Η Πορτογαλία είχε τύχη αγαθή μετά τους δημοσιονομικούς περιορισμούς της να διοικείται ως σήμερα από έναν εξαίρετο πρωθυπουργό, τον Σοσιαλιστή Αντώνιο Κόστα... Τα επιτεύγματά της τονίζονταν συχνά από τον Β. Σόιμπλε, ο οποίος και πρότεινε τον υπουργό Μάριο Σεντένο ως επικεφαλής του Γιούρο γκρουπ...
Που το παράδοξο; Η Κυβέρνηση Α. Κόστα, για δύο θητείες είναι , περισσότερο ή λιγότερο, μειοψηφική και εξαρτώμενη από στηρίξεις ακροαριστερών κομμάτων και μόνον... Εφαρμόστηκε μια μετριοπαθής, συνήθης κεντρώα, πολιτική χωρίς κραδασμούς σε σημείο να αναρωτιέται κάποιος τι διάβολο ανταλλάγματα είχαν δοθεί στους ακροαριστερούς....
Κι ενώ ο Κόστα τα πήγε θαυμάσια και στην δεύτερη φάση του Covid, αίφνης η ακροαριστερή στήριξη δεν θέλει να ψηφίσει τον Προϋπολογισμό, με προφανές ενδεχόμενο τις πρόωρες εκλογές και πιθανή εξέλιξη την καθυστέρηση μεταρρυθμιστικών σχεδίων...
Λόγω του εκλογικού συστήματος η ακυβερνησία είναι προ των πυλών και τα παράδοξα του μάγου Κόστα φυσικά κοντεύουν στο τέλος... Μία αφύσικη συμμαχία, που όμως δούλεψε σαν φυσιολογική υποδειγματικά, δείχνει και τα όρια τέτοιων υπερβάσεων... Αρκεί να σκεφτεί κανείς τις δυσκολίες Σόλτς με τους Φιλελεύθερους, ένα γειτνιάζον μερικώς συστημικό κόμμα, για να αντιληφθεί το παράδοξο Κόστα και το αναμενόμενο, κάπου εδώ, τέλος του ή το τέλος μιας άγνωστης παράταιρης συμφωνίας, καθώς αρχικά την είχε ευλόγησε ο Πατριάρχης της Κεντροδεξιάς, τότε ΠτΔ Καβάκο Σίλβα...
Η ανάγκη είτε αυτοδύναμων Κυβερνήσεων, είτε στέρεων ομοιογενών συμμαχικών είναι η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη μακρού χρόνου για την ευημερία μιας χώρας, σαν και την δική μας...
Η εξάντληση των ορίων του πιο καλού πρωθυπουργού, του Α. Κόστα, δείχνει ακριβώς τις δύο όψεις της πολιτικής αβεβαιότητος των αναλογικών εκλογικών συστημάτων σήμερα...