1. Αν υπάρχει ένα κόμμα με εσωτερικό ενδιαφέρον στη φάση που διανύουμε αυτό είναι η Δημοκρατική Αριστερά. Η ηγετική της ομάδα (εκτός Λυκούδη) ακολουθεί μια καταπληκτική πορεία που όμοιά της δεν ξανάγινε. Πίεσε τον Κουβέλη να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και πανηγύρισε όταν αυτό έγινε. Μετά από 5 μήνες και χωρίς να αλλάξει τίποτα έθεσε θέμα επιστροφής. Σχεδόν ταυτόχρονα βλέπει και συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ που συνεπάγεται πτώση της παρούσας κυβέρνησης. Όλα αυτά μπορούν να σας φαίνονται αντιφατικά αλλά δεν είναι. Από την κυβέρνηση έφυγε ευελπιστώντας σε κυβερνητική κρίση και πτώση. Στη φάση εκείνη δεν είχε ακόμα παρέλθει το δεκαεξάμηνο και οι εκλογές θα γίνονταν με λίστα στην οποία τα μέλη της ομάδας θα είχαν εκλόγιμη θέση. Η ευκαιρία χάθηκε γιατί ο μισητός Βενιζέλος (και γι αυτό ακόμα πιο μισητός) δεν μάσησε και έμεινε μέσα. Όταν ο χρόνος της λίστας τέλειωσε, δεν υπήρχε λόγος εκλογών. Υπήρχε όμως δυνατότητα υπουργοποίησης, αν η ΔΗΜΑΡ επέστρεφε. Καθότι το μοντέλο με τους περιφερειακούς δεν περπάτησε και ο πρόεδρος θα έπρεπε να ρίξει στη νέα κυβέρνηση τα πρωτοκλασάτα στελέχη του, δηλαδή αυτούς. Αλλά ο Φώτης δεν είναι τρελός να γελοιοποιηθεί, οπότε η ύστατη ευκαιρία που τους απέμεινε για να εισέλθουν επιτέλους στη Βουλή είναι η συνεργασία με τον κραταιό ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για την Αριστερά της Ευθύνης πάντα.

2. Είμαστε οι τελευταίοι που θα ψέξουμε τις πιθανολογούμενες συνεργασίες στο χώρο της Αριστεράς. Δεν είναι μόνο η κοινή αριστερή μήτρα (λέγε με ΚΚΕ) αλλά και η κοινότητα των απόψεων για το μοντέλο της χώρας που θέλουν να οικοδομήσουν. Ένα μοντέλο που θα αποτελεί μεταφορά των οραμάτων του Αντρέα Παπανδρέου στη σύγχρονη εποχή. Κρατισμός, ευνοιοκρατία, προσοδοθηρία, εγκιβωτισμός της κοινωνίας και μια ιδιότυπη σχέση με την Ευρώπη η οποία οφείλει να δίνει αλλά όχι να ζητά. Μπορεί και να γίνεται, αφού στη χώρα αυτή όλα γίνονται. Όσες και όσοι είναι μέσα σε αυτό το «κόλπο» δεν έχουν παρά να συνεργαστούν για να το πετύχουν. Ένα σημαντικό μέρος των πολιτών το περιμένει και θα το υποστηρίξει. Εμείς προφανώς δεν θα μεταλάβουμε αυτών των αχράντων αριστερών μυστηρίων. Έχουμε μια διαφορετική αντίληψη για το σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, για την οικονομία στη ζώνη του Ευρώ, για τις σχέσεις των παραγωγικών δυνάμεων. Μπορεί να μην είναι «αριστερή» σύμφωνα με την κλασσική έννοια του  όρου αλλά την παλεύουμε. Μοιραία θα σταθούμε απέναντι. Θα αναζητήσουμε τις συμμαχίες μας σε όλο το σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό φάσμα  και θα υπηρετήσουμε σαφώς ένα διαφορετικό σχέδιο. Το παιχνίδι της δημοκρατίας μας το επιτρέπει. Φαντάζομαι.

3. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα το ρήγμα στη ΔΗΜΑΡ βαθαίνει και πάει. Το συνέδριο θα είναι ένας «πόλεμος», ο οποίος ήδη έχει αρχίσει. Το αποτέλεσμα είναι μάλλον προδιαγεγραμμένο, λόγω της ποσοτικής  διαφοράς των δυνάμεων, αλλά η μάχη θα δοθεί με ότι καλύτερο έχει η κάθε πλευρά. Αυτοί που βλέπουν το μέλλον της δημοκρατικής Αριστεράς μέσα από την δημιουργία του τρίτου πόλου προφανώς και, αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσουν άλλο δρόμο. Η κεντροαριστερά σήμερα δεν διαθέτει τον ηγέτη που της πρέπει. Και όμως αυτός υπάρχει. Και δεν είναι άλλος από το Σπύρο Λυκούδη. Αν ο Σπύρος θελήσει να σηκώσει το γάντι που του πετάει η ίδια η ζωή, η πατρίδα μπορεί να ανανεώσει την ελπίδα της για έξοδο από την κρίση.

4. Ο Σπύρος Λυκούδης αποφάσισε επιτέλους να διαφοροποιηθεί από την ηγετική ομάδα της ΔΗΜΑΡ, να πει τα πράγματα με τα όνομά τους, να ψηλαφίσει το ανάγλυφο της πραγματικότητας. Δεν θέλει να επιστρέψει στο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει τη συνεργασία με τους 58, θέλει να δοκιμάσει τον τρίτο δρόμο. Τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα πάνω του, η φωνή του ακούγεται σε ευρύτερα αριστερά και όχι μόνο ακροατήρια, η ιστορία του είναι βαριά, το πνεύμα του είναι συνώνυμο της ανανεωτικής αριστεράς. Έχει την ευκαιρία με μια κίνηση να ενώσει όλον τον προοδευτικό κόσμο, να άρει τη δυσπιστία, να δώσει προοπτική. Θα το τολμήσει;

5. Δυστυχώς δεν υπάρχει και πολύς χρόνος για συζητήσεις. Μας αρέσει να το ψάχνουμε  ίσως γιατί δεν θέλουμε να το κάνουμε. Προτιμάμε να αφήνουμε τους άλλους να βγάζουν το φίδι από την τρύπα και μεις να σχολιάζουμε τον τρόπο ή το φίδι. Και αυτή η κυβέρνηση που τρώει το ανάθεμα και το χλάπατο, απ όλους ακόμα και από αυτούς που την ψήφισαν, μας κρατάει, ως σύνολο, στη ζωή. Δεν είναι μια καλή κυβέρνηση, δεν βάζει χέρι στους ισχυρούς, πως θα μπορούσε άλλωστε ως δεξιά κυβέρνηση, δεν προχωρά όσο πρέπει και όπως πρέπει τις μεταρρυθμίσεις, δεν φροντίζει τους αδύναμους, δεν κάνει τίποτα για να σπρώξει την ανάπτυξη. Αλλά υπηρετεί κουτσά στραβά το μοναδικό σχέδιο που προτάθηκε για την περίπτωσή μας, δηλαδή το μνημόνιο της τρόικας. Αν πέσει από ατύχημα και προκηρυχθούν εκλογές, η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ και των πολύχρωμων συμμάχων του είναι πιθανότατη. Δεν θα είναι η Καταστροφή, αλλά δεν θα είναι και η Λύση. Οποιαδήποτε κυβέρνηση θελήσει να πολιτευτεί εντός του Ευρώ την ίδια πορεία θα ακολουθήσει. One way out, Δημοσιονομική Προσαρμογή. Θα επιφέρει όμως καθυστερήσεις μέχρι οι γουναράδες να συνεννοηθούν με τους τεξανούς και καλόν είναι να την αποφύγουμε.  Όσες και όσοι εκ των πολιτικών ταγών κάθονται  και περιμένουν που θα κάτσει η μπίλια, προσμετρώντας συνεχώς το προσωπικό τους πολιτικό κόστος, στο τέλος θα μείνουν με την μπίλια στο χέρι. Η ιστορία ήδη τους ξεπερνά. Αν έχουν κάτι να κάνουν (όχι να πουν) ας το κάνουν τώρα. Ας ενισχύσουν το εγχείρημα των 58, ας συμβάλλουν στη δημιουργία της σφήνας που έχει ανάγκη ο δικομματισμός. Για να μην τα σκατώσει τελείως.

Ξέρεις ότι σ? αγαπώ και περιμένω κάτι να κάνεις.