Τελικά, τo MΑGA (Make America Great Again) δεν άργησε και πολύ να αποκαλύψει το πραγματικό DNA του. Γι’ αυτούς που δυσκολεύονται ακόμα να το αντιληφθούν τους επισημαίνω πως αυτό είναι ταυτόσημο με το Mein Kampf (ο αγώνας μου) του Χίτλερ. Κι’ αυτός με εκλογές, υπό το -φερόμενο, μάλιστα, και ως δημοκρατικό- ρεπουμπλικανικό καθεστώς της Βαϊμάρης, σκαρφάλωσε στην εξουσία με τη βοήθεια των οπαδών του, σαν αυτούς που εισέβαλαν στο αμερικανικό Καπιτώλιο, με το σύνθημα MDWG (Mach Deutschland Wider Grosse – Κάνε τη Γερμανία Ξανά Μεγάλη). Οι οπαδοί του Χίτλερ, τη γερμανική άρια φυλή ήθελαν να προστατεύσουν, όπως και οι εισβολής του Καπιτωλίου την αμερικανική (τρομάρα τους), που είναι γοητευμένοι με τα παρόμοια συνθήματα του Τραμπ (Η άρια φυλή έχει ρίζα ιρανική της εποχής των σατράπηδων, όταν οι πρόγονοί μας έχτιζαν τη δημοκρατία). Δίπλα στον Χίτλερ ήταν και τα μεγαλύτερα ιδιωτικά επιχειρηματικά, επονομαζόμενα, φυσικά, και εθνικά, γερμανικά μονοπώλια, σαν αυτά του Μασκ, Ζούκερμπεργκ κ.τ.λ. στις ΗΠΑ, που είχαν ως απόλυτη ανάγκη την προστασία και τη συνέχιση πιο αποτελεσματικής συσσώρευσης του ιδιωτικού κεφαλαίου. Οι «αλυσίδες» του ήπιου ρεπουμπλικανικού πολιτεύματος στη μορφή κάποιων περιορισμών και ελέγχου δεν ήταν πλέον ανεκτές από τα μεγάλα «εθνικά» μονοπώλια και στο πρόσωπο του Χίτλερ, με όραμα κατάκτησης νέων ζωτικών χώρων, έβλεπαν την ευκαιρία να πολλαπλασιάσουν τις επιτυχίες τους. Σε παρόμοιες ευκαιρίες προσδοκά και ο Μασκ, καθώς και άλλοι σαν αυτόν, και ο Τραμπ αποτελεί τη χρυσή ευκαιρία για όλους αυτούς. Ζωτικούς χώρους επιδιώκει κι’ αυτός να κατακτήσει με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποίησε και ο Χίτλερ και σήμερα το κλίμα είναι κατάλληλο. Για καιρό τώρα το στρώνουν γι’ αυτόν ο Πούτιν, ο Ερντογάν και άλλοι με τις προσπάθειές τους να επανιδρύσουν τις αυτοκρατορίες τους, για το λόγο αυτό, μερικοί από αυτούς, αποτελούν, δήθεν, και τα καλύτερα φιλαράκια του. Λέω δήθεν, γιατί αυτές οι φιλίες είναι στην πραγματικότητα λυκοφιλίες, όπως θα εξηγήσω παρακάτω. Σε προηγούμενα άρθρα μου έχω ορίσει με απλό και κατανοητό τρόπο το υπαρκτό, διεθνώς, καπιταλιστικό πρότυπο παραγωγής. Αυτό υπηρετείται πλήρως από όλες τις διάφορες εκφάνσεις του ρεπουμπλικανισμού και οι οποίες καλύπτουν όλες τις ανάγκες της άκρας δεξιάς μέχρι και της άκρας αριστεράς. Όλες αυτές οι εκφάνσεις ορίζονται διά της αξιωματικής τους αρχής, που είναι η προστασία του δημοσίου συμφέροντος. Το πρόβλημα με αυτή την αρχή είναι να έχουμε ως αποτέλεσμα μύριες όσες ερμηνείες της, γιατί κάθε κόμμα που κατακτά την εξουσία, και μάλιστα τις περισσότερες φορές με εκλογές, έχει και τη δική του ερμηνεία. Κάτι που σε δημοκρατικό πολίτευμα, του οποίου η αξιωματική αρχή είναι αυτή της ισοκρατίας, με την οποία όλοι οι πολίτες διαθέτουν ίσον κράτος (ίση εξουσία), αυτό δεν μπορεί να συμβεί με χρήση κατάλληλων θεσμών. Βέβαια, δημοκρατικό πολίτευμα δεν υπάρχει πουθενά, γιατί, όταν ξεκίνησε με τον Κλεισθένη, σκόνταψε στη μορφή της εκκλησίας του δήμου που χρησιμοποιήθηκε με στόχο τη λειτουργία της άμεσης δημοκρατίας. Όμως η άμεση δημοκρατία δεν μπορούσε να παραχθεί με τη συγκεκριμένη εκκλησία, κάτι που έδωσε την ευκαιρία στο βασιλόπαιδο από τη Μακεδονία να την στείλει στον αγύριστο. (βλ. Δούρειος Ιππος της δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων ή A Therapy for Dying «Democracies’», εκδόσεις Dorrance Publisher, USA). Στο καπιταλιστικό, λοιπόν, πρότυπο παραγωγής πολίτες ή ομάδες πολιτών, που διαθέτουν κεφάλαια, επενδύουν σε δραστηριότητες παραγωγής προϊόντων για να τα πωλήσουν, σε ανταγωνισμό με άλλους παραγωγούς, στους καταναλωτές σε μια υποτιθέμενη ελεύθερη αγορά. Ομως τέτοια αγορά δεν μπορεί, αντικειμενικά, να υπάρξει, παρά τις αιτιάσεις του Ανταμ Σμιθ περί του αντιθέτου. Ύπαρξη αόρατου χεριού που θα εξασφάλιζε την ύπαρξη της ελεύθερης αγοράς δεν υπάρχει, όπως δεν μπορούσε να υπάρξει και άμεση δημοκρατία με τη συγκεκριμένη μορφή εκκλησίας του δήμου. Αυτό που σταδιακά παράγει ο ανταγωνισμός καπιταλιστών είναι μονοπώλια ή καρτέλ μονοπωλίων, αρχικά σε εθνικό επίπεδο και στη συνέχεια σε διεθνές, τα οποία ταυτίζονται συγχρόνως και με τα εθνικά συμφέροντα! Αυτός ο κύκλος δεν είναι κάτι καινούριο. Ο συνδυασμός του ρεπουμπλικανικού πολιτεύματος και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής μόνον αυτόν τον κύκλο μπορεί να αναπαράγει και αυτά τα περί μετά μεταμοντέρνου, woke και άλλες σαχλαμάρες αποτελούν στάχτη στα μάτια, ώστε να μην γίνεται ορατή η πραγματική διαδικασία. Τώρα είμαστε εκεί, όπου τα μονοπώλια, δήθεν χριστιανικής, ισλαμικής και άλλου δόγματος, χρειάζονται, και μπορούν να την διαθέτουν πλέον με τη βοήθεια του ρεπουμπλικανισμού, απόλυτη υποταγή της πολιτικής σε αυτά, για να αντιμετωπίσουν επιτυχώς για πάρτη τους τον λυσσαλέο υπαρκτό μεταξύ τους διεθνή ανταγωνισμό.
* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.