Σεβασμός και κυρίως εκτίμηση για την τήρηση της αξιοπρέπειας, απαιτούνται, για να μπορέσουμε τελικά να επαναπροσεγγίσουμε την πολιτική και τη λειτουργία της.
Παρακολούθησα για λίγο, τη διαδικασία της Κεντρικής Επιτροπής της πασόκας.
Πάντοτε αυτό το «μαγαζί», μου δημιουργούσε μια δυσανεξία, στην κυριολεξία τώρα.
Από την πρώτη στιγμή που τους γνωρίσαμε και μιλάω για το ΄74 , το Φθινόπωρο, γιατί πολλοί λίγους γνωρίζαμε προηγουμένως και όχι ως πασόκους, ήταν πώς να σε το πω ρε παιδάκι μου, πολύ περίεργα μιλέτια. Είχαν το διαρκές άγχος, πώς θα γίνει να φανούν αριστεροί.
Ναι αυτό τους έκαιγε πολύ. Γιατί εκείνη την περίοδο, νόμιζαν πως αν δεν είσαι αριστερός , είσαι ένα κορμί χαμένο , που λέει και το τραγούδι. Και όσο θυμάμαι την αγωνία του φίλου μου, του συγχωρεμένου Νίκου Ηλιάδη, που τον αγαπούσαμε τόσο και που χάθηκε πρόωρα , όπως επίσης και των υπολοίπων, που ξερενόμασταν από πολύ καιρό, και μέσα στα χρόνια ήρθαμε και γίναμε κολλητοί. Γιατί δεν είναι να μην γίνεις κολλητός με τον Χαρδαλιά, τον Χατζηκαλινικιδη, τον Φοίβο Χατζή, τον Μανώλη Τρικούκη και τόσα παλικάρια ακόμα, που φύγανε πολύ γρήγορα, τελειώνοντας το πανεπιστήμιο και πέσανε στη βιοπάλη και όχι στην κραιπάλη.
Παρακολουθώντας λοιπόν, το τι συνέβαινε στην Κεντρική Επιτροπή, στ΄αλήθεια τρόμαξα. Γιατί, άκουγα ένα λόγο δυσκοίλιο και γεμάτο δυσανεξία να προσπαθεί να πει το τίποτα. Και στ΄αλήθεια εντυπωσιάστηκα από τον ώριμο σαφή και πραγματικά εξελιγμένο πολιτικό λόγο, της φίλης μου της Άννας Διαμαντοπούλου.
Δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε διαδικασίες παραδιπλανών κομμάτων. Και το λέω στ΄αλήθεια, δεν το έκανα ποτέ μου. Είμαι όμως απολύτως σίγουρος , πως αυτός ο πολιτικός λόγος , το ύφος και η δυναμική του, θα σβήσει, στην κυριολεξία, την επηρμένη αερολογία και ψευδολογία, του Μητσοτάκη.
Οι κραυγές, τα χτυπήματα στο τραπέζι ή στο έδρανο, οι κούφιες λέξεις και απειλές, είμαι σίγουρος, ότι τους κάνουν όλους εκεί στη ΝΔ, να καγχάζουν.
Και το λέω, γιατί είναι ο λόγος που, σε καμιά περίπτωση, δεν πρόκειται να πείσει τον οποιοδήποτε για τις ανοησίες που περιέχουν.
Την Αννα Διαμαντοπούλου, τη γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια , από τότε που έκανε διπλωματική στη ΘΕΜΕΛΙΟΔΟΜΗ. Έμαθε πολλά σε όλα αυτά τα χρόνια. Διέπρεψε σε διάφορα πόστα.
Εμένα, με νοιάζει ότι όλα τούτα γινανε , εμπειρία, γνώση και κυρίως πεποίθηση, που συμποσούνται σήμερα στην πρόταση και πρόθεση της Άννας Διαμαντοπούλου, να αναλάβει το ΠΑΣΟΚ και να το οδηγήσει κατά πως πρέπει και κατά πως οραματίζεται, σε ένα άλλο επίπεδο.
Γιατί η Διαμαντοπούλου, δεν είναι για ένα μικρό ΠΑΣΟΚ, του 11% ή του 15%. Η Διαμαντοπούλου είναι για το ΠΑΣΟΚ, που θέλει να κυβερνήσει.
Και αν θέλουν πραγματικά, οι φίλοι του, να το δουν πάλι να διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας, μάλλον την Διαμαντοπούλου πρέπει να εμπιστευτούν. Όπως και αυτή, καλό είναι να εμπιστευτεί τον Παύλο Γερουλάνο που είναι ο μοναδικός από τους αποδέλοιπούς που έχει την άποψη, το σθένος , και κυρίως τη ειλικρινή διάθεση να συνεισφέρει σε ένα δημοκρατικό σχέδιο διακυβέρνησης.
Η Διαμαντοπούλου το σίγουρο είναι οτι θα απαιτήσει με την παρουσία της στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, να μετοικήσουν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, που ξενιτεύτηκαν, εδώ και μερικά χρόνια στις κάλπες της ΝΔ . Είναι επίσης σημαντικό οτι θα αποτρέψει, τα ξόμπλια του ΠΑΣΟΚ, που κόλλησαν στο σύριζο, να ξαναβρεθούν στο διάβα των πολιτών που ζητάν ένα δημοκρατικό αύριο για την Ελλάδα.