Δύο κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, πραγματοποιούν τα συνέδριά τους το ερχόμενο Παρασκευοσαββατοκύριακο, με στόχο κυρίως την αλλαγή ηγεσίας.

Δύο συνέδρια που θυμίζουν περισσότερο εξόδιο ακολουθία, παρά ανασύνταξη δυνάμεων, καθώς πρόκειται για δύο κόμματα της κεντροαριστεράς που έχασαν τα στοιχήματα που έβαλαν με την κοινωνία.

Το ΠΑΣΟΚ, που έπαιξε σημαντικότατο ρόλο την μεταπολιτευτική περίοδο, που συνέβαλε σημαντικά στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα αναπαρήγαγε και γιγάντωσε τις παθογένειές της, φαίνεται να κλείνει τον κύκλο του. Τα υψηλά ποσοστά του που κυμαίνονταν για δεκαετίας πάνω από 40% και έφτασαν ακόμα και το 48%, εξανεμίστηκαν και τώρα δίνει τη μάχη της επιβίωσης. Τα σκάνδαλα  που του καταλογίζονται, η οικονομική κρίση την οποία χρεώνεται δικαίως ή αδίκως και πάρα πολλοί κακοί έως κάκιστοι χειρισμοί των τελευταίων χρόνων, οδήγησαν πολλούς ψηφοφόρους του να το εγκαταλείψουν. Κυρίως όμως, ένα ιδιαίτερα μεγάλο σώμα ψηφοφόρων του, το οποίο γαλουχήθηκε από το ίδιο για δεκαετίες, με τις παθογένειες που κρατούν την ελληνική κοινωνία καθηλωμένη και αντιμεταρρυθμιστική, το εγκατέλειψε όταν ανακάλυψε πως ένα άλλο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά του, ή τους μύθους του. Τουλάχιστον, έδωσε τέτοιες υποσχέσεις…

Το ΠΑΣΟΚ, έκλεισε τον κύκλο του. Το λένε πάρα πολλά πρώην αξιόλογα στελέχη του, με πρώτο τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του στο «Βήμα», τονίζει ότι «Ο μοναδικός ουσιαστικός ρόλος για το ΠΑΣΟΚ, είναι να συσπειρώσει τις δυνάμεις της ανανέωσης και να χαράξει έναν καινούργιο δρόμο, με στόχο να ανατρέψει το νέο διπολισμό και να γίνει φορέας ενός μηνύματος αναγέννησης του τόπου σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.»

Το επισημαίνουν πολλά στελέχη που βρίσκονται εντός του ΠΑΣΟΚ και μιλούν για την ανάγκη “μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ και τη σύγκληση ιδρυτικού συνεδρίου για τη συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα της προοδευτικής παράταξης.”

Η κοινωνία έχει πειστεί πως το ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει τον κύκλο του και αδιαφορεί για τις εξελίξεις στο κόμμα αυτό. Σε παλιότερες δημοσκοπήσεις, ένα συντριπτικό ποσοστό πολιτών μιλούσε για την ανάγκη δημιουργίας ενός σύγχρονου μεταρρυθμιστικού φορέα της κεντροαριστεράς. Οι προσπάθειες όμως που έγιναν προς την κατεύθυνση αυτή δεν ευδοκίμησαν, κυρίως γιατί αυτοί που τις ανέλαβαν δεν κατάφεραν να απεμπλακούν από τις παλιές νοοτροπίες και να κάνουν τις απαραίτητες υπερβάσεις.

Τελικά, το συνέδριο αυτό – όπως όλα δείχνουν – θα αναλωθεί σε μια μάχη μηχανισμών και προσώπων, που αφήνει παγερά αδιάφορη την κοινωνία.

Το άλλο συνέδριο, είναι αυτό της ΔΗΜΑΡ. Ενός κόμματος που όταν ιδρύθηκε συσπείρωσε γύρω του πολλές ζωντανές δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς, της «κυβερνώσας αριστεράς», σε αντιδιαστολή με τον αριστερό λαϊκισμό που εξέφρασε η παραδοσιακή αριστερά μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η τραγική ανεπάρκεια της ηγεσίας του, τα τραγικά λάθη, τόσο στη συμμετοχή για την διακυβέρνηση της χώρας, όσο και στις προσπάθειες ανασυγκρότησης του χώρου της Κεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας και των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, το οδήγησαν σε μια αυτοκτονική τροχιά και τελικά, σε πολιτική αυτοκτονία.

Τα πιο αξιόλογα στελέχη του, αλλά κυρίως οι απλοί αριστεροί πολίτες που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε μια κυβερνώσα αριστερά, το εγκατέλειψαν απογοητευμένοι και στράφηκαν είτε προς άλλες κατευθύνσεις, είτε επέστρεψαν στο χώρο των πολιτικά άστεγων και των πολιτικών αναζητήσεων.

Κανείς δεν γνωρίζει τι θα μπορούσε να προσφέρει το συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες ημέρες. Ίσως αποτελέσει ένα πολιτικό μνημόσυνο για τις ελπίδες πολλών ανοιχτόμυαλων αριστερών, που άλλη μια φορά θάφτηκαν τα οράματά τους  από αυτούς που ανέλαβαν να τα διαχειριστούν…