Οι τόσο πρόσφατες Ευρωεκλογές απέδειξαν την υφιστάμενη νίκη τού Λαού και των Λαών έναντι του έθνους. Ο Λαός ως άμορφη καθοδηγούμενη ρομαντικά και αιματηρά προσλαμβανόμενη μάζα και αφαιρετική σύλληψη επιβάλλεται όσο ποτέ ίσως άλλοτε μετά το Μεσοπόλεμο στα έθνη, τουτέστιν τα συλλογικά πολιτικά υποκείμενα που συναινούν να λειτουργήσουν σε όφελος του διαφωτιστικού τρίπτυχου Ελευθερία-Ισότητα-Αλληλεγγύη.
Ο μείζων ηττημένος παρουσιάζεται μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών, το έθνος Ευρώπη. Αυτό που δεν παγιώθηκε ποτέ αλλά υποθέταμε και προσδοκούσαμε πως βρισκόταν σε μια εξελικτική και προϊούσα κατάσταση διαμόρφωσης. Ποια ομοσπονδία, ποια δημοκρατία, ποιο κοινό ευρωπαϊκό όραμα ειρήνης και συμβίωσης! Αντί εθνογενημένη Ευρώπη, πλέον Ευρώπη τών ΛΑΩΝ. Δηλαδή των ανεξάρτητων και αποκλεισμένων στον εσωτερικό μικρόκοσμο της αυταπάτης των συνόρων τους μονοχρωμικών συνόλων. Αντί ΕΕ Ομοσπονδία ροπή και μεταστροφή σε Ευρώπη «Κοινωνία τών Εθνών». Αυτό θέλουν και ονειρεύονται δυστυχώς τόσοι και τόσες επικαλούμενοι/ες ζητήματα ταυτοτικά, αντιμεταναστευτικά, αυταπατώμενοι/ες στον κύκλο επηρμένης πολιτικής, αντιλαϊκής (επιμένω) ρητορικής και αυτοκαταφατικής θωπείας τών Λαών.
Και θα το πετύχουν, είτε τους πλήρωσε το θηρίο τής Μόσχας είτε όχι. Ακόμη κι αν αποφευχθεί η, ο μη γένοιτο τέτοια, συμπερίληψη Λαϊκού Κόμματος, Ευρωλεπενιδών και Ευρωμελονιδών (με ή χωρίς Εναλλακτικούς, Ορμπανιστές κ.τ.τ.), η οδός προς την τραμποποίηση και την ευρωφαγία τής άλλοτε ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς μοιάζει αναπόδραστη.
Χαίρει ο ευροδιώκτης Πούτιν! Ο πόλεμος που τον ξεκίνησε χρόνια τώρα, έχει προσδιορισμένο αντίπαλο, μη υπερατλαντικό οπωσδήποτε: την ΕΕ. Μαζί: το διεθνές εγχείρημα δημοκρατικής ενσωμάτωσης, ειρήνης και δικαιοσύνης. Το όραμα, ακόμη και χίμαιρα που ενεργοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους να υποβάλλονται σε απάνθρωπες δοκιμασίες για να εγκατασταθούν στην επικράτεια της ΕΕ μήτρας του. Δε βρίσκω κανένα λόγο να συνδέσω ούτε στο ελάχιστο Κίνα, Ρωσία, Ιράν, αυταρχικές μοναρχίες τού Κόλπου, και την Ινδία ακόμη, με τόπους φαντασιακούς οι οποίοι γοητεύουν τα όνειρα των ανθρώπων για να ζήσουν τη δική τους ζωή αντί της ζωής τών Λαών τους.
Θλιβερό το μέλλον ενόψει και των αμερικανικών εκλογών και της αστάθειας που ακόμη και μια πιθανή νίκη τού Γέρου τής Δημοκρατίας Μπάιντεν δε θα αναβάλει. Θλιβερό το μέλλον και για τα κόμματα και τις μερίδες εκείνων που ακόμη ομνύουμε στην ΕΕ, ακόμη κι όταν συχνάκις μας πληγώνει, ακόμη και τώρα που βρίσκεται μάλλον σε αποδρομή, ακόμη και στην παρούσα συνθήκη, κατά την οποία βυθίζεται στο τέναγος της στασιμότητας και των εθνικών ανταγωνισμών. Τι πρέπει να γίνει, ουτοπιστικά έστω, έχουμε αναλύσει σποράδην σε άλλες συγκυρίες και κείμενα στη φιλόξενη Μεταρρύθμιση. Εκείνο ακριβώς που χρήζει σήμερα να προτάξουμε ‒αναμφίβολα και ανεπίστροφα από κοινού με τη δίχως όρους άδολη στήριξη του γενναίου και υπέρ ημών και των ημετέρων σαρκίων μαχόμενου ουκρανικού λαού‒ είναι η συνεννόηση των ευρωπαϊστών, η έναρξη εργασιών που θα οδηγούσε (αν θέλαμε, αν πιστεύαμε!), σε ένα κοινό κομματικό Μέτωπο, μια πανευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Σοσιαλιστών, Πράσινων και Φιλελεύθερων. Κι αυτό παρά την εν γένει δυσκινησία με την οποία ενδεχομένως θα συσχετίζαμε τον προκαταρκτικό στόχο δημιουργίας ενός πανευρωπαϊκού κι ευρωπαϊστικού Δημοκρατικού Κόμματος. Τι άλλο θα ήταν σε θέση να εγκολπώσει ημάς και υμάς τους/τις υποστηρικτές και τους/τις κοιμώμενους/ες, εκ των οποίων μερικοί/ες απέχουμε, μολονότι χαιρόμαστε τη δημοκρατία που υπερασπιζόμαστε κατά το δέον.
