Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μια σωρευτική επίδραση του ελλείμματος δημοκρατίας στο εσωτερικό πολλών χωρών λόγω πρωτίστως της κατάρρευση κανόνων δικαίου και αξιών στη παγκόσμια τάξη.
Το δίκαιο του ισχυρού είναι αυτό που επικρατεί είτε στη διευθέτηση διεθνών διαφωνιών είτε στη διαχείριση των οικονομικών διευθετήσεων στις κοινωνικές αντιθέσεις.
Στην Ελλάδα π.χ. ένας -εσμός προπαγάνδας και σκοπιμότητας επιχείρησε να φαλκιδεύσει και να απόνομιμοποιήσει το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά και το δικαίωμα του συνδικαλίζεσται.
Για όλα τα δεινά της χώρας υπεύθυνοι ήταν “… οι βολεμένοι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους...”. Γενικά όμως οι κάθε είδους εκπρόσωποι της μισθωτής εργασίας.
Όταν, οι πλέον χαρακτηριστικοί “θύλακες εκμετάλλευσης” του δημόσιου χρήματος είναι οι θεσμικοί και μη εκπρόσωποι “δομημένων συμφερόντων”, από εκείνα τα τμήματα εργοδοσίας, τύπου Elon Musk (σε εθνική κλίμακα αλλά και αυτοί σε διεθνή), που επενδύουν και επιχειρούν με κρατικό χρήμα και με τις πλάτες της υποχείριας σε αυτούς εκτελεστικής εξουσίας.
Όλοι αυτοί δημιούργησαν και αξιοποίησαν το αφήγημα αυτό, “πιασάρικο” με άμεση δυνατότητα ενεργοποίησης των “κοινωνικών αυτοματισμών” που εξυπηρετούσε, στον υπέρτατο βαθμό, την νεοφιλελεύθερη αντίληψη για τη λειτουργία των κοινωνιών.
Προφανώς και προβλήματα αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας, δομών και τομέων του δημόσιου τομέα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Αλλά από το σημείο αντιμετώπισής τους μέχρι την απαξίωση εν συνόλω του δημόσιου τομέα, με στόχο την ιδιωτικοποίηση των πάντων, υπηρεσιών και υποδομών, υπάρχει απόσταση.
Το είδαμε στον, παγκοσμίως, πρωτόγνωρο τρόπο συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στη λιμενική βιομηχανία και στις μεταφορές σχεδόν στο σύνολό τους, το είδαμε στη παντελή απουσία του δημοσίου από τον χρηματο-οικονομικό τομέα της χώρας, το ζούμε από την αρρύθμιστη ολιγοπωλιακή συγκρότηση, με παντελή απουσία του κράτους στο τομέα της ενέργειας, το βλέπουμε να εξελίσσεται δυναμικά και επικίνδυνα σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία…
Το χθεσινό πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ), δείχνει τους υπεύθυνους για το “έγκλημα” των Τεμπών, όπου κατά τη γνώμη μου δεν αφορά μόνο στις όποιες διαχρονικές ευθύνες και μη, της εκτελεστικής εξουσίας. Αφορά πρωτίστως όσους/ες υπηρέτησαν και υπηρετούν, είτε σκόπιμα, είτε με ιδεοληπτικό στραβισμό, είτε από άγνοια, την υπονόμευση και απαξίωση του δημόσιου τομέα..
ΔΥΟ (2) εργαζόμενοι ανά χιλιόμετρο σιδηροδρομικής γραμμής ο μέσος όρος στην Ευρώπη, 0,6 στην Ελλάδα. Και αν δεν ήταν ο πάλαι ποτέ ΟΣΕ ο στόχος όλων των φυλών του μύθου για την φυσική αναποτελεσματικότητα του κάθε κρατικού τομέα.
Και επειδή τα λόγια έχουν την αξία τους, αλλά οι θεσμοί έχουν το αποτέλεσμα, με την συμβολή δυστυχώς και των εταίρων μας, δημιουργήσαμε το ΥπερΤαμείο με το αλήστου μνήμη ΤΑΙΠΕΔ, για να σφραγίσουμε τις εξελίξεις, ανεξαρτήτως βούλησης της κοινωνία, για τα επόμενα 90 χρόνια.
Ο πλέον προοδευτικός στόχος, εθνικής σημασίας, πρέπει να είναι η αναδιάρθρωση των συγκεκριμένων “θεσμικών γαγγλίων” της χώρας, με τις αρνητικές τους επιδράσεις στην οικονομία αλλά πρωτίστως στην κοινωνία και στην εθνική ανεξαρτησία.
