Στην Ελλάδα ήταν και σε μεγάλο βαθμό παραμένει ισχυρή η εντύπωση ότι οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι στην Αμερική αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η εντύπωση αυτή εδραιώθηκε τα χρόνια του ψυχρού πολέμου και εδράζονταν στην φαινομενική ομοιότητα της εξωτερικής πολιτικής. Και όμως ο Κάρτερ δεν ήταν Ρήγκαν αλλά αυτό δεν μπορούσε να το αντιληφθεί η γερασμένη σε όλα τα επίπεδα σοβιετική ηγεσία που με τις πράξεις της ( Αφγανιστάν, ευμενής ουδετερότητα στην κατάληψη της Αμερικάνικης πρεσβείας στην Τεχεράνη κλπ) αντικειμενικά ενίσχυε τους Ρεπουμπλικάνους. Τα θέματα δε της εσωτερικής πολιτικής οπου και οι διαφορές ήταν ευδιάκριτες ήσαν για εμάς σε δεύτερη μοίρα. Όχι όμως για τους Αμερικάνους . Τα θυμήθηκα αυτά παρακολουθώντας από την τηλεόραση τα πρόσφατα συνέδρια των δυο κομμάτων. Στην Αμερική βέβαια το θέαμα κυριαρχεί και από αυτήν την άποψη τα δυο συνέδρια παρουσίαζαν αξιοσημείωτη ομοιότητα. Μόλις όμως ξύσεις την επιφάνεια από κάτω προβάλλουν δυο διαφορετικοί κόσμοι σε όλα πλέον τα επίπεδα. Στην εξωτερική πολιτική για παράδειγμα ο Ρόμνεϊ και οι Ρεπουμπλικάνοι ενθαρρύνουν απροκάλυπτα τον Νετανιάχου στην πολιτική του προληπτικού κτυπήματος στο Ιράν. Αντιθέτως ο Ομπάμα επιμένει στην πολιτική της λήψης μέτρων από την διεθνή κοινότητα ώστε να οδηγηθεί το θεοκρατικό καθεστώς σε συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα ενώ ταυτοχρόνως δεσμεύεται για στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ υπερ του Ισραήλ αν ο Αχματινετζάντ τολμήσει να υλοποιήσει τις απειλές του. Η διαφορά είναι κολοσσιαία . Γενικότερα οι Ρεπουμπλικάνοι επιστρέφουν στην ρητορική του ψυχρού πολέμου απέναντι στην Ρωσία και την Κίνα ενώ η Ευρώπη απουσιάζει από την θεματολογία τους.
Στην εσωτερική πολιτική το συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων κάτω από την συντριπτική πίεση του tea party υποσχέθηκε μια Αμερική φοβική και οπισθοδρομική, λευκή και φανατικά θρησκευόμενη, τρυφερή και γαλαντόμο προς τους πλούσιους, αδιάφορη προς την μεσαία τάξη και εχθρική προς τους φτωχούς και αδύναμους από τους οποίους απειλεί να αφαιρέσει τα οφέλη από την μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας που με χίλια βάσανα εξασφάλισε ο Ομπάμα.
Μπροστά σε αυτόν τον αξιακό μεσαίωνα που επαγγέλλονται οι Ρεπουμπλικάνοι, ο Ομπάμα παρά τις υπαναχωρήσεις και διαψεύσεις που επιφύλαξε στους οπαδούς του σε κάποια σημεία της πολιτικής, του παραμένει ο αδιαμφισβήτητος προοδευτικός υποψήφιος. Είναι ο υποψήφιος ενός κόμματος που στηρίζει μια πολυπολιτισμική Αμερική, που δεν περιορίζει το αμερικάνικο όνειρο στους λευκούς πλούσιους , που 8% των συνέδρων – 486 και από τις 50 πολιτείες – δήλωσαν περήφανοι ομοφυλόφιλοι, που τρείς φορές αποδοκίμασαν με γιουχαΐσματα την προσπάθεια του Προεδρείου να περάσει τροπολογίες για την αναφορά στον Θεό και την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ αποδεικνύοντας ότι ούτε οι εκλογικές δουλείες κάμπτουν την αριστερή του πτέρυγα. Ο Ομπάμα αποτελεί όαση λογικής όχι μόνο για την Αμερική αλλά και για όλο τον ταραγμένο από τη κρίση κόσμο. Σε ένα κόσμο που ακροδεξιές, αυταρχικές και φονταμενταλιστικές απόψεις σηκώνουν κεφάλι είναι σημαντικό επικεφαλής των ΗΠΑ να παραμείνει ενας ψύχραιμος και μετριοπαθής Πρόεδρος..