Όλοι έχουμε ζήσει ιστορίες γραφειοκρατικής και διοικητικης τρέλας. Ιστορίες όπου ο ανορθολογισμός δίνει και παίρνει. Η ιστορία του Σαρακήνου της Μήλου όπου ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ποιος έδωσε την άδεια για το περιβαλλοντικό αυτό έγκλημα είναι χαρακτηριστική. Είναι όμως δηλωτική του πως δουλεύει το δημόσιο. Κι όταν το αποτέλεσμα έχει σαν συνέπεια ανθρώπινες ζωές τότε αρχίζει το παιχνίδι της μετάθεσης των ευθυνών.
Δυστυχώς πληρώνουμε την έλλειψη πραγματικής αξιολόγησης, του υπερκείμενου σχεδιασμού, του προσδιορισμού των ορίων της ευθύνης, του ελέγχου εκτέλεσης των συμφωνημένων και οτιδήποτε μπορεί να πάει ενάντια στην διάχυση της ευθύνης.
Γιατί η διάχυση της ευθύνης διαχρονικά είναι ο βιότοπος που επιτρέπει σε ακατάλληλους ανθρώπους να βρεθούν σε θέσεις πραγματικής ευθύνης όπως βρέθηκε ο σταθμάρχης το μοιραίο βράδυ.
Προφανώς εκτός από τον φυσικό αυτουργό υπάρχουν και άλλοι που με πράξεις και παραλείψεις επέτρεψαν στον ακατάλληλο να βρεθεί στη θέση που βρέθηκε.
Το ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό. Είτε είναι αποτέλεσμα διαφθοράς, ανευθυνότητας, ανοργανωσιάς ή αδιαφορίας το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και η γεύση της θεραπείας, ο Θεός να την κάνει θεραπεία, του όποιου προβλήματος είναι πικρή και στιφή.
Όταν κάποιοι εμμονικά φωνάζουμε για μεταρρυθμίσεις, αυτό ακριβώς εννοούμε. Τον εξορθολογισμό της διοίκησης. Το περιορισμό του αλαλούμ.
Υπάρχει κάτι που λέγεται πολιτική βούληση. Πολύ φοβάμαι δεν υπάρχει. Κι όσο σέρνονται τα πράγματα τόσο βαραίνει η ατμόσφαιρα.
Πιθανόν να υπήρχε άγνοια κινδύνου του πόσο ισχυρό είναι το βαθύ κράτος ή υπερβολικά μεγάλη αυτοπεποίθηση. Το ζήτημα είναι ότι το βαθύ κράτος έχει μείνει αλώβητο.
Και το χειρότερο όλων , βρισκόμαστε σε μια φάση που ο ανορθολογισμός και η κανονικοποίηση του παραλόγου έχουν εγκαθιδρυθεί στη δημόσια σφαίρα. Οι δημαγωγοί κάνουν πάρτυ. Το 61,32% του επαίσχυντου δημοψηφίσματος του 2015 είναι πάλι εδώ. Με νέα αιτήματα αλλά παλιά ψυχική διάθεση. Την διάθεση της άρνησης της λογικής εξέτασης της πραγματικότητας και της αντικατάστασής της με βολικές φαντασιακές θεωρίες. Την θεωρία ότι κάποιοι μας έσυραν με δόλο στο μη αναγκαίο μνημόνιο έχει αντικαταστήσει το κυνηγητό του παράνομου φορτίου που ενδεχομένως κουβαλούσε το τραίνο. Και φυσικά της συγκάλυψης όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και από τη δικαιοσύνη.
Έχω την αίσθηση ότι το πολιτικό σύστημα και περισσότερο η κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανα περιμένοντας να αλλάξει κάτι στην ατμόσφαιρα. Δυστυχώς χάθηκαν ευκαιρίες όπως η επιτροπή για την διερεύνηση του ατυχήματος η οποία με ευθύνη του επικεφαλής κ. Μαρκόπουλου δεν έδωσε απαντήσεις τουναντίον όξυνε τα πράγματα. Η κάλυψη επίσης δια της εκλογής του κ. Κώστα Καραμανλή ο οποίος δυστυχώς για αυτόν 20 μέρες προ του ατυχήματος με οργίλο ύφος αντέκρουε τις επισημάνσεις για την ασφάλεια των τραίνων, δεν βοήθησε. Οι λόγοι προφανείς κι έχουν να κάνουν με την νοοτροπία της οικογένειας του ιδρυτή της ΝΔ.
Προσωπικά είμαι πολύ απαισιόδοξος.
Η ιταμή έγκληση της δικαιοσύνης και κυρίως του εφέτη ανακριτή για τα Τέμπη από την κα Καρυστιάνου δείχνει ότι κάποιοι άλλοι και άλλες παίζουν τα δικά τους παιχνίδια. Και φυσικά ποντάρουν στην δικαιολογημένη εγκράτεια που κάθε λογικός κι ευγενής άνθρωπος οφείλει να έχει όταν απευθύνεται σε χαροκαμένους γονείς. Υπάρχει όμως κι ένα όριο.
Δεν έχουμε οξυγόνο, όχι γιατί υπάρχει συγκάλυψη, ασχέτως του ότι πολλοί και για διαφορετικούς λόγους θα ήθελαν να μην προχωρήσει σε βάθος η δικαστική διερεύνηση, αλλά γιατί έχουν βγει τα άκρα και χτυπάνε τον τελευταίο και πιο σημαντικό θεσμό της Δημοκρατίας που έιναι η δικαιοσύνη.
Με όλα της τα προβλήματα, δεν χρειάζεται να τα πούμε, έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων πολλές φορές.
Την επόμενη φορά που θα στοιχηθούμε πίσω από το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» να σκεφτούμε ποιος ωφελείται από την ισοπεδωτική κριτική.
Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