Να το πούμε απλά και κοφτά. Η μεγαλύτερη, φονικότερη απειλή για την ασφάλεια της χώρας δεν προέρχεται απ’ έξω. Η μεγαλύτερη απειλή που πλέον εκδηλώνεται ως τραγική πραγματικότητα και πλήττει την ασφάλεια της χώρας, της κοινωνίας, των πολιτών, που προκαλεί ανυπολόγιστες ζημιές , που καταστρέφει το μοναδικό περιβάλλον που διαθέτουμε, που φαλκιδεύει το μέλλον της χώρας και που τελικά προκαλεί ανθρώπινα θύματα, νεκρούς είναι οι φυσικές καταστροφές και κυρίως οι πυρκαγιές που εν πολλοίς οφείλονται στην κλιματική αλλαγή, κρίση. Καμιά εξωτερική απειλή όσο ισχυρή κι αν είναι δεν έχει εκδηλωθεί με τόσες ολέθριες συνέπειες για τη χώρα – με καταστροφές και νεκρούς. Δεν έχει κλονίσει τόσο βαθιά το αίσθημα ασφάλειας κοινωνίας και πολιτών που ζουν μέσα στο φόβο των εφιαλτικών πυρκαγιών το καλοκαίρι και των κατακλυσμιαίων πλημμυρών το χειμώνα. Και η ασφάλεια έχει να κάνει πρώτα και πάνω απ’ όλα με την αυτοπεποίθηση μιας κοινωνίας ότι μπορεί να ζει, εργάζεται, πηγαίνει διακοπές, γηράσκει, πεθαίνει χωρίς το φόβο ότι καθημερινά κινδυνεύει από φυσικές απειλές  που το κράτος δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει γρήγορα και αποτελεσματικά πριν καταλήξουν σε καταστροφές. «Επί της ουσίας είμαστε σε έναν διαρκή πόλεμο» λέγει ο καθηγητής Ε. Λέκκας (Τα Νέα, 13/8).

          Εάν λοιπόν οι φυσικές καταστροφές συνιστούν όντως  τη μεγαλύτερη απειλή ασφάλειας για τη χώρα και τους κατοίκους της, έχουμε κάνει-σε θεσμικό επίπεδο- τη σχετική επαναξιολόγηση των απειλών που πράγματι δέχεται  η χώρα όχι στη βάση δοξασιών, μύθων, ιδεοληψιών αλλά με αναφορά στην πραγματικότητα, στα δεδομένα επί του εδάφους όπως καταγράφονται τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία;  Θα εκτιμήσουμε ότι «η Αθήνα κάηκε» (Τα Νέα, 13/8) και θα επαναδιατάξουμε τις απειλές ασφάλειας με μια άλλη συμπεριληπτική λογική;  Γιατί τέτοια επαναξιολόγηση – επαναδιάταξη/ιεράρχιση  απειλών δεν έχουμε κάνει. Εξακολουθούμε να θεωρούμε την «έξωθεν απειλή» ως τη μείζονος σημασίας για την ασφάλεια της χώρας ενώ η πραγματικότητα μας καλεί να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Αλλά επειδή δεν τα βλέπουμε, εξακολουθούμε να δαπανούμε μαζικά οικονομικούς πόρους στην κατά το μάλλον ή ήττον φουσκωμένη,  «έξωθεν απειλή» και να υποδαπανούμε για την αντιμετώπιση της απτής απειλής/ πραγματικότητας – δηλαδή για την πολιτική προστασία και αποτελεσματική πρόληψη και καταστολή των ολέθριων φυσικών καταστροφών. Γιατί χωρίς τους αναγκαίους πόρους δεν μπορούν να γίνουν πολλά. Για την «έξωθεν απειλή» μπορούμε τουλάχιστον να διαπραγματευθούμε, να συνομιλησουμε για την ελαχιστοποίησή της ή και εξάλειψή της. Με την κλιματική κρίση δεν μπορούμε βέβαια. Χρειαζόμαστε επομένως μια νέα πολιτική εθνικής ασφάλειας «που θα αποδίδει στην προστασία του περιβάλλοντος ίση βαρύτητα με την προστασία των συνόρων» (Μ. Μητσός, Τα Νέα, 13/8). 

Πηγή: www.tanea.gr