα οργανώνει προτάσεις μομφής στις οποίες οι μεν θα μιλούν για ανθρώπινο λάθος και οι δε για πολιτικές ευθύνες γενικά και αόριστα .Τα ίδια δηλαδή που συζητούσαμε για την τραγωδία στο
Μάτι και στη Μάνδρα ,μόνο που οι ρόλοι τότε ήταν αντίστροφοι.
Οσο δεν θέτουμε τα σωστά ερωτήματα ,τόσο το πολιτικό σύστημα θα πετά την μπάλα στην εξέδρα και εμείς θα παρακολουθούμε το ίδιο ανούσιο και θλιβερό θέαμα
.Ισως και να μας αρέσει...