Η έπαρση είναι κακός σύμβουλος, ιδιαίτερα όταν πρέπει να διαχειριστείς εξουσία και μάλιστα με τρόπο απολυταρχικό.

Μιχάλης Τριανταφυλλίδης 10 Αυγ 2022

Εξαρχής φαινόταν, ότι η  μονοπρόσωπη, εφ όλης της ύλης, άσκηση εξουσίας, στην Ελλάδα,  οδηγούσε σε μια πολύ κακού τύπου παρουσίαση, της εικόνας της κυβέρνησης. 

Απρόβλεπτα επιθετική και πολλές φορές απάνθρωπη,  λόγω του ότι το μόνο που δεν ενδιαφέρει, αυτή την κυβερνητική ομάδα και δεν εννοώ την κυβέρνηση,  είναι  η ανθρώπινη  υπόσταση,  η ανθρώπινη ευημερία, που υποτίθεται πως αποτελούν τον κύριο στόχο, αυτού  που θα έπρεπε να είναι, η καθημερινή έγνοια ενός  φιλελεύθερου κυβερνητικού σχήματος.

Είναι φανερό, τοις πάσι πλέον, ότι αυτό   που  το σχήμα που ηγείται της χώρας  και υποτίθεται μεριμνά για τα μελλούμενα,  ούτε ενδιαφέρεται, ούτε πολλώ δε μάλλω, έχει στο μυαλό  της, την ευημερία των πολιτών. Γι αυτό εξάλλου  έχει ξετρελαθεί  με τις δήθεν παροχές, που πολύ γρήγορα  σβήνουν και δεν υπάρχουν  ως αναμνήσεις.

Φαίνεται με τρόπο πλέον καθαρό, ότι η ομάδα έχασε τα αυγά  και τα πασχάλια.  Στη κυριολεξία όμως, έχασε τα αυγα και τα πασχάλια.  Δεν μπορεί να καταλάβει που πατά και πού πηγαίνει  και κυρίως πώς  θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι , από αυτή τη δίνη  στη οποία βούλιαξε με το κεφάλι και ψάχνει να σωθεί.

Ηταν φανερό,  ότι δεν οδηγούσε  σε καλό μονοπάτι, αυτή η υπερφίαλη εμμονή,  σε έναν τρόπο διακυβέρνησης, απολύτως αυταρχικό, που δεν ‘έδειχνε ότι μπορούσε να προσεγγίσει   τις ανθρώπινες ανάγκες, κυρίως όμως έδειχνε πως ο καθένας προσπαθούσε  πια, να βολευτεί όπως μπορεί. Ο ένας μοίραζε έργα για τον εαυτό του , δηλαδή τον πεθερό του. Πήρε ότι υπήρχε γύρω του και στο τέλος πήρε και το καζίνο και έφυγε. Ο άλλος ψώνισε με ξένα λεφτά, το σύστημα παρακολούθησης,  το οποίο είχε μεταβιβαστεί σε τελείως ατομική επιχείρηση και φυσικά κάποια στιγμή, ήρθε και ο έρωτας και έτσι   χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια και μείναμε να τραγουδάμε μοναχοί.

Το ότι θα πάει παραδίπλα, όμως  ποσώς τον ενδιαφέρει, τον ίδιο. Ο μάγκας έκανε τη μπάζα του και εσύ άιντε να κουμπουριαστείς.

Φαίνεται πλέον ότι στην Νέα Δημοκρατία, περνάν σε μια φάση τόσο δύσκολη, που  δεν μπορούν να ονειρευτούν καν το πώς γίνεται να ξεγλιστρήσουν. 

Και τι εννοώ.

Στη Νέα Δημοκρατία κυριαρχούσαν  οι βαρόνοι που διοικούσαν τα πάντα , ανέβαζαν, κατέβαζαν  κυβερνήσεις και αρχηγούς , και τώρα δεν ξέρουν πώς  θα πάνε παρακάτω. Πώς θα βρουν δηλαδή τον τρόπο, να ελέγχουν την κυβέρνηση, με την μορφή  της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, κάτι απολύτως  αγνωστο,  με τη παράταξη αυτή, από το 1974. Γι αυτό και όποιος διαφωνούσε, έφευγε και τον έτρωγε η μαύρη μαρμάγκα. 

Οι μάγκες, ξύπνιοι, του Μαξίμου, νόμισαν ότι παρακολουθώντας και με τρόπο πρόστυχο και ιταμό  εκβιάζοντας   τους αντιπάλους τους,  θα είχαν μιαν εξουσία,  που δεν θα μπορούσε κανείς την αγγίξει.  Και  έτσι  την πάτησαν γιατί ήταν αδαείς , αρχάριοι και θα έλεγα και πολύ βλάκες,  μπλέχτηκαν με τα πίτουρα και τώρα τους τρων, οι κότες. Διότι το να κρατάς τους αντιπάλους σου, εσωκομματικούς και εξωκομματικούς, με εκβιασμούς και μάλιστα βρώμικους , δεν είναι δα και  η εξυπνότερη συνθήκη, που θα μπορούσες να πετύχεις.

Άιντε τώρα φάτε τον Δένδια,  υποψήφιο αρχηγό  και τους αμερικανούς να προβληματίζονται,   για το κατά  πόσο μπορεί να έχει συνέχεια, αυτό το κυβερνητικό σχήμα, που σήμερα φαίνεται να υποστηρίζουν.