Μετάφραση-εισαγωγή: Ελένη Κοσμά [ #ποίηση σε πρώτη προβολή ]

Τα Δύο Ποιήματα για την Τ. γράφονται τον Ιούλιο του 1946 και δημοσιεύονται μετά τον θάνατο του Παβέζε, στο τέλος του συγκεντρωτικού τόμου των ποιημάτων του που εκδίδει η Einaudi το 1998. Η Τ. είναι μάλλον η Τερέζα Μότα, γνωριμία από τα χρόνια του Παβέζε στην Einaudi. Τα δύο αυτά ποιήματα δεν μιλούν για έναν μεγάλο, έναν μοναδικό έρωτα. Μιλούν για έναν μέσο έρωτα. Έναν έρωτα αδύναμο και αδύνατο. Και, άρα, έναν έρωτα μισό, μάταιο και ματαιωμένο: έναν έρωτα συγκατάβασης από τον έναν και προσδοκίας από τον άλλον. Μιλούν, λοιπόν, για έναν έρωτα σπαρακτικό –και βαθιά μοναχικό. 

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ T. (1946) 

[Τα δέντρα της λίμνης…]

Τα δέντρα της λίμνης
σε είδαν ένα πρωινό.
Οι πέτρες οι γίδες ο ιδρώτας
είναι έξω από τις μέρες,
όπως το νερό της λίμνης.
Ο πόνος και η ταραχή των ημερών
δεν γδέρνουν τη λίμνη.
Θα περάσουν τα πρωινά,
θα περάσουν οι αγωνίες.
Άλλες πέτρες και ιδρώτας
θα σου δαγκώσουν το αίμα·
δεν θα ’ναι πάντα έτσι.
Θα ξαναβρείς κάτι.
Θα ξανάρθει ένα πρωινό
που ατάραχη
θα στέκεσαι –μόνη στη λίμνη.

[Ιούνιος 1946]

[Είσαι κι εσύ έρωτας…] 

Είσαι κι εσύ έρωτας.
Είσαι από αίμα και χώμα
όπως όλοι. Προχωράς

όπως εκείνος που δεν ξεκολλά
από την πόρτα του σπιτιού.
Κοιτάζεις όπως εκείνος που περιμένει
και δεν βλέπει. Είσαι χώμα
που πληγώνει και που σωπαίνει.
Έχεις σκαμπανεβάσματα και κούραση,
έχεις λέξεις ·προχωράς
περιμένοντας. Ο έρωτας
είναι το αίμα σου –τίποτε άλλο.

[23 Ιουνίου 1946]