Συνηθίζεται στις τελευταίες ημέρες κάθε χρόνου, να αναζητούνται τα  πρόσωπα εκείνα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, καθόρισαν τις  εξελίξεις της χώρας.

.

Ένας, για την ώρα λίγο ξεχασμένος, είναι ο Λ. Παπαδήμος κι αυτές οι  γραμμές δεν μπορούν παρά ελάχιστα να φωτίσουν κάποιον καιρό μετά την αποχώρησή του από την Πρωθυπουργία, την εργώδη προσπάθεια που κατέβαλλε -με σχεδόν σέρβικο αίμα- για να συγκρατήσει τον κατήφορο της Ελλάδας τους τελευταίους μήνες του 2011 και τους έξι πρώτους του 2012. Σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε, αθόρυβα όπως κι ο ίδιος δείχνει διακριτικός κι αυτή του η επιτυχία αποτέλεσε ένα πρώτο, αλλά βασικό κεκτημένο στην κατοπινή τριμερή συνεργασία.

.

Ο  Λ. Παπαδήμος ανέλαβε επικεφαλής μιας «δοτής» από τα κόμματα κυβέρνησης, θέτοντας τις ελάχιστες δυνατές απαιτήσεις – εγγυήσεις από την μεριά του. Αν θυμάμαι καλά, ήταν ο Τ. Γιαννίτσης, ο Γ. Σταυρόπουλος, ο Π. Καψής, αναφορικά με το κυβερνητικό σχήμα, κι ο Γκ. Χαρδούβελης, ο Γ. Παγουλάτος κι ο Δ.Τσιόδρας στο  Γραφείο Πρωθυπουργού. Ουσιαστικά διαδέχτηκε στο αξίωμα τον Φ. Πετσάλνικο, την Ε. Παπαδημητρίου και τον Α. Κακλαμάνη -κατά δήλωσή τους- την ίδια στιγμή που για τον ίδιο λέγονταν τα πιο απίθανα συνωμοσιολογικά  φληναφήματα, όπως: εκπρόσωπος του διεθνούς σιωνιστικού μπλοκ και  της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, μίσθαρνος τοποτηρητής μεγάλων  χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, γκρίζος κλειστοφοβικός τεχνοκράτης με άγνοια του πολιτικώς πράττειν, διαπρεπής εκπρόσωπος του διαχρονικού  Σημιτικού κατεστημένου, κοκ.

.

Στο μεταξύ, αναλαμβάνοντας το τιμόνι -δοτό τον είπαν, όπως και τον  Ιταλό Μ. Μόντι- εκτός του ότι έπρεπε να αντιστρέψει την τροχιά, είχε  κατ’ ουσίαν αντίπαλους τον τότε λαϊκιστή και σήμερα πούρο  μεταρρυθμιστή Α. Σαμαρά, τον πληθωρικό και επελαύνοντα -τότε, γιατί σήμερα, άστα να πάνε…- Ευ. Βενιζέλο (τον τελευταίο με   χαρακτηριστικά πρωτοκαθεδρίας και όχι πολιτικά – κυβερνητικά), την διαχρονικά αμήχανη και ισορροπούσα ΔΗΜΑΡ και φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και το διαμορφούμενο ασκέρι του Π. Καμμένου. Το τσιγαριστό  φαγητό ήταν έτοιμο προς βρώσιν παντός τερψιλαρρύγγιου. Αυτός, λιτός και μετρημένος, διαχειριστής και αμορτισέρ μαζί και του τελευταίου αντιλαϊκού μέτρου, αντιλαϊκιστής και πολιτικός μαζί (όσο άφηνε χώρο ο υπερκομματικός ρόλος), εγκατέστησε την Ελλάδα εκ νέου στα Φόρα της Ε.Ε και της Ευρωζώνης, διαμορφώνοντας το πλαίσιο μιας πολιτικής που παρέλαβε και που δεν άλλαζε, βάζοντάς την όμως σε οριοθετημένα, μετρήσιμα και ιεραρχημένα οικόπεδα.

.

Η προηγούμενη άσκηση πολιτικής, άτακτη και άναρχη σαν γιουρούσι,  εξορθολογίστηκε και συντάχθηκε με αρχή, μέση και τέλος. Οι συντεχνίες και τα λογής παρασιτικά κατεστημένα, τον είδαν εχθρό τους, περισσότερο ως έναν τυπικό ορθολογιστή και λιγότερο ως πολιτικό  αντίπαλο κλασσικής μορφής. Στο μεταξύ, περιβλήθηκε και την μυστηριακή αχλύ -που κατά διαστήματα επανέρχεται- του καταλύτη των  σεισμικών αλλαγών σε ένα πολιτικό σύστημα που από καιρό τρίζει. Μια  αχλύς που επαναφέρει ως εικασία αναπάντητη τον δυνητικό του ρόλο  στην ανασύνταξη του μεταρρυθμιστικού Ριζοσπαστικού Κέντρου, ένδειξη των αναγκών μετασχηματισμού της χώρας από ασύντακτη, σε  κανονική.

.

Φαίνεται επίσης η ανάγκη εμπλοκής στις τροποποιήσεις που έρχονται, ανθρώπων που εκτός του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού τους, πρέπει να  διαθέτουν τεχνοκρατική επάρκεια, οξυδέρκεια, ρεαλιστική κοινωνική  ευαισθησία μα και κοινό τακτοποιημένο νου.

.

Κι όσο ετούτα τα αιτήματα θα χρονίζουν, τόσο και θα βρίσκονται ή θα  εφευρίσκονται προσωπικότητες τύπου Παπαδήμου, να τα επικαιροποιούν  με την παρουσία τους.

.

*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός