Ημέρα Μνήμης του Λιμού της Ουκρανίας (Holodomor) η σημερινή. Στη Μάνδρα Αττικής λίγοι Ουκρανοί με τα παιδιά τους συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν τη μνήμη των 6 εκατομμυρίων νεκρών που κόστισε στον ουκρανικό λαό η σταλινική θηριωδία. Στο άγαλμα του εθνικού τους ποιητή Τάρας Σεβτσένκο. Στους συγκεντρωμένους επιτέθηκαν βίαια μέλη του ΚΚΕ, παρέα με ντόπιους Ρώσους οπαδούς του Πούτιν. Το επισημαίνω γιατί πολύ μικρή πιθανότητα υπάρχει να δούμε το γεγονός στις ειδήσεις ή κάπου στον Τύπο. Κι αυτό γιατί το ΚΚΕ, οι γνήσιοι και άμεσοι ιδεολογικοί απόγονοι του εγκληματικού σταλινικού καθεστώτος, συνεχίζουν να μένουν στο απυρόβλητο και να «εμπνέουν» με την ολοκληρωτική ιδεολογία τους χιλιάδες νέα παιδιά -εμποτίζοντας τους και με φιλοπουτινικές αντιλήψεις. Το ότι σήμερα οργανωμένοι Σταλινικοί και οπαδοί του Πούτιν επιτέθηκαν με μανία εναντίον λίγων Ουκρανών που θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη του ουκρανικού «Ολοκαυτώματος» (γιατί στην ουσία συναφές είναι το Holodomor) είναι δείγμα όχι μιας «ανοιχτής Δημοκρατίας» αλλά μιας αδύναμης Δημοκρατίας που υποτάσσεται στις ολοκληρωτικές αντιλήψεις.

(Το ότι, φυσικά, κανένα από τα προοδευτικά αυτοχαρακτηριζόμενα κόμματα δεν έχει βγάλει κουβέντα γι’ αυτό το άθλιο γεγονός είναι απλώς δείγμα της «προοδευτικότητας» τους).

Και κάποιοι στίχοι του Τάρας Σεβτσένκο, από τη «Διαθήκη» του:

Σαν θα πεθάνω να με θάψετε

πάνω στων λόφων τη γωνία,

στον κάμπο τον πλατύν ανάμεσα,

στη λατρεμένη μου Ουκρανία.

Να βλέπω τα φαρδιά χωράφια μας,

το Δνείπερο και τους γκρεμνούς του

και μέρα-νύχτα ν’ αφουγκράζομαι

τους βρόντους και τους βρυχηθμούς του.

Κι όταν μια μέρα φέρει ο Δνείπερος

το αίμα του εχθρού απ’ την Ουκρανία

ως κάτω στο γαλάζιο ακρόγιαλο

τότε θ’ αρχίσω νέα πορεία.

Слава Україні!