Στο Συνέδριο του Ποταμιού ακούστηκαν τρεις αυτονόητες αλήθειες. Η πρώτη από τον Κώστα Σημίτη που ανέδειξε την αναγκαιότητα του τρίτου πόλου, προγραμματικά ανανεωμένου και οριοθετημένου και «από τη Δεξιά και από τη χωρίς έρμα Αριστερά». Η δεύτερη από τη Φώφη Γεννηματά που επισήμανε την καθοριστική σημασία του παράγοντα «χρόνος». Απλώς δεν υπάρχει. Και η τρίτη από τον Σταύρο Θεοδωράκη που ζήτησε διεργασίες βάσης ώστε το σχήμα να μην είναι μια συγκόλληση ΠΑΣΟΚ – Ποταμιού αλλά κάτι ευρύτερο και ελκυστικό. Στο τραπέζι εν τω μεταξύ υπάρχουν οι δύο προτάσεις της Γεννηματά και του Θεοδωράκη. Δεν είναι ίδιες, αλλά σε μεγάλο βαθμό επικαλύπτονται. Από μόνες τους και χώρια δεν δημιούργησαν αίσθηση, ρεύμα, ενδιαφέρον. Να το πω αλλιώς: ο κόσμος της παράταξης έπειτα από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες δεν μας πιστεύει, θεωρεί ότι και πάλι θα κυνηγάμε την ουρά μας, θα κοσκινίσουμε, αλλά δεν θα ζυμώσουμε.
Κουράστηκε από τα λόγια, τις περίπλοκες και αδιέξοδες διαδρομές, τους αλληλοαποκλεισμούς, τους εγωισμούς και τις λοιπές γνωστές παθογένειες. Θέλει πράξεις, αποφάσεις, συμφωνημένο οδικό χάρτη. Αν οι δύο προτάσεις γίνουν μία, αν ξεκινήσει η Επιτροπή που λέει η Γεννηματά ή το «Κοινοβούλιο του Κέντρου» κατά Θεοδωράκη (οι διαφορές είναι στην ονομασία) και κυρίως αν αυτή η Επιτροπή – Κοινοβούλιο αναλάβει όλες τις αρμοδιότητες μέχρι το τέλος, τότε ο κόσμος της παράταξης θα συνειδητοποιήσει ότι επιτέλους κάτι άξιο της προσοχής του και της συμμετοχής του συμβαίνει.
Αν όχι θα μας γυρίσει οριστικά την πλάτη. Συνηθίζεται να λέγεται ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα συμβεί αυτό μόνο αν συνειδητά τον κρύψουμε εκεί, για να υπονομευτεί το εγχείρημα. Ολοι συμφωνούμε ότι στο τέλος της διαδρομής θα γίνει εκλογή αρχηγού από την κάλπη. Προσωπικά δεν με ενθουσιάζει η πρακτική αυτή, αλλά με δεδομένα την απουσία σε αυτή τη φάση δημοκρατικά συγκροτημένου ενιαίου κόμματος και το προηγούμενο της εκλογής στη ΝΔ, δεν υπάρχει άλλη λύση.
Πρέπει οπωσδήποτε να προηγηθεί η συζήτηση και αποφάσεις για το πρόγραμμα με το οποίο η παράταξη με το νέο της όνομα (καθόλου επουσιώδες το θέμα της ονομασίας) θα διεκδικήσει την ψήφο του λαού. Είτε Συνδιάσκεψη είναι αυτή είτε Συνέδριο, το σημαντικό είναι να πρόκειται για ουσιαστική διαδικασία υπό την απόλυτη ευθύνη της Επιτροπής – Κοινοβουλίου και μόνο. Ετσι θα ξεπεράσουμε άγονες αυτήν τη στιγμή συζητήσεις για την αυτοδιάλυση των κομμάτω ν. Αν τηρήσουμε με συνέπεια τον οδικό χάρτη, είμαι βέβαιος ότι η αυτοδιάλυση θα προκύψει φυσιολογικά και αβίαστα. Το επόμενο δεκαήμερο θα φανεί αν οι προθέσεις είναι ειλικρινείς, αν ο καθένας είναι πρόθυμος να κάνει μισό βήμα πίσω για να κάνουμε όλοι μαζί ένα άλμα μπροστά.