Συχνά αναρωτιέμαι πως άνθρωποι κατά κανόνα λογικοί έχουν ανορθολογική συμπεριφορά σε μερικά σημαντικά ζητήματα.
Ξαφνικά λες ενδίδουν στη γοητεία του συναισθήματος και της φαντασίωσης.
Ένας προνομιακός χώρος εκδήλωσης του συναισθήματος είναι οι εκλογές.
Ψηφίζουμε λογικά ή συναισθηματικά ; Με ποιο τρόπο κατορθώνουν να κερδίσουν την ψήφο μας τα κόμματα;
Σαν άνθρωποι από τη φύση μας δεν λειτουργούμε ψυχρά για αυτό και υποκείμεθα στο συναίσθημα και στις μεταμορφώσεις του.
Η στρατηγική των περισσότερων κομμάτων κινείται ανάμεσα στο δίπολο υπόσχεση και ελπίδα από τη μια, φόβος και θυμός από την άλλη.
Ο βαθμός και ο τρόπος μόχλευσης των συναισθημάτων επιτρέπει να τα χαρακτηρίσουμε σαν δημαγωγικά ή όχι.
Υπάρχουν όμως και κόμματα που κινούνται ακόμα πιο πέρα, διεκδικώντας το απόλυτο και ιδεατό.
Δεν θα μιλήσω για τις επιδιώξεις αυτών που έχουν στήσει τέτοια ΙΧ κόμματα, ούτε θα αναζητήσω κρυφές σχέσεις με οργανώσεις, σωματεία ή ξένες δυνάμεις.
Με απασχολούν όμως οι άνθρωποι που συγκινούνται από τέτοια κόμματα. Έχω γνωστούς που ψήφιζαν και ψηφίζουν τέτοια κόμματα και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που τους οδηγεί να τα επιλέξουν στην κάλπη.
Για χρόνια είχαμε γραφικά κόμματα που κινούνταν στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ξέρω ανθρώπους που άσπρισαν τα μαλλιά τους και ακόμα ψηφίζουν κάποιο τέτοιο κόμμα με όρους ιδεολογικής πίστης.
Επειδή δεν έφτασαν ποτέ σε κάποιο ποσοστό που να μας απασχολεί τους χαρακτηρίζαμε ακίνδυνους και γραφικούς.
Όμως η αντισυστημικότητα που καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια επέτρεψε να επιβιώσουν τέτοια κόμματα όχι μόνο από τα αριστερά αλλά από τα δεξιά του κεντρικού πολιτικού φάσματος.
Και τα μεν και τα δε βασίζονται στην μόχλευση του θυμού και του φόβου.
Η μόνη διαφορά είναι ότι οι μεν μιλάνς για τον λαό, οι άλλοι για το έθνος, την πατρίδα και την θρησκεία λες και μόνο αυτοί εκφράζουν τον λαό και την πατρίδα. Και χωρίς να μας επιδεικνύουν τα πληρεξούσιά τους, γιατί φυσικά κανείς δεν τους εξουσιοδότησε.
Σε κάθε περίπτωση ο εχθρός είναι ένας , ο έξω κόσμος , η διεθνής πραγματικότητα των αγορών και οι μορφές που παίρνει. Το διεθνές περιβάλλον προφανώς είναι ανταγωνιστικό και σκληρό κι αυτό είναι δύσκολα διαχειρήσιμο συναισθηματικά από πολλούς κι εκεί πατάνε οι αυτόκλητοι σωτήρες.
Δυστυχώς βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο σκηνικό. Στα δυο άκρα του κοινοβουλευτικού τόξου έχουμε μικρά κόμματα τα οποία τρέφονται από την αντισυστημική διάθεση που καλλιεργήθηκε εδώ και χρόνια.
Στα δεξιά τους Ανεξαρτητους Έλληνες διαδέχτηκε η Ελληνική Λύση. Τώρα εμφανίζεται δυναμικά η Νίκη σαν κήρυκας της καθαρότητας του έθνους, της φυλής και της θρησκείας.
Στα αριστερα το Μέρα 25 και η Πλεύσει Ελευθερίας είναι τα απόνερα της κωλοτούμπας του Αλεξη Τσιπρα όπως και οι ΑΝΕΛ της επάνοδου του Α.Σαμαρά στο δρόμο του ρεαλισμού αφού έπαιξε στο Ζάπειο.
Όλα αυτά τα μορφώματα , γιατί κόμματα με την κλασσική έννοια του όρου δεν είναι, θα πλαγιοκοπούν το κοινοβουλευτικό σύστημα. Θα υψώνουν τους τόνους, για γίνονται τιμητές ακόμα και για μη προβλέψιμες ατυχίες, θα αντιπαρατίθενται συνεχώς επιδιώκοντας την γιγάντωσή τους και την εκ λαού και θεού ισχυροποίηση των αρχηγών τους.
Αν οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις δεν κατανοήσουν πιο κομμάτι της ψυχής των ψηφοφόρων αγγίζουν και αρκεστούν στην βολική θεωρία του ξένου δάκτυλου ή των μυστήριων οργανώσεων πολύ φοβάμαι ότι θα συμβιώσουμε με το πρόβλημα για πολλά χρόνια. Κι ο θεός βοηθός.