Παρότι έχουμε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον πιο φιλικό για την Ελλάδα. Παρότι συνειδητοποιείται ευρύτερα ο κίνδυνος της ύφεσης, όταν λαμβάνονται αποφάσεις με μοναδικό κριτήριο το δημοσιονομικό πρόβλημα, χωρίς να συνυπολογίζεται η επιβράδυνση της οικονομίας. Και παρότι αρχίζει να επικρατεί στην Ευρώπη ένας «πραγματισμός» (πρωτοβουλίες Ντράγκι, θεσμοί μεγαλύτερης οικονομικής ενοποίησης κ.ο.κ.), ενώ παράλληλα αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο μιας χαλάρωσης των μέτρων λιτότητας για τις χώρες του Νότου (κατ’ αρχάς χρονική και σε συνδυασμό με μέτρα ανάπτυξης), εντούτοις η διαπραγμάτευση του «πακέτου των 11,8 δισ. της Ελλάδας με τους εκπροσώπους της τρόικας κινείται σ’ ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα.
Με δυο λόγια, έχουμε επανάληψη της «κακής συνταγής» επί τα χείρω, με βάση βέβαια αυτά που διαρρέουν μέχρι στιγμής. Κυριαρχεί η ίδια άγονη και κοινωνικά άδικη λογική. Μειώσεις κατά το πλείστον σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, με ορισμένα μάλιστα οριζόντια μέτρα. Ενώ κάποια ευκαιριακά φορολογικά μέτρα που προτείνονται έχουν λογική «χαρατσιού», παρότι η δέσμευση και της τρόικας ήταν ότι δεν θα επιβληθούν άλλοι φόροι, αλλά η φορολογική δραστηριότητα θα συγκεντρωθεί στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Αντίθετα, υποτιμούνται τα διαρθρωτικά μέτρα μείωσης των λειτουργικών δαπανών του Δημοσίου. Αντιλαμβανόμαστε τη λογική της τρόικας «κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρι». Για να λέμε μάλιστα και του «στραβού το δίκιο», υπάρχουν και δικαιολογημένοι λόγοι γι’ αυτήν τη στάση τους. Ομως έπειτα από πέντε συνεχή χρόνια μεγάλης επιβράδυνσης (ύφεσης) της οικονομίας, που σχεδόν ξεπερνάει το 20% του ΑΕΠ, δεν δικαιολογείται τέτοια επιμονή σε μέτρα σκληρής και άμεσης υφεσιακής ροπής, χωρίς ακόμα να έχουν παρουσιαστεί σοβαρά αναπτυξιακά αντίβαρα. Συνιστούν και «λάθος οικονομικό σχεδιασμό» πέρα από τα εξαιρετικά συντηρητικά ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά τους.
Ολα δείχνουν ότι υπάρχει πρόβλημα με την «ποιότητα» της συνολικής διαπραγμάτευσης, ανεξαρτήτως των εσωτερικών αντιθέσεων στο πλαίσιο της τρόικας. Υποτιμήθηκε άραγε μια πιο άμεση και καθαρή διαπραγμάτευση στο υψηλότερο δυνατό πολιτικό επίπεδο; Ή δεν οργανώθηκε όπως θα έπρεπε; Και κάτι ακόμα: Η αμφισβήτηση των ελληνικών στοιχείων για τα μέτρα από την τρόικα στην τρέχουσα διαπραγμάτευση μήπως συνδέεται και με κακή προετοιμασία και τεκμηρίωση από τη δική μας πλευρά; Ή η τρόικα «εμπνέεται» από έναν οικονομικό – πολιτικό δογματισμό για περαιτέρω «εσωτερική υποτίμηση» κ.λπ.;
Σε κάθε περίπτωση, το «πακέτο» απέχει πολύ τόσο από τις προεκλογικές όσο και από τις προγραμματικές δεσμεύσεις των τριών κυβερνητικών κομμάτων. Η μόνη κατ’ αρχήν πολιτική βάση υποστήριξης της συγκεκριμένης συμφωνίας είναι η ιεραρχική πρόταξη του διακυβεύματος της παραμονής στην Ευρωζώνη έναντι των επαχθών -και εκτός προεκλογικών δεσμεύσεων των τριών κομμάτων- μέτρων που μας επιβάλλονται.
Οι «ωραιοποιήσεις» -εάν επιχειρηθούν- θα είναι μεγάλο λάθος, καθώς θα εξοργίσουν περισσότερο τους πολίτες. Η ωμή αλήθεια είναι μονόδρομος. Βέβαια, δεν αρκεί. Χωρίς σοβαρή και ουσιαστική δέσμευση ότι θα είναι τα τελευταία τέτοιου τύπου μέτρα. Χωρίς νομοθετημένη «ρήτρα διόρθωσης» εάν υπάρξουν ισοδύναμες αποδόσεις. Χωρίς εθνικό σχέδιο και χρονοδιάγραμμα «σταδιακής απαγκίστρωσης». Και χωρίς αναπτυξιακά ανταλλάγματα με συνδυασμένη μείωση του βάρους του χρέους από τους εταίρους μας, η χώρα γρήγορα θα «μπλοκάρει» συνολικά…