Εάν στις περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου φανεί πως το ΠΑΣΟΚ αμφισβητεί τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση, τότε δημιουργείται μια δυναμική δύσκολα αναστρέψιμη. Αν σε πάρει η κατηφόρα, δύσκολα τραβάς το χειρόφρενο και ακόμα δυσκολότερα ανακάμπτεις. Μπορούμε να πούμε πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν κατά κάποιο τρόπο ένα πρόκριμα για τις ευρωεκλογές. Μέχρι τότε υπάρχει πολύς χρόνος μέσα στον οποίο πολλά μπορούν να συμβούν, όπως η καθοριστική κι επιδραστική εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, από την άλλη πλευρά, αν το ΠΑΣΟΚ ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου, αυτό μπορεί να λειτουργήσει περισσότερο αποσυσπειρωτικά στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Σε αυτό το ασταθές κι αβέβαιο πολιτικό σκηνικό, σημαντικό ρόλο παίζει η εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Στ. Κασελάκης είναι φρέσκος, συμπαθής, με καλές σπουδές και επιχειρηματικές ικανότητες. Θα τον χαρακτηρίζαμε ως έναν cool, με βερμπαλιστική, λαϊκιστική ροπή, ρεφορμιστή νεοκαπιταλιστή ομογενή (ο Τσίπρας ήταν βερμπαλιστής κι αδίστακτος δημεγέρτης της ριζοσπαστικής αριστεράς). Δεν αρέσει στο στελεχικό απαράτ του κόμματος, στη νομενκλατούρα. Δεν έχει παρουσιάσει πρόγραμμα και δικές του θέσεις, μόνο γενικόλογα συνθήματα. Εάν εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα συναντήσει άμεσα πολλές δυσκολίες γιατί, μεταξύ άλλων, ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα υποστεί δύο ήττες προσεχώς, στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές.
Διάφορα αναχρονιστικά, ιδεολογικά "ερείπια", παλιά, άκαμπτα κι άτεγκτα στελέχη του αριστερού ριζοσπαστισμού του ΣΥΡΙΖΑ (τύπου Μπαλτά και Φίλη), τα παλαιογραφειοκρατικά στελέχη εν γένει, λύσσαξαν(*) μη τυχόν βγει μπροστά ένας νέος που ξέρει από διοίκηση, από παραγωγή πλούτου κι από διοίκηση επιχειρήσεων, γιατί αυτά δεν ταιριάζουν στη λαϊκιστική, οπισθοδρομική αριστερά που αυτοί προάγουν, μια αριστερά που αντιστρατεύεται το επιχειρείν και την οικονομική ανάπτυξη. Από τους μουχλιασμένους και δύσκαμπτους τδεολογικοπολιτικά μαρξιστές, ο Κασελάκης είναι προτιμότερος, ξέρει τι είναι η αγορά και η οικονομία. Βέβαια πρέπει να κόψει κι αυτός τα πολιτικά φάουλ, τις φαφλατάδικες κοτσάνες και τους λαϊκιστικούς ψευτολεονταρισμούς, όπως πως θα καταργήσει τη στρατιωτική θητεία και θα φτιάξει επαγγελματικό στρατό, πως θα ξεδοντιάσει τους δικαστικούς κ.ο.κ. Η Σπανού γράφει εύστοχα στην Καθημερινή: «Ποιο θα είναι το μεγαλύτερο στοίχημα του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ; Να αποδείξει ότι δεν είναι χειραγωγούμενος/εξαρτημένος από τον Π. Πολάκη, να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες τάσεις και να επιδιώξει διεύρυνση, να συγκροτήσει αποτελεσματικό επιτελείο, να μυηθεί στα μυστήρια του βαθέος κόμματος για να το ελέγξει και να το μετασχηματίσει, να αποκτήσει επαγγελματισμό, να μάθει τα μυστικά του ελληνικού πολιτικομιντιακού βάλτου.» Δεν τα λες ούτε λίγα, ούτε εύκολα, αντιθέτως…
Πριν λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπάλευε τους καπιταλιστές επιχειρηματίες που συνθλίβουν κι εκμεταλλεύονται την τάξη των εργαζομένων... Πολλοί συριζαίοι και αριστεροί θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα ενώ δεν έχουν κρατήσει ούτε ...περίπτερο για ένα μήνα. Οι δογματικοί, πρώην κομμουνιστές, γραφειοκράτες ας αφήσουν έναν νέο, αριστερό επιτυχημένο επιχειρηματία, να προσπαθήσει, όλα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος.
