Ο κόσμος δεν αλλάζει καλοί μου θεατές.

Κι ό,τι  συμβαίνει μοιάζει σαν να ‘ρχεται απ’ το χθες.

Μόνο που το χθες της δικής μου γενιάς ήταν η εποχή της αθωότητας.

Οι καλοί ήταν πολύ καλοί κι οι κακοί πολύ κακοί.

Κι έτσι η ζωη, όπως κι οι ιδεολογικές επιλογες μας, ήταν απλούστερη.

Οι Παλαιστίνιοι ανήκαν στους καλούς, μαζί με τους Τουπαμάρος, τους κόκκινους Χμερ, τον ΙΡΑ και όποια οργάνωση έφερε το άρωμα και το σφρίγος της ανατροπής.

Φορούσαμε περήφανοι την παλαιστινιακή  μαντήλα στο λαιμό ως καλτ αξεσουάρ.

Οι βεβαιότητες ως συνήθως κλονίζονται.

Δεν ήταν η ωριμότητα της ηλικίας που σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά.

Είναι η ίδια η ζωη που με κυνισμό αποκαλύπτει τις κρυμμένες αλήθειες που δεν ήθελες να ξερεις, δεν ήθελες να δεις.

Σαν το παραμύθι που ο λύκος ντύθηκε γιαγιά ή η πεντάμορφη κοπέλα ξαναπαίρνει την μορφή της κακιάς μάγισσας.

Έκπληκτοι και τρομαγμένοι  ανακαλύψαμε το πραγματικό πρόσωπο πολλών από αυτούς που θαυμάσαμε.

Από τους Σοβιετικούς παραδείσους μέχρι τους ηρωικούς αγιατολάδες που γκρέμισαν τον Σάχη για να εγκαθιδρύσουν τον μεσαίωνα και τους Τζιχαντιστες αγέρωχους μαχητές του σκότους, που σκορπούν αδιακρίτως τον θάνατο δήθεν στο όνομα του Αλλάχ.

Στην Παλαιστινη και πάλι.

Σιγα σιγά άρχισα να να κατανοώ την ανάγκη του, τόσο κατατρεγμένου μα τόσο ανθεκτικού, λαού του Ισραήλ να βρει μια πατρίδα και να χτίσει μια σύγχρονη κοινωνία.

Αδικώντας και οδηγώντας στην προσφυγιά ένα άλλο λαό.

Σε μια γη που και οι δυο έχουν ιστορικά δικαιώματα.

Δεν έχω την πρόθεση να λύσω τον γόρδιο δεσμό ή να απονείμω δικαιοσύνη.

Ο αγώνας της επιβίωσης ενός έθνους περιέχει πάντα σκοτεινές πλευρές και δεν κινείται με όρους δικαίου μιας ευνομούμενης  πολιτείας.

Η λύση έρχεται μόνο μέσα απο επώδυνους συμβιβασμούς.

Όλοι αυτό λένε αλλά άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις.

Το ξέρουμε καλά κι απ’ τα δικά μας.

Υπήρξαν ηγέτες που έφθασαν κοντά σε μια κάποια συννενόηση, θυμίζω τον Σίμον Πέρεζ και τον Αραφάτ.

Αλλά, πάντα με κάποιο πρόσχημα, οι φανατικοί υπερίσχυαν.

Όμως η κοινωνία του Ισραήλ είναι μια κοινωνια δημοκρατική, σύγχρονη, απελευθερωμένη.

Περιστοιχισμένη από Ισλαμικά καθεστώτα που καταπατούν βίαια τα ανθρώπινα δικαιώματα που εμείς θεωρούμε αυτονόητα. Που οι γυναίκες είναι αόρατες.

Ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις, οι φωνές της λογικής έχουν δύναμη, κατεβαίνουν στους δρόμους, απαιτούν κι ακούγονται δυνατά.

Ξέρουν όμως κι ότι υπερασπίζονται ένα τρόπο ζωής κι ένα πολιτισμό.

Αντίθετα, οι φανατικοί  της Χαμάς ευαγγελίζονται και εν μέρει επιβάλλουν ένα ισλαμοφασιστικό καθεστώς, μια κοινωνία σκοταδιστική.

Γι αυτούς κάθε συμβιβασμός είναι ήττα. Δική τους.

Εξαπολύουν ρουκέτες.

Γνωρίζουν ότι το αίμα θρέφει και δικαιώνει την δική τους εξουσία.

Όχι τόσο το αίμα των εχθρών όσο το αίμα του δικού τους λαού.

Γι αυτό σκορπίζουν αδιακρίτως τον θάνατο, γι αυτούς δεν υπάρχουν άμαχοι, γνωρίζοντας τα σκληρά αντίποινα που θα πληρώσουν οι δικοί τους άνθρωποι.

Ισως ακριβώς επειδή γνωρίζουν.

Και βέβαια ενώνοντας όλες τις δυνάμεις του Ισραηλ σε μια αναγκαστικά σκληρή γραμμή.

Αυτό επιζητούν.

Η εκατέρωθεν επιβίωση πάνω απ’ όλα.

Πόσες χαμένες γενιές, πόσες χαμένες ελπίδες.

Κι έτσι θα συνεχίζεται όσο, όπως σωστά ειπώθηκε, «το μίσος για τους άλλους θα είναι ισχυρότερο από την αγάπη για τα παιδιά μας».