Ποιος ξέρει; Με το Δημοκρατικό Κόμμα θα μπορούσαμε, ίσως, να επικεντρώσουμε στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα οικονομικής συμπόρευσης των δημοκρατιών του σύνολου πλανήτη μέσω κοινής νομισματικής ισοτιμίας και διττού οράματος: επικράτηση έναντι των απολυταρχιών και διάσωση της ανθρωπότητας από το επιτακτικό φάσμα της κλιματικής αλλαγής.
Και για την Ελλάδα τα ίδια. Να κάνουμε κάτι όλοι/ες μαζί. Επιτέλους, τώρα. Που το «κέντρο στο τσεπάκι» οδηγεί τον πρωθυπουργό σε ό,τι αποκαλούσαμε πέρυσι ΝΔ-Λικούντ. Τον πρωθυπουργό που συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τόσες ελπίδες για να τις διαψεύσει. Τον πρωθυπουργό που, έτσι κι αλλιώς δεν είχε δώσει καμιά μάχη εναντίον του Καραμανλή χρεοκόπου, του Σαμαρά τελετάρχη τού Ζαππείου (και χαρτζιλικωτή των ενστόλων) ή της κατακρήμνισης μας σε όλα τα μετρήσιμα ευρωπαϊκά (προεξάρχοντος του κατά κεφαλήν εισοδήματός και μη εξαιρετέας της στάθμης ισχύος του Κράτους Δικαίου εν Ελλάδι). Εκείνου που επιχαίρει με τον, ευρωβουλευτή πια, Μπελέρη και την υπόσκαψη της ευρωπαϊκής προοπτικής τών Δυτικών Βαλκανίων. Εκείνου που αντί να ενδιαφέρεται για το έλλειμμα, βαυκαλίζεται για τη μείωση του χρέους. Εκείνου που αντίστροφα μας κοστίζει ό,τι περίπου Τσίπρας ή Καραμανλής, καθώς η θητεία του δεν έφερε αυτά που μπορούσε, γιατί μας στέρησε, των πολλών, του λαού αντί του Λαού, όσα μπορούσαμε. Κι ας φταίει και η αναξιότητα των «άλλων», με την ισχνή και ανεμπίστευτη αντιπολίτευσή τους. Δε μας αξίζει, όπως σταθερά τείνουμε, η επόμενη συγκυβέρνηση να είναι ΝΔ Βελόπουλος.
Είχαμε γράψει ότι αυτές θα μπορούσε να είναι και οι τελευταίες Ευρωεκλογές. Φοβούμαι μήπως εν ευθέτω αρχίσουμε να μιλάμε για τελευταίες ελεύθερες εκλογές. Αν πέσει το Χάρκοβο, δε θα ακολουθήσουν μόνον Οδησσός, Μολδαβία ή Κίεβο. Ούτε βέβαια επακόλουθα της ήττας τών μαχών η κλιματική αλλαγή θα καθορίζεται από τους όρους υπό τους οποίους συνηθίσαμε να την βλέπουμε και να την ερμηνεύουμε. Η υγειονομική δυστοπία τού πυρηνικού, τακτικού μπορεί και στρατηγικού, βομβαρδισμού τής Ευρώπης δεν είναι αποτελεί δική μας φαντασία. Πρόκειται για επαναλαμβανόμενη απειλή στα χείλη τού θηρίου και των υποστηρικτών του. Κάθε άλλο παρά υπερβάλλουμε εμείς, όταν με τα παρόντα δεδομένα θεωρούμε πως εκπληρώνεται υφιστάμενο σχέδιο πολυετούς πανανθρώπινης Νέκυιας.