Τα αποστεωμένα, παλαιοκομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κλαίνε και οδύρονται που βγήκε πρώτος στον α' γύρο των εκλογών για πρόεδρος ένας (γκέι) επιχειρηματίας που υποστηρίζει το επιχειρείν και δεν καταριέται τον καπιταλισμό σαν μόνο υπεύθυνο για τα δεινά μας και τελικά, αν αποχωρήσουν και φτιάξουν δικό τους κόμμα, θα γίνουν νέοι Λαφαζάνηδες και Στρατούληδες του 3%, όπως τους ταιριάζει... To σενάριο της διάσπασης γίνεται ορατό και πιθανό, γιατί θα είναι δύσκολο στα παλιά, παραδοσιακά αριστερά στελέχη και μέλη να ακολουθήσουν έναν πρόεδρο που προωθεί την επιχειρηματικότητα και έχει προφίλ πολιτικού του αμερικάνικου Δημοκρατικού Κόμματος. Πιθανά μια τέτοια διάσπαση να αποτελέσει θετικό, ευοίωνο πολιτικό γεγονός. Είναι φανερό πως τον Κασσελάκη ψήφισαν στις εκλογές για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί πασοκογενείς οπαδοί, έχοντες την φιλοκαπιταλιστική κι αστοδημοκρατική νοοτροπία του ΠΑΣΟΚ. Πιστεύω πως ο Κασσελάκης ή θα εκφέρει έναν πιο σύγχρονο, πιασάρικο μοντέρνο και συγκροτημένο ρεφορμιστικό λόγο ή θα τους οδηγήσει σε διάσπαση… Και τα δύο είναι θετικά σενάρια για την κοινωνία.
Γιατί άραγε οι μετακομμουνιστές γραφειοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ που επικρίνουν τον Κασελάκη είναι προτιμότεροι; Επειδή σνομπάρουν και περιγελούν την ανάπτυξη και τον επιχειρηματικό κόσμο, επειδή είναι «πούροι», καθαρότατοι μαρξιστές κι αριστεροί, με την ούγια; Είδαμε τα υπέροχα έργα τους εδώ και χρόνια, εδώ και δεκαετίες (εννοούμε στον καθυστερημένο, υπαρκτό σοσιαλισμό, μα και στην πρώτη φορά αριστερά στην Ελλάδα).
Η Έφη Αχτσιόγλου δεν έχει να επιδείξει καινούργιες κι ανανεωτικές θέσεις· απλά δεν διαπνέεται από την εχθροπάθεια, τον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία της καθοδηγητικής γραμμής Τσίπρα και των υπόλοιπων σκληροπυρηνικών μουσάτων που τον πλαισίωναν. Η Αχτσιόγλου, όπως και ο Κασσελάκης, ο οποίος διακρίνεται για το life style του, κερδίζουν με την ωραία εμφάνιση και παρουσία τους, που έρχεται και δένει με τα social media, έχουν τουλάχιστον ηπιότητα έκφρασης και όχι λασπολογική, ανελέητη επιθετικότητα όπως ο Τσίπρας και τα νεοκομμουνιστικά, αδίστακτα παλικάρια του. Η Αχτσιόγλου δεν λέει κάτι νέο, απλά το λέει ευγενικά, χωρίς διχαστικό, συκοφαντικό λόγο όπως ο Μεγάλος Αρχηγός Τσίπρας. Να δούμε όμως ως ποιο βαθμό ο Α.Τσίπρας θα υποστηρίξει τον Κασσελάκη εάν εκλεγεί νέος πρόεδρος (η στήριξη του ξαδέλφου του Τσίπρα είναι ενδεικτική). Προσωπικά θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι θα του βάλει πλάτες. Απομένει να δούμε κατά πόσο ο Κασσελάκης θα χρησιμοποιήσει την πολιτική και τα στελέχη του πρώην προέδρου, ή έστω μέρος τους. (Όσο περισσότερο, τόσο το χειρότερο). Και πότε θα παρουσιάσει συντεταγμένες θέσεις και πρόγραμμα.
Ορισμένοι πολιτικοί σχολιαστές υποστηρίζουν πως ο Κασσελάκης είναι δούρειος ίππος του Τσίπρα για να διασώσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Εάν χαράξει τη δική του πορεία, που είναι το πιθανότερο βέβαια - γι' αυτό έδωσε τη μάχη του - ή θα εκμοντερνίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της "σύγχρονης αριστεράς" όπως λέει, ή θα τον διαμορφώσει ως ένα μοντέρνο, βερμπαλιστικό, λαϊκιστικό κόμμα με ένα είδος life style του ηγέτη του, ή θα τον διασπάσει, ή θα τον μετατρέψει σε έναν μεταμοντέρνο-μεταπολιτικό χυλό/πολτό... ΘΑ ΤΟ ΔΟΎΜΕ ΣΕ ΜΕΡΙΚΟ ΚΑΙΡΟ.
Το ΠΑΣΟΚ.
