Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί σε Ελλάδα και Ευρώπη γενικότερα καλπάζουν. Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών επίσης. Η Ελλάδα προωθεί ένα θηριώδες πολυετες εξοπλιστικό πρόγραμμα εκτιμώμενου προυπολογισμού ύψους 28 δις ευρώ. Το οποίο έρχεται σε συνέχεια των ήδη υψηλών εξοπλισμών και στρατιωτικών δαπανών που αγγίζουν το ηρωικό 3% ΑΕΠ, από τις υψηλότερες ανάμεσα στις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ. Βεβαίως οι γιγαντιαίες εξοπλιστικές επενδύσεις εναρμονίζονται με το ευρωπαϊκό αίτημα για την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής ασφάλειας και άμυνας μετά την εκδήλωση της Ρωσικής επιθετικότητας , την επανεκλογή Τράμπ, κ.λπ, Εξυπηρετούν βέβαια η εμφανίζονται να εξυπηρετούν τις ανάγκες της εθνικής ασφάλειας, ιδιαίτερα καθώς έχουν ως κεντρικό πυλώνα την κατασκευή του «σιδερένιου θόλου» για την προστασία του Αιγαίου και κατ’επέκταση της χώρας. Η ανομολόγητη υπόθεση είναι βέβαια ότι το Αιγαίο θα συνεχίσει να βρίσκεται υπό απειλή φυσικά από την Τουρκία, έστω κι αν υποτίθεται ότι οι δύο χώρες εργάζονται για την «επίτευξη αιώνιας ειρήνης» μεταξύ τους. Αλλά είναι οι εξοπλισμοί ο μόνος δρόμος ;
Ενώ η Αθήνα πλειοδοτεί σε δαπανηρούς εξοπλισμούς φαίνεται να μην αποδίδει την αντίστοιχη υψηλή σημασία σε κάποιες άλλες πτυχές θωράκισης της χώρας και ενίσχυσης της αποτρεπικής της ικανότητας. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέλαβε πριν λίγες μέρες μια πολύ σημαντική έκθεση για την «ενίσχυση της πολιτικής και στρατιωτικής ετοιμότητας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και των κρατών μελών της για την αντιμετώπιση «κάθε είδους απειλής και κρίσης». Προετοιμάστηκε από τον πρώην πρόεδρο της Φινλανδίας Sauli Niιnisto και ο εύγλωτος τίτλος της είναι «Ασφαλέστερεροι Μαζί, Ενισχύοντας την Πολιτική και Στρατιωτική Ετοιμότητα της Ευρώπης» (Έκθεση Niιnisto). Στις 165 σελίδες της η έκθεση προσφέρει δέσμη προτάσεων για το πώς μπορούμε ως Ευρώπη να καταστούμε «ασφαλέστεροι μαζί». Υπάρχει όμως ένα ειδικότερο μέρος της έκθεσης με ξεχωριστό ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Αφορά τη σημασία, αναγκαιότητα και αμεσότητα να αξιοποιηθεί με την εμπλαισίωσή της με όλες τις απαιτούμενες ρυθμίσεις η ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής της Ένωσης που περιέχεται στη Συνθήκη της Λισσαβώνας (άρθ. 42,7 ΣΕΕ) «καθώς διαλαμβάνει την ισχυρή υποχρέωση» (νομική και πολιτική) των κρατών μελών της ΕΕ να συνδράμουν κράτος μέλος που πέφτει θύμα εξωτερικής επιθετικότητας με όλα τα διαθέσιμα μέσα περιλαμβανομένων και των στρατιωτικών. Η ρήτρα (που ενεργοποιήθηκε μέχρι σήμερα μόνο μια φορά από τη Γαλλία το 2015) προσφέρει δηλαδή τη βάση για την ανάπτυξη της Ένωσης σε συλλογικό σύστημα ασφάλειας με όλες τις ευεργετικές συνέπειες για τη θωράκιλση της χώρας. Και είναι η Ελλάδα που θα είχε το ισχυρότερο κίνητρο ( και συμφέρον) να επιδιώξει κάτι τέτοιο για δύο μεταξύ άλλων ειδικότερους λόγους: πρώτον, λόγω των προβλημάτων εξωτερικής ασφάλειας (επιθετικότητας) που αντιμετωπίζει και, δεύτερον, γιατί η ρήτρα 42,7 είναι έργο της Ελλάδας (προτάθηκε από τον γράφοντα στην Ευρωπαϊκή Συνέλευση το 2002 και με τη βοήθεια του Παρ. Αυγερινού και της αείμνηστης Μ. Γιαννάκου υιοθετήθηκε στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα και στη συνέχεια πέρασε στη Συνθήκη της Λισσαβόνας). Περιέργως όμως η Αθήνα έχει δείξει απροθυμία «να δουλέψει» πάνω στη ρήτρα. Η έκθεση Νινίστο προσφέρει την ευκαιρία να το πράξει. Τώρα. Εξυπηρετεί και το στόχο της «στρατηγικής αυτονομίας» της Ευρώπης στον οποίο ομνύει η Ελλάδα.
Πηγή: www.tanea.gr