Μαζευτήκαμε οι παλιοί συμμαθητές, reunion σοβαρό, πενήντα χρόνια.

Κάποιος ρώτησε, τι είναι αυτό που θυμάσαι περισσότερο από το σχολείο;

Θυμήθηκα…

Ήμουν τετάρτη δημοτικού, βλέπω δύο παιδιά να χλευάζουν με πολύ επιθετικό τρόπο τον συμμαθητή μας Φίλιππο.

«Αρμένη, Αρμένη», του φώναζαν, εν είδη βρισιάς, αυτός στρυμωγμένος, αμήχανος.

Πως μου ‘ρθε, αν και καλό παιδί, θεώρησα πρέπον να ενώσω τη φωνή μου με τους ισχυρούς.

«Αρμένη, Αρμένη», από κοντά κι εγώ.

Προφανώς το επίθετο του είχε την γνωστή κατάληξη σε «ιάν».

Περνάει ένας δάσκαλος και μας στέλνει σούμπιτους στον διευθυντή.

Μπαίνουμε τρομαγμένοι στο γραφείο του αυστηρού μα δίκαιου κυρίου Δεληγιάννη.

Δεν μας μαλώνει, περίεργο.

Με κοφτό, ελαφρώς ειρωνικό, ύφος «Γνωρίζετε κάτι για την Αρμενία αγαπητά μου παιδιά;»

Κατακόκκινοι εμείς, δεν περιμένει απάντηση, ανοίγει μια εγκυκλοπαίδεια.

Μας διαβάζει αποσπάσματα για την ιστορία της Αρμενίας και την προσφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Βγάζει τα γυαλιά, μας κοιτά αυστηρά, με νόημα.

«Μπορείτε να πηγαίνετε».

Δεν θυμάμαι να έχω αισθανθεί τόσο μεγάλη ντροπή στη ζωή μου.

Το λήμμα «Αρμενία» μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα.

Η βία βαδίζει χέρι χέρι με την άγνοια…

Το ξαναέμαθα στα φοιτητικά μου χρόνια. Με ένα κάπως χιουμοριστικό τόνο χαρακτηρίζαμε τους τραμπουκίζοντες των παρατάξεων ως ΚΔΩΑ, δηλαδή «Κτηνώδης Δύναμη, Ωγκώδης Άγνοια». Αναφερόμασταν σε όσους προσπαθούσαν να επιβάλουν την όποια κομματική άποψη αρνούμενοι την συζήτηση. Η αλήθεια ήταν δεδομένη βλέπετε…

Αλλά βέβαια ήταν κάτι πολύ ευρύτερο.

Στη διάρκεια της κρίσης, στις πλατείες των αγανακτισμένων είδαμε, ή τουλάχιστον εγώ είδα, το πως οι λαϊκιστές κάθε απόχρωσης επένδυσαν πάνω στην άγνοια των πολλών. Και την μετέτρεψαν σε βία. Σωματική ή λεκτική…

Και να, οι αρχετυπικοί εκπρόσωποι των ΚΔΩΑ, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, παρελαύνουν  αγέρωχα μέσα στην ελληνική Βουλή.

Είπαμε ότι τελείωσαν αυτά.

Αλλά όχι,  τα Ακροδεξιά μορφώματα, τόσο παγκόσμια, ο Τραμπ, η Λε Πεν κλπ αλλά και στη χώρα μας κερδίζουν έδαφος.

Κοινό χαρακτηριστικό είναι εκμετάλλευση της άγνοιας των πολλών, η εξαφάνιση της αλήθειας, η διασπορά αστήρικτων θεωριών συνομωσίας.

Από τον Ομπάμα που διηύθυνε δίκτυο παιδεραστών, καλό ακούγεται δεν το λέμε και για τον Κούλη, μέχρι την Τερνα που καίει τα δάση γιατί τα δέντρα δεν αφήνουν τον αέρα να φτάσει στις ανεμογεννήτριες.

Και κυρίως η απουσία συζήτησης δηλαδή αναζήτησης της αλήθειας.

Άνευ συζήτησης, κάθε κατηγορία, υποψία, δήλωση, αποκτά αληθοφάνεια ακόμη και οι επιστολές του Ιησού.

Βλέπω συχνά στους τοίχους ζωγραφισμένη μια γροθιά και από κάτω «τσακίστε τους φασίστες»…

Εντάξει, ας πλακώσουμε στο ξύλο όσους υποψιαζόμαστε ακόμη και ως ψηφοφόρους αλλά δυστυχώς το μόνο όπλο που έχουμε είναι το επιχείρημα, η εξήγηση, η αναζήτηση του αληθούς.

Κι αυτό συχνά δεν βολεύει γιατί, που ξέρεις, μπορεί να βάλει σε αμφισβήτηση και τα δικά μας ακλόνητα πιστεύω…

Συνάντησα τον συμμαθητή μου Φίλιππο μετά από πολλά χρόνια. Του ζήτησα και πάλι συγνώμη.

«Μα δεν θυμάμαι καθόλου το γεγονός  Δημήτρη».

«Το σημαντικό είναι να το θυμάμαι εγώ» απάντησα.

Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