Υπάρχει μια κόρη, η οποία δεν έχει αντιληφθεί πως ο πατέρας της δεν της ανήκει και συμπεριφέρεται απέναντί του σαν να υπήρξε ιδιοκτησία της!
Λυπάμαι κάθε φορά που η κόρη «χτυπάει» και ροκανίζει τον θρύλο τού πατέρα, που, τώρα πια, είναι, κατά γενική ομολογία, «πατέρας» όλων μας. Κάθε φορά, πριν και μετά την αποχώρηση του πατέρα από τα γήινα, σημαδεύει την ψυχή όλων μας με εκείνα τα ασυλλόγιστα και δηλητηριώδη βελάκια της, που περιέχουν πίκρα, ανασφάλεια και κυρίως έλλειψη κατανόησης για το ατόπημα που διαπράττει…
Οι συνεχείς δημόσιες παρεμβάσεις της δηλώνουν πως τίποτα δεν γίνεται «κατά λάθος», ούτε πως «ξεφεύγουν» από τον συνειδητό έλεγχο των δράσεων και πράξεών της. Όλα μοιάζουν να είναι υπό πλήρη έλεγχο· θαρρείς και επιθυμεί-επιθυμούσε να… στύψει την προσωπικότητα και, τώρα, τη μνήμη του· ναι, να σ τ ύ ψ ε ι, όπως το βρεγμένο ρούχο που χρειάζεται στύψιμο για να αφαιρέσεις τα νερά του…
Η κόρη όμως, σπλάχνο των σπλάχνων του, ούτε που σκέπτεται να προστατεύσει ηθικά τον πατέρα. Δρα με ψυχρότητα, την ώρα που εκείνο το «αντίο» της πάνω από το φέρετρο, με το συγκλονιστικό τραγούδι του, μάς έκανε να ελπίσουμε πως η… οικογενειακή δυσλειτουργία δεν θα συνεχιζόταν, ακόμα και στην περίπτωση του… κρυφού υιού που η κόρη το εξέλαβε ως ιό· ο οποίος εμφανίστηκε από το πουθενά, για όσους δεν γνώριζαν και κυρίως για τον κόσμο που αγαπά και εκτιμά τον πατέρα… Λυπάμαι, που αυτή η ανθρώπινη και ευαίσθητη ιστορία πάει να εξελιχθεί, από τις λάθος κινήσεις της, σε ένα κακόγουστο σήριαλ, από εκείνα που υφιστάμεθα στα πρωϊνάδικα με κατασκευασμένες Δυναστείες και πρόσωπα της υψηλής κοινωνίας τής αθλιότητας!
Εννοείται πως τέτοια αθλιότητα δεν υπάρχει στην περίπτωσή μας, αλλά κινδυνεύει να προσεγγίσει την αποστροφή η απερισκεψία και η στενοκεφαλιά της. Από εκεί και πέρα, ως εκκίνηση, η κόρη, εμφανίζεται εδώ και χρόνια να εκθέτει τον πατέρα όλων· η… προσπάθεια αποκαθήλωσής του, την οποία όλοι φοβόμαστε, δεν νομίζω πως θα πετύχει, μια που ο πατέρας μας κέρδισε, με το έργο και τη δημόσια παρουσία του, την αθανασία· ωστόσο, η συγκεκριμένη ιστορία ποιος ξέρει ποια εξέλιξη θα έχει… Και βέβαια θα ήμουν ο τελευταίος που θα ήθελε να μειώσει αυτόν τον αγαπημένο νεκρό, που δεν μπορεί πλέον να υπερασπιστεί τον εαυτό του…
Κρατάμε λοιπόν τα διάφορα σημεία τού πρόσφατου… σήριαλ, όπως έχει εξελιχθεί ως τις μέρες μας και ίσως να συνεχίσει με διάφορες «αποκαλύψεις», που οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν και κάποιοι γνώριζαν εκ του σύνεγγυς. Η ιστορία τού πατέρα όλων ήταν γνωστή παλαιόθεν και ουδείς τον έψεγε για κάτι το οποίο θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «κοινώς ομολογούμενο». Ιδιαίτερα σε κάποιες των περιπτώσεων, οι άνθρωποι… λυγίζουν και ξεπερνούν τους κανόνες τού… γαμήλιου όρκου, ακόμα και μπροστά στον εκπρόσωπο του Υψίστου ημών που λέει ρητώς: «ου μοιχεύσεις». Ετούτο το τελευταίο φαντάζομαι πως, με μια απλή εξομολόγηση σε ένα παρεκκλήσι για να μην μας ακούσουν, γίνεται delete και πηγαίνει στον ιερό κάδο· εκεί ξεχνιέται, ξεπερνιέται, ακυρώνεται, ιδιαιτέρως όταν δεν αφήνει εκκρεμότητες και… ίχνη.
Η επιμονή όμως της κόρης τού πατέρα όλων, να αντιπαρατεθεί με τον κρυφό γιο και το προ μισού αιώνα σφάλμα (ποιος θα το κρίνει έτσι άραγε?) του πατρός (όλων), απειλεί να δυναμιτίσει το τοπίο τής αναγκαίας ηρεμίας γύρω από το πένθος γι’ αυτή την σημαίνουσα απουσία…
Ο καλύτερος τρόπος να πενθήσει κάποιος έναν πατέρα, είναι η Σιωπή, ο Σεβασμός και η Μνήμη. Η αντίθετη συμπεριφορά και οι πολεμικές διαμάχες on camera με δικηγόρους και τηλεοπτικές δηλώσεις, με φτηνιάρικα πρωτοσέλιδα σε κιτρινιάρικες εφημερίδες, με εισαγγελικές εντολές και ποικίλες άλλες αντιμαχόμενες συμπεριφορές, είναι μια μετά θάνατον π ε ρ ι π έ τ ε ι α, η οποία ανήκει στο αντίπαλο, ιδεολογικό και, κυρίως, αισθητικό, στρατόπεδο του πατρός όλων, αφού το στιλ της ζωής του ήταν η ίδια του η ζωή…
Εμείς, οι έξω από το άμεσο περιβάλλον, δεν μπορούμε παρά να προσπεράσουμε μία τόσο απρόσμενη… δοκιμασία, την οποία, με τις κινήσεις της φροντίζει να διατηρεί η κόρη, για λόγους που όλοι υποθέτουμε, μια και το… σπορ είναι γνωστό στις περιπτώσεις που από πίσω υπάρχει άφθονο… μέλι.
Απλώς, υπολογίζαμε πως σε αυτή την περίπτωση, όλα θα έβαιναν ήρεμα και το μόνο που θα κρατάγαμε θα ήταν το άφθονο υλικό της μνήμης τού πατέρα όλων και όχι το βάθος τού στροβίλου που απειλεί…