Τέρμα τα ψέματα... Το εκλογικό 2023 είναι εδώ και τα όποια σενάρια λίγη σημασία έχουν, αφού σε 3-4 μήνες από σήμερα, μέσω της ψήφου μας, θα κληθούμε να συνδιαμορφώσουμε τη σύνθεση της νέας Βουλής και να επανακαθορίσουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς. Όμως πλέον το ερώτημα δεν είναι αν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά μετά από πόσες εκλογικές αναμετρήσεις θα γίνει αυτό.
Αλλαγή στρατηγικής
Όλα δείχνουν ότι είναι μικρή η πιθανότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση από την πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής. Ωστόσο, ίσως δεν θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ούτε για τις εκλογές της ενισχυμένης και αυτό δεν αφορά τόσο τα δημοσκοπικά στοιχεία -αυτά παραμένουν κολλημένα στο… 2019-, όσο τη συχνή εναλλαγή στρατηγικής της Ν.Δ.
Μονόδρομος η… Ν.Δ.
Αν και για μεγάλο χρονικό διάστημα το κυβερνών κόμμα «φλέρταρε» με την ιδέα συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας, σύντομα το συγκεκριμένο σενάριο απορρίφθηκε και ο στόχος της αυτοδυναμίας επέστρεψε. Μάλιστα το προεκλογικό αφήγημα της Ν.Δ. θέλει την Ελλάδα να μπορεί να κυβερνηθεί μόνο με αυτοδυναμία και μονοκομματικά και μόνο από την ίδια. Έτσι το ερώτημα αν θα προκύψει κυβέρνηση, ακόμα και μετά τις δεύτερες εκλογές, παραμένει δίχως απάντηση.
Θεσμικές «ευαισθησίες»
Δεν είναι πρώτη φορά που η θεσμική ευαισθησία του κυβερνώντος κόμματος σταματά μόλις το ίδιο χάσει τον έλεγχο του πολιτικού παιχνιδιού. Ακόμα και κατά το διάστημα που άφηνε να εννοηθεί ότι συζητά τη συμμετοχή σε ενδεχόμενη συμμαχική κυβέρνηση, φρόντιζε ταυτόχρονα να τορπιλίσει οποιοδήποτε σημείο συνεννόησης με τους εν δυνάμει συμμάχους.
Γαλάζιος οπορτουνισμός
Έτσι, μόλις «έσκασε» το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων αποκαλύφθηκε η ευκαιριακή οπτική πάνω στην όποια η Ν.Δ. είχε οικοδομήσει τις δήθεν συμμαχίες της, που τελικά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αλίευση στελεχών και ψηφοφόρων. Στη συνέχεια, η κατά μέτωπο επίθεση από το ΠΑΣΟΚ, λόγω και της εμπλοκής Ανδρουλάκη ως θύμα των υποκλοπών, έγινε μια καλή ευκαιρία προκειμένου να δικαιολογηθεί η αλλαγή της γαλάζιας τακτικής και η επιστροφή στον στόχο της αυτοδυναμίας.
Στο βάθος τρίτη κάλπη;
Τι μένει λοιπόν; Μήπως μια τρίτη κάλπη; Γράφαμε -ίσως «προφητικά»- πριν περίπου ένα χρόνο στη Μεταρρύθμιση: «Την πρώτη φορά θα πάμε κανονικά στις κάλπες, αλλά η -όχι και τόσο- απλή και -η καθόλου- άδολη αναλογική δεν θα δώσει κυβέρνηση. Έτσι θα πάμε και δεύτερη φορά στις κάλπες, αλλά η αυτοδυναμία δείχνει πάλι δύσκολη γιατί το πρώτο κόμμα θα πρέπει να πάρει πάνω από το 38%. Και εκεί ξεκινούν τα μαθηματικά και η στατιστική που λένε ότι αν η Ν.Δ. κέρδισε το 2019 με 39% και λαμβάνοντας υπόψη τη λογική κυβερνητική φθορά, το 38% φαντάζει κάπως δύσκολο. Άρα πάλι δεν θα υπάρχει αυτοδυναμία, αρά ξανά τρίτη και φαρμακερή φορά στις κάλπες. Και η ελπίδα του Μητσοτάκη; Μήπως αυτή τη φορά -βοηθούσης της πόλωσης- σχηματιστεί μονοκομματική κυβέρνηση, έστω με κοινοβουλευτική πλειοψηφία δύο-τριών εδρών. Μόνο που σε αυτή την εξίσωση δεν έχουν λάβει υπόψη τους τον παράγοντα που ακούει στο όνομα ψηφοφόρος. Τι απάντηση έχουν αν και τις τρεις φορές ο ψηφοφόρος πει όχι σε αυτοδυναμία; Ή αν, ακόμα περισσότερο, κάνει επιλογή συμμαχιών; Δύσκολη εξίσωση όντως. Εκτός αν η απάντησή τους δοθεί παραφράζοντας τον Γκράουτσο Μαρξ: Αυτά είναι τα εκλογικά αποτελέσματα και αν δεν σας αρέσουν υπάρχουν και άλλα».