Δικαιολογημένα, όλη η προσοχή της κοινωνίας στράφηκε, μετά την τραγωδία, στην «κακιά (χ)ώρα» που δεν μπορεί, δεκαετίες τώρα, να απαλλαγεί από τις παθογένειες που στοίχισαν βαθιες κρίσεις και ανείπωτες τραγωδίες. Όταν γονείς δίνουν δείγμα DNA για να αναγνωρίσουν τις σωρούς των παιδιών τους, κανένα άλλο συναίσθημα πέρα από τον αβάσταχτο πόνο δεν χωράει. Εκτός ίσως από την οργή.

Ψάχνοντας ωστόσο, όπως σε κάθε δύσκολη στιγμή, να κρατηθούμε από κάπου, έχουμε υποχρέωση να αναγνωρίσουμε ότι μέσα από τις στάχτες των θυμάτων αναδείχτηκε και η «άλλη» Ελλάδα, αυτή που προσπαθεί, για μια ακόμα φορά, να σηκώσει το κεφάλι της μέσα από τη νέα καταστροφή. Μια Ελλάδα που συνθλίβεται διαρκώς πάνω στο τείχος της πελατοκρατίας, της γραφειοκρατίας και της αναξιοκρατίας.

Είναι η Ελλάδα των παιδιών που κατάφεραν, με κίνδυνο της ζωής τους, να σώσουν όσους συνεπιβάτες τους μπορούσαν, είναι οι - πραγματικοί - διασώστες της ΕΜΑΚ που ψάχνουν για ζωές μέσα στα συντρίμια, είναι οι πολίτες που σχημάτισαν ουρές για να δωρίσουν αίμα για τους συνανθρώπους τους, είναι οι μαθητές που συγκλόνισαν με τις πορείες και τα συνθήματά τους, σε αντίθεση με αυτούς που βγαίνουν στους δρόμους για να κάψουν κι άλλους.

Ο υπουργός παραιτήθηκε ως όφειλε, ο πρωθυπουργός ζήτησε συγγνώμη ως όφειλε κι αυτός. Δεν είναι αρκετά. Το πολιτικό σύστημα της κακιάς χώρας εξάντλησε τα όριά του, γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο για τη μεταπολιτευτική δημοκρατία. «Αυτή (θα) είναι η Ελλάδα» όσο αυτό θα είναι το πολιτικό της σύστημα. Η χώρα έχει όσο ποτέ ανάγκη από ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών εξασφαλίζοντας τη διαφάνεια, την αξιοκρατία και τον καθολικό σεβασμό των δημοκρατικών κανόνων και θεσμών.