Έxoυν περάσει αρκετά χρόνια από την προηγούµενη καταστροφική δεκαετία. Οι µισθοί ανεβαίνουν ξανά, η ανεργία µειώνεται, ο τουρισµός σπάει το ένα ρεκόρ µετά το άλλο. Ωστόσο το κλίµα είναι περίεργο, παρόλο που τα αναγνωρίζει όλα αυτά, η Ελλάδα δυσφορεί. Είναι απαισιόδοξη, δεν ξέρει τι να περιµένει. Στα γκάλοπ απαντάει ότι δεν βαδίζουµε στον σωστό δρόµο. Κάτι της φταίει. Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρει καν τι της φταίει.

Αυτό που της φταίει λέγεται τέλος του πελατειακού κράτους.

Αν ρωτήσεις τους συµπολίτες µας που ψήφισαν ηρωικά Όχι στο δηµοψήφισµα του 2015 τι συµπέρασµα έβγαλαν από την περιπέτεια της χρεοκοπίας, το πιθανότερο είναι ότι η µεγάλη πλειοψηφία θα επαναλάβει απλώς την επίσηµη κυβερνητική εκδοχή εκείνης της εποχής: Είχαµε αυταπάτες, πιστέψαµε ότι µπορούσαµε να νικήσουµε. Το συµπέρασµα δηλαδή δεν είναι ότι αυτό που απαιτούσαµε τότε ήταν η επιλογή της στασιµότητας, η επιλογή των βολεµένων που υπερασπίζονταν το χρεωκοπηµένο σύστηµα και δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. Αλλά ότι, όπως πάντα, είχαµε δίκιο απλώς οι «εχθροί» ήταν ισχυρότεροι γι’ αυτό ο «ηρωικός και πάντα προδοµένος λαός» τελικά έχασε. Με συνέπεια ως κοινωνία να µην έχουµε βγάλει τα σωστά συµπεράσµατα, ούτε γιατί χρεοκοπήσαµε ούτε πώς να ξεπεράσουµε τη χρεοκοπία. Να µην ξέρουµε τι πρέπει να αλλάξει, να µην ξέρουµε καν ότι πρέπει κάτι να αλλάξει.

Το συµπέρασµα που βγάλαµε από εκείνη την εποχή ήταν ότι απλώς κάποιοι ανεδαφικοί, ανερµάτιστοι ροµαντικοί έλεγαν πράγµατα που δεν µπορούσαν να κάνουν. Και όχι ότι τα πράγµατα που έλεγαν ήταν οπισθοδροµικά, αντίθετα µε το συµφέρον της κοινωνίας. Ως αποτέλεσµα, ακόµα και 10 χρόνια µετά, η κοινωνία µας δυσφορεί, εξοργίζεται, µελαγχολεί µπροστά στα ίδια πάντα προβλήµατα, χωρίς να µπορεί να τα εξηγήσει, χωρίς να µπορεί να κάνει το επόµενο βήµα, χωρίς µε άλλα λόγια η µεταρρυθµιστική συνείδηση να γίνει πλειοψηφική.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr