Μετά από συζήτηση με τον φίλο μου, τον συνταξιούχο, του δικαστικού σώματος, προβληματίστηκα πάρα πολύ, για τον τρόπο, που εξακολουθούμε να κινούμαστε ως κοινωνία, και να μην μας πιάνει αναγούλα, από τις πιρουέτες που έχουμε συνηθίσει να κάνουμε, ωσάν μπαλαρίνες, νομίζοντας, πως έτσι εξυπηρετούμε το κοινό καλό.

Τρομάρα μας!!!

Επέμενε πολύ καιρό τώρα, ο φίλος μου, πως ο νόμος για τη ν σύσταση και τη συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, είναι κολοβός… Αφήνει τεράστια κενά, που δημιουργούν και θα δημιουργήσουν και στο μέλλον παρεξηγήσεις, και θα μας φέρουν μπροστά σε προβλήματα δισεπίλυτα.

Ο νόμος, χαρακτηρίζει κακούργημα, τη συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Και πολυ ωραία τους καταδικάσαμε.

Η ερώτηση είναι και με τα χιλιάδες μέλη της ΧΑ, τι γινεται;

Γιατί, και αυτοί, κανονικά, θα έρεπε να πάνε για κακούργημα, ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης.

Αυτό που διαφαίνεται, που είναι ακόμη χειρότερο, είναι πως σίγουρα, πια και με την τόση κατακραυγή, τα καθάρματα αυτά, θα καταδικαστούν. Πόσο σίγουροι είμαστε όμως, για την εξάλειψη του άθλιου αυτού φαινομένου;

Σιγά μην είμαστε.

Το πολύ δύσκολο θα είναι, για τους δικαστές, να δέσουν όσο γίνεται καλύτερα, το σκεπτικό της απόφασης, ούτως ώστε, να υπάρχει δυνατότητα, βελτίωσης του νόμου και επί της ουσίας, ψήφισης ενός ρωμαλέου θεσμικού πλαισίου, που θα απαντά σε τέτοιου τύπου προκλήσεις, απέναντι στην κοινωνία.

Έχουν υποχρέωση οι δικαστές μας, κατά πως λέει και ο φίλος μου, να μελετήσουν προσεκτικά τα πρακτικά της δίκης της Νυρεμβέργης, αλλά και αυτής του Άιχμαν και φυσικά όλο τον διάλογο, που ξεσηκώθηκε από εκεί και μετά, για το πώς θεμελιώνεται, μια καταδίκη, χωρίς νόμο. Ή με νόμο που θα έρθει αργότερα.

Είναι στ΄αλήθεια, μια απαίτηση για σκέψη βαθιά, που η ελληνική κοινωνία, αρνείται, με τρόπο επίμονο, να ασχοληθεί , να σκεφτεί και να απαντήσει.

Αυτός είναι ο πόνος μας, για το ότι εξαιτίας της ημέρας, μικροί, μεγάλοι, θυμήθηκαν τον φασισμό και φυσικά την άλλη Δευτέρα, θα τα έχουμε ξεχάσει όλα, και από δω πάνε και οι άλλοι.