Με το δόγμα μηδενικής ανοχής φαίνεται να απαντά η κυβερνητική σύσκεψη στη βία των γηπέδων. Τώρα συγκινήθηκαν και τρομοκρατήθηκαν οι χούλιγκαν. Μετά την άγρια δολοφονία του Άλκη Καμπανού, σ’ ένα επαρχιακό αγώνα, μόλις κράτησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του, επιτέθηκαν μετά και ξυλοφόρτωσαν τον προπονητή και τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας. Η αισχρή δολοφονία- ναι περισσότερο απ’ όλα αυτή η δολοφονία ήταν αισχρή και ο δολοφόνος αισχρός φονιάς- δεν εξηγείται απευθείας με τα όσα συμβαίνουν στα γήπεδα, αλλά ούτε η καταφυγή στο κοινότοπο «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» αποδίδει τις αιτίες της ποδοσφαιρικής βίας. Ούτε βεβαίως αυτή εξηγείται με τις συγκεντρώσεις της Αριστεράς, ούτε καν με τη βία των «αναρχοαυτόνομων» εχθρών του αναρχισμού. Απορώ κυριολεκτικά με το τι μίσος κατά κάθε Αριστεράς και πόσο λίγη φαιά ουσία κουβαλούν στο διαδίκτυο όλοι αυτοί που αποδίδουν τον φόνο σ’ αυτήν. Ο Σύνδεσμος του δολοφόνου ήταν «αριστερός», ισχυρίζονται διάφοροι υπερδεξιοί επιθεωρητές Κλουζό. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα.
Καταρχάς το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα απλό παιχνίδι όπου «22 μαντραχαλάδες κλωτσάνε ένα τόπι». Δεν θέλει μόνο πόδια, θέλει και μυαλό, στρατηγική, πρόβλεψη, εναλλαγή ρόλων, «κατασκοπία». Αυτό αν και έχει μεσαιωνικές καταβολές, αποτελεί προϊόν της βιομηχανικής επανάστασης, του εξαστισµού των αγροτικών κοινωνιών, της μετάβασης από τις τριμερείς (ευγενείς, πολεμιστές, ιερείς) στις αστικές και εργατικές κοινωνίες. Το ποδόσφαιρο δείχνει στο πως γεννιέται η συλλογικότητα μέσα από τη νεωτερική ελευθερία του ατόμου. Γι’ αυτό και είναι πολύ ωραίο πράγμα και κρίμα σ’ αυτούς που δεν το εκτιμούν. Χάνουν.
Ως άνθρωπος που γνώρισα το ποδόσφαιρο από το ραδιοφωνάκι στην επαρχία και από εκεί στο τσιμεντένιο Καραϊσκάκη, αφιέρωσα ένα από τα βιβλία μου στον Γιόχαν Κρόιφ, εξακολουθώ να πηγαίνω στο ίδιο γήπεδο με διαρκείας, ξέρω πολύ καλά την αίσθηση του ανήκειν που αυτό προσφέρει. Όταν όμως κάποιοι βρίσκουν μόνο σ΄ αυτό αυτή την αίσθηση, τότε ο βαθμός ταύτισης με την ομάδα παραμένει η μόνη τους «παρηγοριά». Δεν εννοώ εδώ μόνο τους χούλιγκαν αλλά και πολλούς άλλους που χαίρονται πολύ και λυπούνται ακόμη περισσότερο, όταν χάνει η ομάδα τους, αλλά ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσαν βία για να λύσουν τις «διαφορές» τους με τους υποστηρικτές της άλλης ομάδας.
Η ασχήμια της βίας που παράγεται στο ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο απόρροια της λειτουργίας των Συνδέσμων και των παιγνιδιών συμφερόντων κάποιων παραγόντων του. Αυτή η βία παράγεται από την αίσθηση πως κανείς δεν σέβεται την αξιοπρέπειά σου, πως δεν έχεις μέλλον. Είναι η βία μιας κοινωνίας που έχει θεοποιήσει την «αξιοκρατία» και την «ατομική ευτυχία». Η βία μιας κοινωνίας «αποτυχημένων» στην οποία οι «φίλοι» ζουν μόνο στο facebook. Όλοι όσοι βρίσκονται ή αισθάνονται πως είναι έξω απ’ αυτή την «αξιοκρατία», την «ευτυχία», τη «φιλία» δεν θα γίνουν βεβαίως φονιάδες, αλλά πολλοί εξ αυτών είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν βία κατά όποιου αμφισβητεί ή νομίζουν πως αμφισβητεί την ταυτότητά τους. Την ομάδα τους δηλαδή. Τη μοναδική αίσθηση του ανήκειν που τους έχει απομείνει. Αν δεν θέλουμε βία στο ποδόσφαιρο, δεν φτάνει να διαλύσουμε τους Συνδέσμους, να ακριβύνουμε τα εισιτήρια, να ηθικολογούμε ασύστολα. Πρότυπο δεν είναι η Θάτσερ. Η βία των αγγλικών γηπέδων βγήκε έξω απ’ αυτά και πήγε στις αγγλικές παμπ και γειτονιές. Χρειάζεται να δημιουργηθούν νέα πρότυπα συλλογικού ανήκειν και να ανανεωθούν τα παλιά (κόμματα, συνδικάτα, εκκλησία, σύλλογοι, εφημερίδες). Έτσι θα ηττηθεί η άσχημη βία του όμορφου ποδοσφαίρου.
Πηγή: www.tanea.gr