Πως νοιώθει σήμερα κάποιος/α, αποστασιοποιημένος/η από τα των ελληνικών μνημονίων, όταν ρίχνει μια ματιά στο κείμενο της συμφωνίας των Ουκρανών με τον Τραμπ;
Όταν βλέπει σε αυτή τη συμφωνία να προβλέπεται ότι το Ταμείο που θα δημιουργήσουν, θα το διαχειρίζονται από κοινού εκπρόσωποι της κυβέρνησης της Ουκρανίας και των ΗΠΑ και κανένα μέρος δεν θα πουλάει τίποτα (δηλαδή περιουσιακά στοιχεία της Ουκρανίας), εάν δεν συμφωνεί και ο άλλος εταίρος;
Όταν βλέπει ότι το Ταμείο αυτό, θα εισπράττει και θα επανεπενδύει τα έσοδα που θα παράγει, ενώ θα αφαιρούνται οι δαπάνες που πραγματοποιεί, και θα κερδίζει εισόδημα από τη μελλοντική ρευστοποίηση όλων των σχετικών περιουσιακών στοιχείων φυσικών πόρων που ανήκουν στην ουκρανική κυβέρνηση (άμεσα είτε έμμεσα);
Όταν βλέπει ότι η κυβέρνηση της Ουκρανίας θα συνεισφέρει στο Ταμείο το 50% όλων των εσόδων που θα αποκομίζει από τη μελλοντική ρευστοποίηση όλων των σχετικών περιουσιακών στοιχείων φυσικών πόρων που ανήκουν στη χώρα;
Όταν βλέπει μέσα στη συμφωνία ρητή αναφορά ότι η Ουκρανία “…δεσμεύεται πως δεν θα αποδυναμώσει το Ταμείο με καμία άλλη διεθνή συμφωνία που ενδεχομένως συνάψει αργότερα...”;
Προσωπικά ένα πράγμα μου θυμίζουν όλα αυτά. Το ΥπερΤαμείο και τα υποκαταστήματά του, όπως λειτούργησε πλέον συγκεκριμένα το ΤΑΙΠΕΔ.
Αν θυμηθούμε τις καταστατικές αρχές αυτών των νεοαποικιοκρατικών θεσμών, που επέβαλλαν οι εταίροι μας και μη μπορώντας αλλιώς, εμείς αποδεχθήκαμε, θα εντοπίσουμε τις εγκληματικές, για τη χώρα, ελευθεριότητες του ΤΑΙΠΕΔ. Στα δε απολογιστικά τους στοιχεία, θα εντοπίσουμε και τα ατελέσφορα των αποτελεσμάτων τους. Το Ταμείο λ.χ. Αξιοποίησης της Ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, το οποίο υποτίθεται, από το 2011 που συστάθηκε θα αντλούσε έσοδα ύψους 50 δισ. ευρώ, μέχρι το 2015, για την αποπληρωμή του χρέους, εκ των οποίων τα 15 δισ. μέχρι το 2013…
Η καταγραφή των αποτελεσμάτων λέει ότι έχουν εισπραχθεί έως και το 2024, έπειτα από 13 χρόνια, μόλις 14 δισ. Ευρώ και αυτά όχι στρογγυλά.
Αν επιθυμούμε και στη χώρα μας να αποδυναμωθεί η τάση παρουσίας των ακραίων δυνάμεων του πολιτικού συστήματος, έχουμε το καθήκον με σχέδιο και νηφαλιότητα την επαναδιαπραγμάτευση με άλλους όρους των νεοπαποικιοκρατικών αυτών θεσμών στη λειτουργία της χώρας, αλλά και στην αποδυνάμωση και πολιτική περιθωριοποίηση όσων ενίσχυσαν για όποιον λόγο την απαξία του κράτους στη λειτουργία της οικονομίας.
Όταν σε παγκόσμιο επίπεδο αντιλαμβάνονται την πολλαπλασιαστική επίδραση στην οικονομία του δημόσιου τομέα και η Φον ντερ Λάιεν φωνάζει ότι χρειάζονται σημαντικές δημόσιες επενδύσεις, δεν μπορεί στην Ελλάδα, ακόμη, ηγεμονεύουν οι απόψεις για περεταίρω περιορισμό του δημόσιου τομέα.
Ας αναδείξουμε κυρίαρχο ένα νέο αφήγημα για την ανασυγκρότηση του κράτους μας.
Με σύγχρονες αντιλήψεις, της σχολής για "νέα διοίκηση" των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με δείκτες απόδοσης και επίδοσης των συντελεστών παραγωγής, σε ανταγωνιστικό περιβάλλον...
Αυτή θα είναι η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση απέναντι στον δογματικό νεοφιλευθερισμό από τη μια και στον ανορθολογικό κρατισμό από την άλλη...