Προβλέπω πως ο ξερός και στεγνός Ανδρουλάκης θα έχει, μεταξύ άλλων, μεγάλο πρόβλημα συγκρινόμενος με τις εμφανίσεις του Κασσελάκη, αρκεί ο τελευταίος να εκφέρει έναν συνεκτικό, ανανεωτικό, δροσερό και μοντέρνο αριστερό λόγο· διότι ο παλαιοπασοκικός λόγος του θα φαντάζει πεπαλαιωμένος δίπλα στον πιο σύγχρονο, φρέσκο κι αυθόρμητο λόγο του Κασσελάκη. Να επιστήσω, λοιπόν, την προσοχή στο ότι ο παραδοσιακός, πασοκτζήδικος αντιδεξιός λόγος του Ν.Ανδρουλάκη (π.χ. το «ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει δεξιά», όταν η φιλελεύθερη-κεντροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει στις γραμμές της πολλούς σοσιαλδημοκράτες) φαντάζει μπαγιάτικος, ξαναζεσταμένο φαΐ· αυτά συμβαίνουν δυστυχώς όταν ο ηγέτης ενός κόμματος προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα.
Το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα τα θαλάσσωσε, σταδιακά, πλήρως και έπεσε τόσο πολύ που αναγκάστηκε, στα πλαίσια του συμμαχικού NUPES, να γίνει ουρά της Ανυπότακτης Γαλλίας (FI) του φωνασκούντος λαϊκιστή Μελανσόν, κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, κάτι που δεν συνέβη με το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ όμως πρέπει να πασχίσει ώστε τελικά να μη γίνει ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνέβηκε με το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, μα να πετύχει το αντίθετο όπως έγινε σε Ισπανία και Πορτογαλία. Μετά τις ευρωεκλογές, το ΠΑΣΟΚ, μάλλον θα βρεθεί στήθος με στήθος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ανευθυνοϋπεύθυνος και σεχταριστικός, σημερινός ΣΥΡΙΖΑ – που ελπίζουμε υπό την ηγεσία του Κασσελάκη να καταστεί πιο ήπιος, δημιουργικός και μετριοπαθής στον τρόπο άσκησης αντιπολίτευσης στον Μητσοτάκη – είναι ανάξιος να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να μπορεί να ασκήσει υπεύθυνα, θετικά κι εποικοδομητικά αυτό το κοινοβουλευτικό λειτούργημα.
Ο Ανδρουλάκης έχει τον στόχο να γίνει δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές. Ο Ν.Ανδρουλάκης πρέπει να καταστήσει πειστική κι αποτελεσματική τη νεανική, άπειρη ηγετική του ομάδα, καθώς και τον πολιτικό λόγο του, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συναντά μεγάλα προβλήματα και δυσχέρειες. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να λειτουργήσει με στοιχειώδη αξιοπρέπεια και σοβαρότητα ως αξιωματική αντιπολίτευση, αν βάλει τα δυνατά του κι αν ο πρόεδρός του ΔΕΝ επαναλαμβάνει ξεπερασμένα συνθήματα του παρελθόντος και έτοιμες συνταγές. Αν συναρθρώσει εναλλακτικές, ρεαλιστικές κι υλοποιήσιμες λύσεις για τα μεγάλα, σύγχρονα, κοινωνικά ελληνικά προβλήματα, και υπάρχουν πολλά... Το ίδιο θα ισχύσει βέβαια και για τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Απαιτείται πάντοτε σοβαρή αντιπολίτευση που θα συμβάλλει και δεν θα κατεδαφίζει.
Να πω κάτι ευνοϊκό για τον Ανδρουλάκη: Ό,τι έχει κάνει του έχει βγει, μερικά ίσως από καλή τύχη. Επέλεξε να μην εμφανίσει παρά μόνο νέα άφθαρτα στελέχη, του βγήκε. Επέλεξε να μην προβάλλει τους Βενιζέλο, Σημίτη κ.α., του βγήκε. Επέλεξε τη γραμμή του διμέτωπου αγώνα, δηλαδή ούτε με τη ΝΔ, ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, του βγήκε. Υπογραμμίζουμε τη λέξη ρεαλιστικές κι εφαρμόσιμες εναλλακτικές λύσεις, γιατί ο πολιτικός πραγματισμός είναι απαραίτητος, δεν μπορείς να προχωρήσεις κάνοντας αξιωματική αντιπολίτευση ως αιθεροβάμονας, απλοϊκός, ουτοπιστής και τυχοδιώκτης μαξιμαλιστής, πηγμένος στην τοξικότητα, όπως κάνει συνέχεια η ριζοσπαστική και μαρξιστική αριστερά.
…………………………
(*). Ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για την προεδρία του, Ε.Τσακαλώτος, από τη μια είναι ηγέτης των αριστερών τάσεων των 53 και της Ομπρέλας, και από την άλλη –αντιθέτως - συντρίβει στους φόρους τη μεσαία τάξη για να εξασφαλίσει το μαξιλάρι των 37 δις για τα ταμεία του κράτους και παραχωρεί στο Υπερταμείο, για πάρα πολλά χρόνια, μεγάλη δημόσια περιουσία! Πώς συμβιβάζονται αυτές οι εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές; Μήπως ενδεχομένως ήταν ένας ευπειθής στα κελεύσματα της τρόικας, συμβιβαστικός οικονομολόγος, που ίσως είχε και κάποια σχετική σύγχυση στο μυαλό του λόγω των αντίθετων δυνάμεων που τον τραβούσαν η καθεμιά προς το μέρος της;