Δεν μπορούν –πρακτικά- να συζητούν με την κοινωνία για τα αίτια της καταστροφικής και παρακμιακής πορείας καθώς και τον τρόπο που θα αναιρεθούν, εκείνοι οι πολιτικοί οι οποίοι συμπολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι, λιγότερο ή περισσότερο, επί 10ετίες συνέργησαν ή καιροσκοπικά την ανέχτηκαν.
Το αυτό και για πολιτικούς με ακραίες ιδεολογίες, οι οποίοι δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα παράδειγμα προηγμένου λαού, ο οποίος πέτυχε με πολιτικές ακραίας ιδεολογίας, πλήρη δημοκρατία, κράτος δικαίου και ευημερία.
Αυτονόητα βασικό λόγο έχουν πολιτικές προσωπικότητες που αποστασιοποιήθηκαν έγκαιρα, τολμώντας να παραμείνουν συνεπείς στον βουλευτικό τους όρκο και ειλικρινείς απέναντι στην κοινωνία, που δυστυχώς τους αποστράφηκε γι’ αυτό.
Είναι οι πολιτικοί του τύπου των Μ. Δρετάκη, του αείμνηστου Α. Πεπονή, του Τ. Γιαννίτση, του Αλ. Παπαδόπουλου και όχι μόνο.
ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ
Σε σημαντικό τμήμα των περίπου 600 χιλ. πολιτών που ψήφισαν τα διάσπαρτα κόμματα του παραπάνω χώρου.
Δεκτικό ακροατήριο, βρίσκεται επίσης στους περίπου 1,4 εκ. πολίτες που σταδιακά απείχαν, σε πέντε εθνικές εκλογές (2009 έως Σεπ. 2015), απογοητευμένοι από τα υπάρχοντα κόμματα.
Αξιοσημείωτο ότι ανάμεσα στις εκλογές Ιαν και Σεπ 2015, εγκατέλειψαν -λόγω έντασης της απογοήτευσης-, 700.000 περίπου ψηφοφόροι, όλους ανεξαίρετα τους κομματικούς χώρους.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ.
Το εγχείρημα ‘’αυτογνωσία στην κοινωνία’’, συναφώς οφείλει να συνοδεύεται με προτάσεις θεσμικών αλλαγών καθώς σχέδιο αναδιάρθρωσης-ανάπτυξης.
Η στρατηγική της επαφής με τους πολίτες θα πρέπει να είναι ευρηματική, αναλυτική και πρακτική στην προσέγγιση και προπάντων ειλικρινής .
Δεν θα πρέπει να εγκλωβιστεί στα τρέχοντα και τετριμμένα κομματικά μοτίβα και πρακτικές που όχι μόνο δεν συγκινούν πλέον αλλά και απωθούν, όπως π.χ.: ‘’Εμείς είμαστε οι διαφορετικοί, οι άφθαρτοι, οι ικανοί ή διαθέτουμε ένα σωτήριο-οραματικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων ή οι άλλοι είναι άχρηστοι, προδότες κλπ,’’.
Το προβληματισμένο και απέχον τμήμα της κοινωνίας μόνο σε ποιοτικά διαφορετική πρόταση είναι ενδεχόμενο να εστιάσει πλέον.
Σύμφωνα με τα παραπάνω η συζητούμενη πολιτική σύμπραξη -ως έχουν- των μέχρι σήμερα διάσπαρτων κομμάτων του χώρου, έχει μικρή πιθανότητα να έχει αποτέλεσμα.
Η προσέγγιση του τι έφταιξε και έφτασε η χώρα ως εδώ και ποια τα διορθωτικά βήματα που αφορούν στην ίδια την κοινωνία, ίσως είναι το μόνο ‘’καινούργιο’’, που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον, με το άνοιγμα θεμάτων όπως π.χ.:
– Πως και γιατί η εμπορευματοποιημένη-ανταλλακτική ψήφος, θα αναπαράγει σταθερά ίδιας ‘’στόφας’’ πολιτικό σύστημα με το προηγούμενο ή
– Πως, ο γλοιώδης λαϊκισμός όλων των αποχρώσεων, τον οποίο η κοινωνία ανέχεται, είναι ένα εργαλείο καταστροφικής παραπλάνησης και φρένο στην αυτογνωσία ή
– Γιατί τα σκληρά οικονομικά μέτρα των μνημονίων, σίγουρα δεν φέρνουν από μόνα τους το τέλος της κρίσης, κλπ.
Παράλληλα θα παρουσιάζονται και προτάσεις θεσμικών αλλαγών και αναδιάρθρωσης από ομάδα ευρύτερα αποδεκτών πολιτικών του χώρου.
Ιδεολογικό πρόσημο;
Εκείνο που σε γενικές γραμμές έχει θέσει η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.
Εμμονές για ακριβέστερο και αυστηρότερο καθορισμό του στην παρούσα φάση, θα ήταν παρελκυστικός βυζαντινισμός.
Ένα περίπλοκο διαδικαστικό ζήτημα είναι να βρουν κοινό βηματισμό οι πολιτικές και μη προσωπικότητες καθώς και οι κινήσεις πολιτών του χώρου και να ξεπεράσουν την ορφάνια ηγεσίας.
Ίσως, γι’ αυτό το δύσκολο αλλά μεγάλο -εθνικής διάστασης- βήμα μπροστά, χρήσιμοι είναι οι στίχοι του γνωστού στη Δύση, ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν, (1923)
“Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
………………………………………………………………
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.