Είχα την τύχη να ζήσω σε μια εποχή όπου η εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας δεν άλλαζε σημαντικά την πορεία της χώρας. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.

Θυμάμαι όμως την ανακούφιση μου με την εκλογή Σημίτη.

Δεν ξεσήκωνε τα πάθη, δεν μάγευε τα πλήθη, δεν γοήτευε με τον ρητορικό λόγο, δηλαδή δεν ήταν Ανδρέας.

Ακριβώς για αυτό. Είπα…να ένας πολιτικός που δεν απευθύνεται στο θυμικό αλλά στο μυαλό, στη λογική. Μετά από ένα κύμα λαϊκισμού που είχε κατακλύσει τη χώρα με εκφραστή την εφημερίδα Αυριανή.

Ο χαμηλός του τόνος, το επιχείρημα, η αστική ευγένεια απέναντι στην μεγαλοστομία, το εύκολο σύνθημα, τον κούφιο και συχνά υβριστικό λόγο με εύρισκε σύμφωνο.

Δεν τον ψήφισα βέβαια. Είχα την πολυτέλεια να μπορώ να ψηφίσω κάτι αριστερό, κοντά στο μαχητικό παρελθόν μου, στο ελαφρώς πιο ήπιο…ΕΑΡ, ΣΥΝ κλπ.

Η περίοδος της κρίσης μας έδωσε ένα καλό μάθημα.

Πολίτες σαν και μένα, προερχόμενοι από τους κόλπους της ευρύτερης Αριστεράς, αργήσαμε λίγο να καταλάβουμε ότι ο χώρος μας επώαζε το τέρας του τυχοδιωκτικού και ανερμάτιστου λαϊκισμού.

Που με όπλο την δια της φωνασκίας ή συχνά της βίας, αλαζονική περιφορά της άγνοιας, κατακτά τις πλατείες και τη βουλή των Ελλήνων.

Χρειάστηκε δύναμη και λίγα δάκρυα για να σπάσουμε τους «οικογενειακούς» ψυχολογικούς δεσμούς.

Έστω και αργά σταθήκαμε εμπόδιο στην κυριαρχία της «υπαρκτής» Αριστεράς κρατώντας στην ψυχή μας εκείνη την αγαπημένη «ανύπαρκτη».

Την συνέχεια την γνωρίζετε κι ο καθένας την αποτιμά με τον τρόπο του.

Πολλοί από εμάς, αν και αντιμετωπίσαμε απύθμενο μίσος, σύνηθες για όποιον εγκαταλείπει την αγέλη και αποκληθήκαμε με τον χλευαστικό, αντιφατικό αλλά τελικά χαριτωμένο όρο «Ακροκεντρώοι», επανεκτιμήσαμε την περίοδο Σημίτη.

Ο «εκσυγχρονιστικός» αγώνας του δεν ήταν πάντα επιτυχής.

Συνάντησε την λυσσαλέα αντίδραση της δεξιάς και αριστερής αντιπολίτευσης.

Και κυρίως την αντίσταση από το ίδιο του το κόμμα.

Ας μην ξεχνάμε ότι κέρδισε τον ωραίο Άκη για λίγες ψήφους, το λαϊκό ΠΑΣΟΚ θρήνησε και θρηνεί κι ας μάθαμε λίγο αργότερα από ποιον και από τι γλυτώσαμε.

Κρατώ την στρατηγικής σημασίας προσπάθεια του να οδηγήσει την Ελλάδα στην πλήρη ενσωμάτωση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και βέβαια την ένταξη της Κύπρου.

Κυρίως καθιέρωσε ένα τρόπο συμπεριφοράς του πολιτικού και του Πολίτη ανεξάρτητα από κομματικές αποχρώσεις.

Απέναντι στη φωνασκία αντέταξε τον συγκροτημένο ήπιο λόγο, την ευγένεια ως όπλο.

Οι δύο αντίθετες όψεις της πολιτικής συμπεριφοράς, επεκτείνονται και στις πολιτικές επιλογές.

Διαπέρασαν και διαπερνούν οριζόντια τους πολιτικούς και ιδεολογικούς σχηματισμούς.

Εκφράστηκαν στο «Ναι» ή το «Όχι», στην ευρωπαϊκή πορεία ή την σύμπλευση με τους Πούτιν και τους απανταχού Αγιατολλάδες, στην Δημοκρατία ή το μίσος για ό,τι αντιπροσωπεύει η Δύση.

Ο «Σημιτισμός» έχει φανατικούς εχθρούς στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, στην Αριστερά.

Και φίλους, όχι φανατικούς γιατί ο φανατισμός δεν συνάδει με τον τρόπο του, επίσης στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, στην Αριστερά.

Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ

Έχει απέναντι του ένα συνοθύλευμα αριστερών, δεξιών, υπερπατριωτών, θρησκόληπτων, αντισυστημικών, Τραμποπουτινολάγνων, αντιδυτικών.

Ένα μπλοκ είναι, μη γελιέστε.

Το κοινό μίσος στον εκλιπόντα  δεν είναι προσωπικό.

Δεν ξεμπερδέψαμε.

Κώστα Σημίτη εμείς οι Ακροκεντρώοι σε χαιρετούμε.

Με το όπλο παρά πόδα.