Επέτειος, πότε πέρασαν πενήντα και κάτι χρόνια, η νοσταλγία της νιότης για τη γενιά μου, σκόρπιες εικόνες ιστορίας, ήσουν κι εσύ εκεί, κι αν όχι ακριβώς εκεί κάπου παραδίπλα, δεν είναι ότι δε φοβόσουν, φοβόσουν και πολύ μάλιστα, αλλά ήταν η ελπίδα, ο παλμός, η μυρωδιά των δακρυγόνων, τα συνθήματα, είσαστε αδέρφια μας, αυτοί πυροβολούν, οι τραυματίες σε πρόχειρα φορεία, εσύ στα κάγκελα, δεν είσαι εσύ είμαστε όλοι, άτρωτος, αναλαμπές γενναιότητας κι αυτοθυσίας, δεν κρατάει πολύ αυτό αλλά το γεύτηκες και το κρατάς μέσα σου τα χρόνια που θαρθούν ή το περιφέρεις κάθε Νοέμβρη γιατί οι νεότεροι πρέπει να ξέρουν ή γιατί ελπίζεις ότι μια έκρηξη ηρωισμού δικαιώνει μια ζωή ολόκληρη.

Έπειτα ήρθαν οι πορείες, τα πανό και τα συνθήματα, τα παραταξιακά μπλοκ κι οι μικροπωλητές. Ο φόρος τιμής κι η καπηλεία.

Κι η αέναη αναζήτηση του πραγματικού νοήματος της εξέγερσης, της δικαίωσης, που έχει τόσες εκδοχές όσες και οι διεκδικητές της αλήθειας της.

Αναμενόμενο.

Η όποια κομματική εκμετάλλευση δεν μπορεί όμως να μειώσει το μεγαλείο και την ιστορική παρακαταθήκη των γεγονότων.

Τα χρόνια περνούν και η μνήμη αδυνατίζει.

Βοηθά σε αυτό και κομματικός ή αντισυστημικός φανατισμός. Ακούσαμε τόσες φορές  τους επιτήδειους οδηγητές κάθε λογής αγανακτισμένων, όχι μόνο αυτών της πλατείας,να βροντοφωνάζουν ή να σιγοψιθυρίζουν ότι η χούντα δεν τελείωσε το ´73, η χούντα του Μητσοτάκη σήμερα, η χούντα του ΠΑΣΟΚ παλιότερα.

Εύκολα λόγια που υπονοούν ότι στα χρόνια της χούντας, της πραγματικής, το τίμημα της αντιστασιακής πράξης, μια έκφραση αντίθετης γνώμης, η λέξη ελευθερία, η διαδήλωση, ή συμμετοχής σε  οργάνωση, πάντα παράνομη, είχε σαν αποτέλεσμα την σύγκρουση με τα ματ, τα δακρυγόνα και άντε μια προσαγωγή στο τμήμα, εντάξει και τι έγινε…

Θυμίζουμε στους αμνήμονες ότι αντίσταση σήμαινε σύλληψη, καταδίκη άνευ δίκης, πολυετή φυλάκιση, απερίγραπτα βασανιστήρια στα κολαστήρια της ΕΣΑ, όχι δεν ήταν χαστουκάκια σωφρονισμού, φάλαγγες κι ηλεκτροσόκ ήταν, απειλή μόνιμης βλάβης της υγείας.

Θάνατος, το Πολυτεχνείο είχε νεκρούς.

Κι η ακόμη σκληρότερη χούντα Ιωαννίδη, οδηγεί νέο κύμα αγωνιστών στα μπουντρούμια σε απερίγραπτες συνθήκες.

Λέω «απερίγραπτες» αλλά τις έχουν περιγράψει όσοι  μαρτύρησαν.

Η εύκολη και άκριτη χρήση των λέξεων και εννοιών, η χούντα που ζούμε, είσαι φασίστας, φασίστες στη ΝΔ φασίστες και στον ΣΥΡΙΖΑ, ναζί ο κύριος Σόιμπλε, ναζί και οι Εβραίοι, αγκυλωτός σταυρός στον Μητσοτάκη, προδότες, μειοδότες, κάνει τις λέξεις να χάνουν τη σημασία τους, να ξεθωριάζουν οι έννοιες.

Ξεθωριάζει κι η εικόνα της βάναυσης χουντικής βίας, οι φασίστες χαμογελούν αχνά, ο Χίτλερ ήταν και ζωγράφος κι ο Στάλιν έλεγε ωραία ανέκδοτα.

Ασθενής η μνήμη των λαών, βλέπετε.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στράφηκε ενάντια στη χούντα την πραγματική.

Δεν ξέρω αν δικαιώθηκε, ο καθένας έχει και μια άποψη, αλλά συνέβαλε αποφασιστικά, με τα γεγονότα που ακολούθησαν, στην εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας που κακώς θεωρούμε αυτονόητη και δεδομένη.

Όχι, η Δημοκρατία δεν είναι ο παράδεισος.

Είναι το δικαίωμα να μιλάμε ελεύθερα, να διαφωνούμε, να σκεφτόμαστε, να εκλέγουμε, να αλλάζουμε κυβερνήσεις, να  ελέγχουμε, να αγωνιζόμαστε όταν αισθανόμαστε αδικία, να διεκδικούμε.

Καθόλου αυτονόητο, καθόλου δεδομένο.