Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες πρωτοφανών γεγονότων. Τόσο το διεθνές περιβάλλον όσο και το εγχώριο σαρώνονται από θύελλες αντιλήψεων που για πολλά χρόνια τις θεωρούσαμε απλά γραφικές ή περιθωριακές. Το κακό είναι ότι οι απόψεις ακολουθούνται από πράξεις, που σημαίνει ότι το μέχρι πρότινος ανορθόδοξο κανονικοποιείται, γίνεται η νέα πραγματικότητα.
Έτσι στο εσωτερικό της χώρας παλεύουμε ενάντια σε απανωτές θεωρίες για δήθεν μεθόδευση συγκάλυψης με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών, στις οποίες πρωταγωνιστούν εκτός από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς και ανώτατοι δικαστικοί αλλά και πολλοί άλλοι που ενοχοποιούνται ανάλογα με το προτεινόμενο σενάριο. Όπως κάποτε κατηγορούσαν τον κο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ.
Και ναι μεν κάποιοι επιτίθενται στην κα Καρυστιανού ως εάν αυτή είναι η υπαίτιος της κατάστασης αυτής. Κάνουν όμως λάθος. Γιατί άν ο ελληνικός λαός δεν γοητευόταν και πάλι από θεωρίες συνομωσίας και μπορούσε να διαχωρίσει την απαίτηση για διαλεύκανση των αιτιών της τραγωδίας από την κατεδαφιστική προσέγγιση της αντιπολίτευσης, τα πράγματα θα ήταν αλλιώτικα. Απόψεις όπως «ο λαός να πάρει τον νόμο στα χέρια του» δεν θα ακουγόντουσαν σε αμφιθέατρα πανεπιστημίων. Η δε χαροκαμένη μητέρα δεν ένοιωθε τόσο ισχυρή ώστε να απαιτεί να αναβληθεί η εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας.
Δεν έχει νόημα όμως να κάνουμε δίκη προθέσεων για μια μητέρα των Τεμπών. Είναι φανερό ότι άλλοι πολύ πιο ισχυροί ενορχηστρώνουν όλο αυτό το ρεσιτάλ ανορθολογισμού και πολιτικοί αρχηγοί και αρχηγίσκοι κατώτεροι των περιστάσεων αποδέχονται το casting ελπίζοντας σε κάποια καλύτερα ποσοστά.
Τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο σοβαρά αν δεν είχαμε και τις θύελλες στο διεθνές πεδίο. Η φράση του Αμερικανού αντιπροέδρου J. D Vance «Υπάρχει νέος σερίφης στην πόλη» αλλά και τα μαθήματα που έδωσε πάνω σε διάφορα ζητήματα στο Μόναχο σοκάρισαν τους Ευρωπαίους ηγέτες. Αυτά αφού εν τω μεταξύ ακούσαμε από τον πρόεδρο Τραμπ την ιδέα να γίνει η Γάζα Ριβιέρα και να αδειάσει από τους Παλαιστίνιους και άλλα πολλά.
Κι αν σχολιάζω τα εσωτερικά μαζί με τα διεθνή έιναι γιατί έχω την αίσθηση ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τις τεκτονικές αλλαγές που γίνονται στο διεθνές πεδίο. Η εσπευσμένη σύγκληση της συνόδου για την ασφάλεια στο Μόναχο και στο Παρίσι χωρίς την συμμετοχή πολλών ευρωπαϊκών χωρών, ανάμεσά τους και η Ελλάδα λέει πολλά για τις αλλαγές που κυοφορούνται. Ελπίζω να προλάβουμε ενημερωθούμε.
Εν τω μεταξυ εμείς αντιμετωπίζουμε τα εσωτερικά μας προβλήματα λες και δεν κινδυνεύουμε από τους θυελλώδεις διεθείς ανέμους που έρχονται. Κι ενώ κάποιοι σταθερά προσηλωμένοι στο φιλορωσικό αφήγημα και κάποιοι άλλοι εκστασιασμένοι με την εξ Αμερικής ρητορική αδιαφορούν για το μέλλον της Ευρώπης, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που λειτουργούν κοντόφθαλμα αδυνατούν να ιεραρχήσουν το μείζον από το έλασσον, κι αντιμετωπίζουν την Ε.Ε σαν εργαλείο.
Δεν έχουν βρει μια λέξη να πουν για την απειλή της συνοχής Ενιαίας Ευρώπης και της παράκαμψής της από τους πρώην συμμάχους. Κι ας έχουν περάσει από τα έδρανα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.
Και το χειρότερο όλων ακόμα και στο κυβερνόν κόμμα είναι ελάχιστοι εκείνοι που δείχνουν να αντιλαμβάνονται την πολυπλοκότητα των ζητημάτων πλην του πρωθυπουργού. Εξ ου και η παράδοξη εικόνα της κοινής γνώμης από τη μια να υπάρχει μεγάλη έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα από την άλλη όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μόνος στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία με υψηλά ποσοστά.
Γι αυτό και ο πυρήνας του αντιπολιτευτικού αφηγήματος στρέφεται προσωπικά εναντίον του έχοντας ακούσει από αντιπολιτευτικά χείλη ακόμα και την άποψη να φύγει αυτός αλλά να παραμείνει η ΝΔ στην κυβέρνηση. Όλα αυτά θα ήταν αστεία αν δεν ήταν τραγικά.
Ελπίζω να μην πληρώσουμε ακριβά το συλλογικό έλλειμα της σοβαρότητας. Γιατί τίποτα πλέον δεν είναι δεδομένο. Δυστυχώς.
Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