Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον πως  ο θάνατος  του Κώστα Σημίτη πυροδότησε  ακραίες αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θαρρείς  και διάφοροι του είχαν φυλαγμένα διάφορα  και άρχισαν να τα λένε όλοι μαζί  σε αυτό το μεταιχμιακό διάστημα μεταξύ θανάτου και ταφής. Λες  και έπρεπε να τα πουν πριν φύγει για πάντα. Τυπική συμπλεγματική συμπεριφορά.

Μην σας κουράζω. Ξέρουμε όλοι τα θετικά και τα αρνητικά της  διακυβέρνησης  Σημίτη. Προσωπικά θεωρώ το ισοζύγιο θετικό.

Δεν   πρόκειται να αποδυθώ σε μια προσπάθεια να  του στήσω εικόνισμα. Δεν του ταιριάζει. Τα εικονίσματα τα στήνουν οι πιστοί και οι οπαδοί.

Ούτε θα μιλήσω  για το έργο του, υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι από εμένα.

Θα πω όμως ότι ήταν ένας πρωθυπουργός που δεν με έκανε να ντρέπομαι, ούτε επίσης μου ξυπνούσε αισθήματα θυμού ή εκνευρισμού όταν τον άκουγα.

Μπορεί να μην το θεωρείτε σημαντικό αλλά το γεγονός ότι σε έκανε να τον ακούσεις και να σκεφτείς είναι για μένα πολύ ουσιαστικό. Κι αυτό το λέω χωρίς να τον έχω ψηφίσει.  Προσωπικά θα τον θυμάμαι με σεβασμό κι εκτίμηση.

Δυστυχώς  όμως  δεν είναι λίγοι αυτοί που  με αφορμή τον θάνατό του γυρεύουν τα ρέστα  για  τα λάθη όχι τόσο του εκλιπόντος  όσο για τα δικά τους.

Όταν φερ ειπείν όλοι τρέχανε να αγοράσουν μετοχές της περιφέρειας  και έβαζαν τα λεφτά τους σε  εταιρίες ασανσέρ και φτιαχνόντουσαν όταν έβλεπαν το προσωπικό τους χαρτοφυλάκιο να αποτιμάται εκατοντάδες εκατομμύρια ήταν όλα καλά.  Κανείς όμως  δεν πουλούσε  για να πάρει τα κέρδη του. Η απληστία  και ο φόβος  μην σε πουν κορόιδο τους κρατούσε καθηλωμένους.

Η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας  ήταν ότι άφησε  ανθρώπους με μηδενική επενδυτική παιδεία να  μπούνε σε ένα χώρο όπου η αφθονία μπορεί σε ελάχιστο διάστημα να μεταβληθεί σε  αιματοχυσία.

Όμως  επειδή ο μέσος πολίτης ακόμα ζει στον αστερισμό του πατερούλη κακίζει τον Σημίτη γιατί δεν τον προφύλαξε.

 Εγώ ο ίδιος έγινα αποδέκτης  θυμού από άτομο που ήθελε να του υποδείξω  που να βάλει τα λεφτά που θα έπαιρνε πουλώντας το χωράφι του στην Κωπαΐδα, επειδή τον απέτρεψα  λέγοντάς του  μην το κάνεις. Έχεις παιδιά.  Το χωράφι θα σε ταΐσει Μπορεί να  μην σου δώσε γρήγορα  εκατομμύρια αλλά  θα σε ταΐσει.

Κι αν εγώ έγινα αποδέκτης θυμού ότι τάχα ήθελα να κερδίζω μόνο εγώ,  φανταστείτε  να έμπαιναν ασφαλιστικές δικλείδες που να  εμπόδιζαν την ομαδική φαντασίωση.  Αφήστε που δεν είναι και εύκολο. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ρισκάρουνε.  Οι ηθικές αιτιάσεις  δεν ανήκουν  στο χώρο των αγορών.

Βέβαια θα μου πείτε  έστελναν στους αγρότες μαζί με τις συντάξεις  και σημειώματα που τους καλούσαν να επενδύσουν στο Χρηματιστήριο.

Γι αυτό όμως δεν έφταιγε ο Σημίτης.

Η ευθύνη του ήταν ότι σαν επικεφαλής  του κυβερνώντος κόμματος δεν μπορούσε να ελέγξει όλο αυτά τα φαινόμενα. Πορεύθηκε  με τις αντιφάσεις  του τότε πολιτικού και κομματικού  συστήματος. Στο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ «Η δική μας μεταπολίτευση» όλα αυτά έχουν αναλυθεί.

Ας είμαστε ειλικρινείς.  Όσα καταμαρτυρούν στον εκλιπόντα, ακριβώς τα ίδια  καταμαρτυρούν και στον σημερινό πρωθυπουργό. Θεωρούν ότι υπάρχει συνέχεια.

Εξ ου και η    πρόεδρος του κόμματος φωνή της Λογικής  θεμελίωσε την κατά την γνώμη της  ιδεολογική συγγένεια του σημερινού πρωθυπουργού με τον Κώστα Σημίτη από την απόφαση  να κηρυχθεί τετραήμερο πένθος. Το ότι το ίδιο είχε γίνει από την κυβέρνηση Σύριζα όταν πέθανε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης  δεν έχει σημασία.

Η κα Λατινοπούλου δεν είναι η μόνη που  κατηγορώντας τον Σημίτη  για όλα τα δεινά  του τόπου στην ουσία κατηγορεί τον Κυριακό Μητσοτάκη.   Είναι μία δημαγωγός. Πολλοί όμως είναι εκείνοι που χαίρονται ακούγοντάς την να επιτίθεται με ακραίους χαρακτηρισμούς   στην σημερινή κυβέρνηση.

Κάποιοι μάλιστα της έκαναν χειραψία την ημέρα των εκλογών στέλνοντας το δικό τους μήνυμα. Είναι οι ίδιοι που στήριξαν τον Χριστόδουλο στο ζήτημα των  ταυτοτήτων. 

Κι αν αποφάσισα  να πολιτικολογήσω σήμερα  είναι γιατί με ενοχλούν οι χυδαίες φωνές του παραλόγου. Όπως όταν  ένας φίλος μου θεώρησε δηλωτική της  αντιπατριωτικής στάσης  του Κώστα Σημίτη στην κρίση των Ιμίων το γεγονός ότι δεν πήγε στην αίθουσα επιχειρήσεων  του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας  παρά μένοντας στο γραφείο του  προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα  με διπλωματικές κινήσεις και επαφές.

Είναι φανερό ότι η ετυμηγορία  έχει βγει πριν καν ανταλλάξουμε  επιχειρήματα. Συγγνώμη αλλά σε αυτό τον κατήφορο δεν θα σας ακολουθήσω.

Είναι όμως  λυπηρό ότι ούτε οι άσπονδοι φίλοι του Σημίτη δεν μπήκαν στον κόπο να στηρίξουν την υστεροφημία του. Δεν σας λέει  κάτι αυτό;