Όταν ο Σαρτρ εξωράιζε τα εγκλήματα του Στάλιν με την φράση ότι «…δεν μπορείτε να συζητάτε τις πράξεις του Στάλιν, εφ’ όσον είναι ο μόνος που κατέχει τις πληροφορίες που τις δικαιολογούν», ο Καστοριάδης  απάντησε ότι αυτή η συγκάλυψη είναι μία «γελοία κατεργαριά», που θα παραμείνει «….το πιο εύγλωττο δείγμα αυτογελοιοποίησης διανοούμενου».

Στον κόσμο όμως των ανθρώπων, μαζί με τους αυτοεξευτελισμούς των διανοουμένων που έμειναν ιστορικοί,  υπάρχουν και οι αυτοεξευτελισμοί των πολιτευτών. Οι οποίοι, όταν αποφασίζουν να αυτοεξευτελιστούν, προβάλλουν αυτό που διαθέτουν: κυνισμό, ευτέλεια και ρηχότητα.

Τυπικό δείγμα αυτοεξευτελισμού πολιτευτή προσφέρεται στο πανελλήνιο αφειδώς τον τελευταίο καιρό, με τις παραστάσεις αυτόχθονα ευρωβουλευτή.

Ο οποίος, όταν διαπίστωσε ότι δεν έχαιρε της εκτίμησης της ηγεσίας του κόμματός του, αντί να φερθεί με αξιοπρέπεια, πρωταγωνίστησε σε μία κωμωδία που ο ίδιος σκηνοθέτησε και έπαιξε: την κωμωδία της πρόκλησης της διαγραφής του, με πράξεις που τον εξέθεταν ακόμη περισσότερο. 

Και όταν πέτυχε τη διαγραφή, έγινε πρωταγωνιστής μιας δεύτερης κωμωδίας: με θεατρικές εκδηλώσεις, προσαρμοσμένες στην σοβαρότητά του,  διαμαρτυρόταν για την επιτυχία του να διαγραφεί!

Ώσπου από την ρηχότητα του γελωτοποιού, μεταπήδησε στον κανιβαλισμό.

Έτσι, χωρίς κανέναν φραγμό, επιχείρησε να εμπορευτεί και τον θάνατο ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου. Του καθηγητή Γιάννη Κυριόπουλου. Ο οποίος, πολιτικά, ηθικά και αισθητικά,   προφύλαξε την ζωή του από τέτοια άτομα.

Ο ευρωβουλευτής μας όμως νόμισε ότι ο θάνατος του επέτρεπε το εμπόριο αυτού του σπουδαίου νεκρού μας. Και επιδόθηκε σε χυδαίους υπαινιγμούς ως προς την αιτία του θανάτου, για να κερδοσκοπήσει ακόμη και από τον θάνατο.

Έκρινε όμως εξ ιδίων. Αφού δεν κατάλαβε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιτρέπουν αυτές τις ασχημίες. Διότι ήρθε ο γιός του νεκρού μας, διδάσκοντας  αξιοπρέπεια, να απαγορεύσει στον «τυμβωρύχο» την συνέχιση της ασχημίας του.

Έτσι, το μόνο που μας άφησε ο ευρωβουλευτής με τα καμώματά του ήταν η ανάκληση της ρήσης του Καστοριάδη, παραφρασμένης για την περίπτωσή μας, ότι ο εν λόγω «…θα παραμείνει το πιο εύγλωττο δείγμα αυτογελοιοποίησης του πολιτευτή».

Με την διάκριση βεβαίως - για τον σεβασμό της ιστορικής αναλογίας - ότι στην περίπτωση του Σαρτρ οι άνθρωποι ήταν βουτηγμένοι σ’ ένα  «όργιο ευσεβών διαστροφών», στις οποίες τους οδηγούσαν θηριώδεις «εσχατολογίες», ενώ η δική μας πεζή περίπτωση του πολιτευτή, παρουσιάζεται σαν ένα «όργιο απουσίας αιδούς», με θηριώδεις αμοιβές.

Πηγή: booksjournal.gr